Vivian Maier, Untitled, 1956 Photography by Vivian Maier
της Φλώρας Νικολιδάκη
-Μπαίνω στη Βαρβάκειο Αγορά. Αγοράζω κρέας και κατευθύνομαι στο ταμείο. Μια νέα γυναίκα γύρω στα 40, πίσω από τον πάγκο. Τυλίγει το πακέτο και το ζυγίζει. Ξαφνικά παρατηρώ ότι τρέχουν δάκρυα από τα μάτια της. Αισθάνομαι άσχημα, αλλά την κοιτώ πιο προσεκτικά. Παίρνω την απόφαση:
-Τι σας συμβαίνει?
-Αισθάνομαι ότι διαλύομαι
-Σας απολύουν?
-Όχι, είναι καλοί άνθρωποι, αν και η δουλειά έχει πέσει πολύ. Ο άνδρας μου ήταν άνεργος πάνω από 2 χρόνια. Τα μόνα χρήματα ήταν τα δικά μου. Αλλά προσπάθησα πολύ να τον στηρίξω όλο αυτό τον καιρό και τα παιδιά μου. Και τώρα που τον ξαναπήραν στη δουλειά, έσπασα. Δεν το θέλω που κλαίω.
Είπα διάφορα και έφυγα. Όλα διπλά τα κάνουν οι γυναίκες τελικά σκέφτηκα. Διπλά τα ωράρια, διπλές οι προσπάθειες, διπλή και η κρίση.
-Τι καλά που κάναμε στο Φύλο Συκής και αποφασίσαμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα για την επέτειο της 8 Μάρτη. Τι να πούμε? Ακόμα μια φορά άλλες και επείγουσες είναι οι προτεραιότητες. Και το χειρότερο, άλλες είναι οι προτεραιότητες και των γυναικών που αναδείχνονται σε δημόσια αξιώματα. Κουβέντα δεν έχει ακουστεί εδώ και καιρό, αλλά για τις 8 του Μάρτη, σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια αρχίσανε: -«Τα προβλήματα των αιρετών γυναικών», «Γυναίκες και εξουσία», «Ο σεξισμός στο Κοινοβούλιο» κλπ. κλπ. κλπ. Θέματα καυτά για την απλή εργαζόμενη γυναίκα με τους 200 ρόλους.
-Απομακρύνομαι από την Αγορά και σκέφτομαι την όλη κατάσταση. Πάλι eurogroup τη Δευτέρα, αγωνία και άγχος. Σκέφτομαι την κόρη μου. Μετά από 2 μήνες δουλειάς τους έδωσαν από 300 ευρώ και τους είπαν να μην τους ξαναενοχλήσουν μέχρι το Πάσχα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου που μπαίνω στον 4ο χρόνο αναμονής της σύνταξής μου. Σκέφτομαι και αυτό το νεαρό παιδί που είδα σήμερα στον κάδο των σκουπιδιών.
-Θέλεις να σου φέρω κάτι μπουκάλια μπύρας, το ρώτησα.
-Ναι, σας ευχαριστώ.
-Ευγενικός, ούτε 25 χρονών, ελληνότατος. Δε σήκωσε το βλέμμα του να με κοιτάξει. Τα μάτια καρφωμένα κάτω.
-Όχι, πρέπει να είναι πολύ βολεμένος κανείς ή καμιά, για να μην καταλαβαίνει από πού πηγάζει η βιασύνη προς τη νέα κυβέρνηση. Είναι που το νερό φτάνει στο πηγούνι.
