της Φλώρας Νικολιδάκη
Στη μνήμη της …………………….που μπήκε σ’ένα λεωφορείο, στο Νέο Δελχί. Τη βίασαν και τη σκότωσαν, τη βασάνισαν όπως κανείς διεστραμμένος βασανιστής δεν έχει φανταστεί να το κάνει.
Στη μνήμη της …………………….που γύριζε στο σπίτι της. Τη βίασε, την κομμάτιασε και την έκαψε, όπως ο χειρότερος βασανιστής στα στρατόπεδα της χιτλερικής Γερμανίας.
Στη μνήμη όλων των παιδιών, θυμάτων του πορνοτουρισμού των διεστραμμένων ευρωπαίων και αμερικανών.
Στη μνήμη των θυμάτων των διεστραμμένων παιδεραστών, που ηδονίζονται ακόμα και με βρέφη 6 μηνών, που πεθαίνουν στα χέρια τους ή μπροστά στα μάτια τους, την ώρα που παρακολουθούν ζωντανούς και ακριβοπληρωμένους βιασμούς παιδιών.
Στη μνήμη της ηθικής όλων αυτών των εκσυγχρονισμένων «προοδευτικών», «μορφωμένων» και προβεβλημένων πολιτών, γυναικών και ανδρών, που ανήκουν σε όλο το πολιτικό-ιδεολογικό φάσμα της κοινωνίας, ακόμη και αριστερών και που ξεδιάντροπα υποστηρίζουν ότι μπορεί μια δικηγόρος, μια γυναίκα, να υπερασπιστεί ως δικηγόρος έναν βιαστή.
Στο Νέο Δελχί, στη μακρινή Ινδία: κανένας δικηγόρος δεν αναλαμβάνει την υπεράσπιση των βιαστών της αδικοχαμένης φοιτήτριας.
