Για κάποιο λόγο έχουμε την κακή συνήθεια να προσπαθούμε να καταρρίπτουμε ανθρώπους που έγιναν σύμβολα. Ίσως είναι μια παρερμήνευση της έννοιας της απομυθοποίησης, ίσως απλά δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, με ζωές και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και δεν έχουν την υποχρέωση να ταιριάζουν απόλυτα σε μια αγιοποιημένη εικόνα που εμείς δημιουργούμε.
Για κάποιο λόγο από προχτές μας ενοχλεί που η Κων/να Κούνεβα έχει λεφτά. Δεν σκοπεύουμε να μπούμε σε μια συζήτηση του αν θα έπρεπε ή όχι να τα έχει –πιο ουσιαστικό θα ήταν να αναρωτηθούμε γιατί θέλουμε να είναι βρώμικα (γιατί για «καθαρά» λεφτά δεν κατακρίνεις κανέναν). Γιατί θέλουμε να είναι όλοι διαπλεκόμενοι; Γιατί θέλουμε να αποδείξουμε ότι μια γυναίκα που αγωνίστηκε για τα αυτονόητα ενάντια σε μια σκληρή εργοδοσία, που έπεσε θύμα επίθεσης με βιτριόλι ως τιμωρία, είναι βρώμικη; Θα προκύψει κάποια ηθική ικανοποίηση;
Δύο λόγους μπορούμε να σκεφτούμε. Ο πρώτος είναι ότι η Κούνεβα αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί σύμβολο εργατικής αντίστασης και μάλιστα έμφυλης και αντιρατσιστικής, καθώς και αλληλεγγύης των από κάτω. Αυτό είναι λογικό ότι οδηγεί κάποιους σε απελπισμένες απόπειρες δολοφονία χαρακτήρα, με την προσδοκία ότι οι υπόλοιπες/οι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Πίσω από τις τωρινές επιθέσεις τους κρύβεται βαθύς σεξισμός, ρατσισμός και ταξικό μίσος για όσες και όσους σηκώνουν κεφάλι και διεκδικούν. Αυτό που στοχεύουν είναι και πάλι τη γυναίκα, μετανάστρια, συνδικαλίστρια που τόλμησε να μην υπακούσει. Ο δεύτερος είναι η σκατοψυχιά.
Από εκεί και πέρα, το τι πολιτική κριτική θα της κάνουμε γιατί παρέμεινε στο Συριζα ή τι θα προτιμούσαμε να είχε κάνει με το φορτίο που φέρει, είναι άλλη ιστορία. Αν όμως για να διατηρήσει κάποια σαν την Κούνεβα την αξία της στα μάτια μας οφείλει να είναι οσιομάρτυρας κάτι έχουμε καταλάβει λάθος όσον αφορά τα κινήματα και τους ανθρώπους. Η Κούνεβα που ύψωσε το ανάστημα της υπέρ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και δεν λύγισε όταν δέχτηκε δολοφονική επίθεση δεν θα εξαφανιστεί, ούτε ο αγώνας που έδωσε θα χάσει την σημασία του.
