της Αλίκης Κοσυφολόγου και της Ντίνας Τζουβάλα
(Η Αλίκη Κοσυφολόγου και η Ντίνα Τζουβάλα είναι μέλη της Νεολαίας ΣΥΝ. Από αυτό και μόνο μπορείτε να συνάγετε πόσο άσχημες είναι)
Δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους οι ακροατές και οι ακροάτριες του «Κόκκινου» όταν άκουσαν τον Ηλία Μαμαλάκη να αναφέρεται με τους πιο απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς -υποτίθεται χάριν αστεϊσμού- στις αγωνίστριες της ΕΚΟΝ Ρηγάς Φεραίος από τη συχνότητα του ραδιοσταθμού στον οποίο φιλοξενείται εκπομπή του πρώην τηλεαστέρα – σεφ.«Αξύριστες», «άπλυτες» και με βρώμικα νύχια ήταν η «ρηγούδες» σύμφωνα με τον Ηλία Μαμαλάκη, αλλά και πως θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς, αφού ήταν γυναίκες που ασχολούνταν ενεργά με την πολιτική κι επομένως, στο μυαλό του Η.Μ., δεν είχαν χρόνο να επιμεληθούν την εμφάνιση τους και να είναι οι «πραγματικές» γυναίκες – «θηλυκά».
Ο εμπαιγμός της γυναικείας πολιτικής συμμετοχής υπήρξε και παραμένει συστατικό στοιχείο της λαϊκής ιδεολογίας στην Ελλάδα: πολιτικά δραστήριες γυναίκες όλων των δεκαετιών – από τις πρωτοφεμινίστριες του Λυκείου των Ελληνίδων στα 1880, τις κομμουνίστριες της δεκαετίας του 1920 ή τις νεαρές λαμπράκισσες της δεκαετίας του 1960- καταγγέλλονταν με σφοδρότητα τόσο από τα αστικά μέσα ενημέρωσης της κάθε εποχής, όσο και από μεγάλο μέρος της συντηρητικής κοινωνίας. «Ανήθικες», «σατανικές», «αντρογυναίκες» ορισμένες μόνο από τις κατηγορίες που τους αποδίδονταν.
Βέβαια, όπως έχει πολλαπλώς αναλυθεί, όλες αυτές οι δημόσιες τοποθετήσεις αντλούσαν την προέλευση τους από ιδεοληψίες σχετικά με τον «φυσικό» καταμερισμό των έμφυλων ρόλων και κατά συνέπεια τον φυσικό προορισμό των γυναικών, ως γενικής κατηγορίας, στη μητρότητα και στην κύρια ενασχόληση με τα του οίκου. Εξάλλου, η επίκληση στην φυσικότητα των ρόλων προσέδιδε ήδη από τον 18ο αιώνα την κύρια νομιμοποιητική βάση του αποκλεισμού των γυναικών από τη δημόσια σφαίρα και κατά συνέπεια από την πολιτική δραστηριότητα. Λόγω της μη συμμόρφωσής τους με τους «φυσικούς» τους ρόλους ή της παραμέλησης αυτών, οι πολιτικά δραστήριες γυναίκες, φεμινίστριες και στρατευμένες στο κομμουνιστικό κίνημα στοχοποιούνταν στις πατριαρχικές κοινότητες είτε ως «ελαφρών ηθών», είτε ως λιγότερο «γυναίκες». Ας μην ξεχνάμε την πρώιμη φεμινίστρια Olympe de Gouges που εκτελέστηκε από το επαναστατικό καθεστώς της Γαλλίας το 1793. Αιτία της εκτέλεσής της ήταν η συγγραφή της «Διακήρυξης των Δικαιωμάτων της Γυναίκας και της πολίτιδας»-το αντίπαλο δέον στην Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (άνδρα) και του Πολίτη- κάτι που αντιστρατευόταν «τις αρετές του φύλου της», πιθανώς το ξύρισμα ή τα καθαρά νύχια.
Σήμερα, την επίκληση στους υποτιθέμενους φυσικούς ρόλους συμπληρώνει η, έμμεση, έστω, απαίτηση που εκφράζεται για πειθάρχηση των γυναικών στα πρότυπα της κανονιστικής θηλυκότητας. Ο Ηλίας Μαμαλάκης πράγματι δεν είχε κακή πρόθεση, αλλά αυτό είναι ελάχιστα σημαντικό. Κανείς δεν έχει κακή πρόθεση όταν αναπαράγει στο λόγο του κυρίαρχες κοινωνικά συντηρητικές αξίες και, εν προκειμένω, τα έμφυλα στερεότυπα. Και προφανώς δε θα μας ξένιζε αν τα έλεγε όλα αυτά «φιλοξενούμενος» σε μία άλλη ραδιοσυχνότητα. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να γελάσουμε υπεροπτικά με την ατσαλοσύνη του αλλά και με το θλιβερό και κακόγουστο, συχνά πολύ σεξιστικό, χιούμορ που χαρακτηρίζει τις εκπομπές που φιλοξενούνται σε άλλα «ραδιόφωνα» με πιο εμπορικό προσανατολισμό. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου αστείο που τα λόγια αυτά ακούστηκαν από το «Κόκκινο», ούτε που ο διευθυντής του« Κόκκινου» Κ. Αρβανίτης τα πήρε για αστείο.
Αν , για παράδειγμα, κάποιος ή κάποια έκανε κάποιο παρόμοιο «αστείο» στο «Κόκκινο» για τους μετανάστες και το αν «βρωμάνε» , όπως λένε συχνά ρατσιστές εντός και εκτός ΧΑ, θα ήταν αυτό αποδεκτό, τόσο από την διεύθυνση του σταθμού όσο και από το ακροατήριό του; Θεωρούμε πως η απάντηση είναι σαφώς αποφατική. Η αιτία είναι πως εάν ο αντιρατσισμός είναι, σε έναν βαθμό, κεκτημένο της Αριστεράς , ο αντισεξισμός και ο φεμινισμός δεν είναι. Είναι σχεδόν κοινή πείρα πως όσες συντρόφισσες αντιδρούν στο άκουσμα τέτοιων σχολίων χαρακτηρίζονται γραφικές, σχολαστικές ή (για να θυμηθούμε μια ακόμα τεχνική καταπίεσης των γυναικών κατά των 19ο αιώνα) υστερικές.
Πριν από περίπου μισόν αιώνα τέτοιον μήνα στους δρόμους του Παρισιού ακούστηκε ένα σύνθημα που μάλλον πρέπει να το φωνάζουμε πιο συχνά. Κύριε Μαμαλάκη: Η ομορφιά βρίσκεται στους δρόμους.
Πηγή: rednotebook
Διαβάστε ακόμα
Νέο πρόγραμμα, παλιές σεξιστικές και στερεοτυπικές αισθητικές και αντιλήψεις;
