Tag: "ενδοοικογενειακή βία"

Τι θέλετε να μας πείτε κύριοι δικαστές;

σεξισμος_δικαστηρια

Την περασμένη Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017 βρεθήκαμε στη δίκη της Τ. αφού η δίκη αυτή μας αφορά όλες. Η Τ, 40 ετών, κατηγορείται για ανθρωποκτονία από πρόθεση και παράνομη οπλοχρησία. Σε μία πατριαρχική κοινωνία όπως η δική μας, οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί εν δυνάμει να βρεθεί στη θέση της Τ, δηλαδή:

να κατηγορείται για την αυτοάμυνά της, ακόμα κι αν η πράξη της ήταν ο μόνος τρόπος που είχε για να σώσει τη ζωή της
να αγνοούν οι δικαστές τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στις οποίες προέκυψαν τα γεγονότα στη ζωή της Τ., αλλά και να παραβλέπουν τα γεγονότα που προβλήθηκαν ως απόδειξη της κακοποιητικής σχέσης στην οποία βρισκόταν.

Η. Τ είναι μια από μας. Ό,τι ακούγαμε στο ακροατήριο στις 17/11 δεν αφορούσε μόνο την υπόθεση της Τ., άλλα όλες μας, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά τον μισογυνισμό του δικαστικού λόγου και θεσμού. Όλα αυτά τα λόγια που έδειχναν αμφιβολίες προς την σεξιστική βία που ανέφερε η Τ., αυτά που υποτιμούν την ενδοοικογενειακή κακοποίηση και την αντίδραση μιας γυναίκας σε άδικες επιθέσεις που ευθύνονται σε αυτήν, είχαν κατευθυνθεί και προς εμάς και όλες τις γυναίκες. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, πριν το δικαστήριο που συνεχίζει μετά από διακοπή το πρωί της 23ης Νοεμβρίου, θέτουμε στην έδρα τις ερωτήσεις μας, ως γυναίκες, ντόπιες και μετανάστριες, που ήμαστε παρούσες στο δικαστήριο της Τ.

1) Τι θέλετε να μας πείτε κύριοι δικαστές, με το να μην παίρνετε στα σοβαρά τα γεγονότα που προκάλεσαν την Τ. να αμυνθεί για να υπερασπιστεί τη ζωή της, αντιδρώντας απέναντι στο φόβο της ανδρικής βίας; Γιατί δεν αντιλαμβάνεστε ως δικαίωμα μιας γυναίκας την αυτοάμυνα και με τα λόγια σας υποτιμάτε τόσο το φόβο, όσο και την ταραχή που βιώνει μια γυναίκα στη διάρκεια της κακοποίησης; Θέλετε να μας πείτε ότι πρέπει να περιμένουμε να βρεθούμε εμείς οι ίδιες στο νοσοκομείο, σε χειρότερη κατάσταση, προτού αμυνθούμε; Εδώ θέλουμε να υπενθυμίσουμε την πρόσφατη νίκη της Ν. με την απόφαση της 8/11/17 του Πλημμελειοδικείου Σύρου, όπου αναγνωρίστηκε το δικαίωμα στην αυτοάμυνα σε μια γυναίκα που βρισκόταν σε κίνδυνο από τον (πρώην) σύντροφό της. Γνωρίζουμε καλά ότι υπάρχει νομικό πλαίσιο που αναγνωρίζει το δικαίωμα της κάθε γυναίκας να αμυνθεί στη βία που δέχεται (άρθρο 22 ΠΚ). Αλλά αυτό που βλέπουμε στην προκειμένη δίκη, είναι ότι εσείς θέλετε να αγνοηθεί το δικαίωμά μας στη ζωή.

2) Τι θέλετε να μας πείτε κύριοι δικαστές, όταν λέτε «δεν φτάνουν 5 μήνες κακοποίησης για να θεωρείται μακρόχρονη ενδοοικογενειακή βία;» Ακόμα και ένα χαστούκι ή μία απόπειρα σεξουαλικής βίας ή μία απειλή βίας είναι αρκετή για να μας κάνει να αισθανόμαστε φοβισμένες για την παραβίαση του χώρου μας. Μας λέτε ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να υψώσουμε τη φωνή μας ενάντια στην οποιαδήποτε μορφή βίας; Ότι δεν μπορούμε να απαιτούμε να σπάσει ο κύκλος της σεξιστικής βίας που μας κυκλώνει; Όταν μας κατηγορείτε ότι «υπερβάλλουμε» για την καταπίεση που βιώνουμε, δεν δικαιολογείτε και κανονικοποιείτε την πατριαρχική βία, βοηθώντας την να διαπερνά την καθημερινή μας ζωή; Ξέρουμε πολύ καλά ότι η πατριαρχική βία στηρίζεται στα κυρίαρχα μοντέλα εξουσιαστικών σχέσεων, ότι είναι μια βία που δίνει αξία στα λόγια και τη ζωή του άνδρα πολύ περισσότερο από της γυναίκας, ότι είναι μια βία που παίρνει ως δεδομένο το δικαίωμα του άνδρα επί του γυναικείου σώματος, και αμφισβητεί τη γυναίκα όταν αποφασίζει η ίδια για λογαριασμό της. Όταν δεν λαμβάνετε υπόψη την πραγματικότητα που βιώνει η Τ., και η κάθε Τ., θέλετε αλήθεια να πιστέψουμε ότι η δικαιοσύνη σας δεν είναι βαθιά πατριαρχική;

3) Τι θέλετε να μας πείτε κύριοι δικαστές, όταν ρωτάτε «πώς ένας άνθρωπος που έχει κατάθλιψη και τάσης αυτοκτονίας γίνεται χτυπάει τη γυναίκα του;» Θέλετε να περάσετε το μήνυμα ότι δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε για τη βία που αντιμετωπίζουμε από «καταθλιπτικούς» άνδρες, αλλά μάλλον θα πρέπει να τους λυπόμαστε, και να επωμιζόμαστε εμείς την «κατάθλιψη» στους ώμους μας; Ή μήπως θέλετε να μας πείτε ότι η «μη κατάθλιψη» αποτελεί προϋπόθεση για τη βία ενός άντρα; Εάν επρόκειτο για έναν άντρα που δεν εμφάνιζε κανένα σημάδι ψυχολογικών προβλημάτων, αν ήταν κάποιος που φαινόταν καθ’ όλα «νορμάλ» και «καλός άνθρωπος» με τους κοινωνικούς σας όρους, δε θα χρησιμοποιούσατε παρόμοια ρητορική πάλι εναντίον μας, λέγοντας ότι «πώς κάποιος που αγαπά τόσο πολύ τη ζωή και που είναι τόσο νορμάλ ψυχολογικά θα μπορούσε να χτυπήσει μια γυναίκα; Φαίνεται ότι, ανεξάρτητα από το υπόβαθρο και φόντο ενός «ανθρώπου», προσπαθείτε απλώς να «θάψετε»την πραγματικότητα της έμφυλης βίας.

4) Τι θέλετε να μας πείτε κύριε εισαγγελέα, όταν ρωτάτε την Τ. στην απολογία της «γιατί δεν τον μαχαιρώσατε τις άλλες φορές αφού σας χτύπαγε;» Γιατί αρνείστε να συνδέσετε την διαρκή κακοποίηση που βίωνε η T. με την αυτοάμυνά της στο συγκεκριμένο καβγά; Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τι εννοείτε με τα παραπάνω. Αμφισβητείτε τον λόγο μιας γυναίκας για την ύπαρξη της επανειλημμένης σωματικής κακοποίησής της, ή θέλετε να μας πείτε ότι εάν δεν αντιδρούμε σε αντρική βία την πρώτη φορά, χάνουμε το δικαίωμα μας να αμυνθούμε την επόμενη φορά; Θέλετε να μας πείτε ότι ξέρετε καλύτερα από μας τις συνθήκες υπό τις οποίες διαμορφώνονται και πρέπει να εκδηλώνονται οι αντιδράσεις μας; Εμείς ξέρουμε πολύ καλά από τις δικές μας ζωές πόσο δύσκολο είναι να αντιδράσουμε στη βία που δεχόμαστε, όπως και πόσο εύκολα ένα “απλό ξύλο” μπορεί να οδηγήσει σε γυναικοκτονία. Συνεπώς τι θέλετε να κάνουμε; Να υπομείνουμε το ξύλο που δεχόμαστε μέχρι το θάνατό μας;

5) Τι θέλετε να μας πείτε κύριοι δικαστές, όταν χρησιμοποιείτε εσκεμμένα “δύσκολες” λέξεις, δυσνόητους όρους και επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις για να μπερδεύετε την “κατηγορούμενη”, όταν βλέπετε απέναντι σας μια μετανάστρια, ένα άτομο που δεν έχει ως μητρική του γλώσσα την ελληνική και χωρίς διερμηνέα; Ήτανε φανερό ότι η Τ. δεν ξέρει καλά ελληνικά σε βαθμό που να μπορεί να υπερασπιστεί στοιχειωδώς τον εαυτό της και δυσκολευόταν όντως να εκφραστεί. Ναι μεν θεωρήσατε σκόπιμο να την ρωτήσετε αν επιθυμεί να της διορίσετε διερμηνέα, δεν σκεφτήκατε όμως πως θα μπορούσατε να κάνετε την διαδικασία πιο εύκολη γι’ αυτήν. Αντίθετα χρησιμοποιούσατε δύσκολες λέξεις, νομικούς όρους και επαναλαμβάνατε την ίδια ερώτηση, παρά την πίεση και την αδυναμία συνεννόησης που η Τ. είχε. Επίσης της κουνήσατε το δάχτυλο για «αντικρουόμενες καταθέσεις» στην απολογία της και σταθήκατε σε κάθε λέξη της αρχικής απολογίας που έδωσε μια γυναίκα με περιορισμένη γνώση των ελληνικών και σε κατάσταση απόλυτου σοκ. Της είπατε ότι «εσύ υπέγραψες αυτήν την κατάθεση» χωρίς να την ρωτήσετε καν αν ήξερε να διαβάσει ελληνικά (που ΔΕΝ ξέρει). Πείτε μας κύριοι δικαστές, θέλετε να μας πείτε ότι δικαιούμαστε μια δίκαιη δίκη μόνο αν η μητρική μας γλώσσα είναι η ελληνική;

6) Τι θέλετε να μας πείτε κύριοι δικαστές, όταν αρνείστε να ακούσετε τα στατιστικά που αφορά τις κακοποιημένες γυναίκες από τη μάρτυρα υπεράσπισης; Θέλετε να μας πείτε ότι δεν σας ενδιαφέρουν τα έμφυλα ζητήματα; Εάν της είχατε επιτρέψει να μιλήσει (αν δεν τη διακόπτατε) θα μαθαίνατε και εσείς την πραγματικότητα μέσα στην οποία γίνεται αναγκαία η γυναικεία αυτοάμυνα, ότι οι περισσότερες γυναίκες στο κόσμο χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν βία για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Γιατί έχετε τόση δυσπιστία απέναντι στα γυναικεία βιώματα και στην πραγματικότητα της Τ.;

7) Τι θέλετε να μας πείτε κύριοι δικαστές, όταν αρνείστε να καταλάβετε πως ή Τ., θέλοντας το καλύτερο για τον ανήλικο γιο της, άφησε τη Ρωσία κι ήρθε στην Ελλάδα για μια καλύτερη τύχη; “Πως έχετε τέτοιο καημό για τον γιο σας, από τη στιγμή που τον αφήσατε στη Ρωσία”, ακούσαμε να λέτε στην Τ. Λες και κείνη ήρθε εδώ για “dolce vita”, σαν να μην ξέρετε τι σημαίνει οικονομική μετανάστευση. Τι θέλετε να μας πείτε, κύριοι δικαστές; Ότι το να δουλεύεις για να ζήσεις τον γιο σου σημαίνει ότι είσαι «κακή μάνα»; (Και στο κάτω κάτω δεν αφορά το δικαστήριο να κρίνει το τι μάνα είναι η Τ.)

Το δικαστήριο της Τ. συνεχίζει την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου, 9 πμ στη Β’ αίθουσα του Πρωτοδικείου Αθηνών με την πρόταση του εισαγγελέα, τις αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης και την απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου. Καλούμε αλληλέγγυες-ους να παρευρεθούμε στη δίκη και να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της Τ. και της καθεμιάς μας στη γυναικεία αυτοάμυνα.

Εμείς δε δεχόμαστε δικαστή-δικαστίνα να είναι σε δίκη που αφορά έμφυλη βία και να μην αντιλαμβάνεται τα αποτελέσματα της πατριαρχίας που εκδηλώνονται στις ανθρώπινες σχέσεις!

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ

Διαβάστε ακόμα

Η Ν. νίκησε τον αγώνα για το δικαίωμα στην αυτοάμυνα

Ας πεθάνει κι ένας άντρας: εισαγωγή στη γυναικεία αυτοάμυνα

Ο πατέρας ελεύθερος, Το θύμα φυλακή-Δικαιοσύνη πατριαρχική

22/11/2017 | 0 σχόλια | View Post

Η Ν. νίκησε τον αγώνα για το δικαίωμα στην αυτοάμυνα

αυτοαμυνα

των Ειρήνη Κωνσταντοπούλου και Esra Dogan

Την περασμένη Τετάρτη (8 Νοεμβρίου) το Τριμελές Πλημμελειοδικείου Σύρου, εκδικάζοντας την υπόθεση της Ν, η οποία κατηγορούταν για ενδοοικογενειακή επικίνδυνη σωματική βλάβη, παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία, επειδή μαχαίρωσε τον πρώην σύντροφο της που της επιτέθηκε σωματικά και λεκτικά, την αθώωσε πλήρως από τις κατηγορίες, αναγνωρίζοντάς της το δικαίωμα στην αυτοάμυνα.

Η τελεσίδικη απόφαση του δικαστηρίου εφάρμοσε τις σχετικές διατάξεις του Ποινικού Κώδικα για άμυνα (ΠΚ αρθ, 22 & 23), υπογραμμίζοντας ότι η Ν. διέπραξε την κρινόμενη πράξη για να υπερασπισθεί την εαυτή της, «απαντώντας» στην άδικη και παρούσα επίθεση που είχε ξεκινήσει ο σύντροφος της εναντίον της. Ειδικότερα, έγινε δεκτό ότι η Ν. προέβη στην σωματική βλάβη του συντρόφου της με το μοναδικό εκείνη τη στιγμή πρόσφορο μέσο άμυνας που βρισκόταν κοντά της, δηλαδή το μαχαίρι, προκειμένου να προασπίσει το έννομο αγαθό της ζωής της. Επέλεξε αυτόν τον τρόπο αυτό-άμυνας, εξαιτίας του φόβου και της ταραχής που προκλήθηκε σε αυτήν από την προηγούμενη επίθεση του συντρόφου της.

Η ιστορία της Ν.:

Η Ν. είναι μια νεαρή μετανάστρια, η οποία γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς με καταγωγή από την Αφρική. Το χειμώνα του 2015, όσο ζούσε σε ένα ελληνικό νησί για δουλειά συναντήθηκε με έναν Έλληνο-Γάλλο άντρα και άρχισαν να συζούν. Σύντομα η συντροφική τους σχέση μετατράπηκε σε μια καταπιεστική και βίαιη κατάσταση, με επαναλαμβανόμενες λεκτικές και σωματικές επιθέσεις σε βάρος της Ν.. Στις 8 Απριλίου 2016,κι όταν ένας καυγάς ξεκίνησε στο σπίτι τους, η συμπεριφορά του Σ. έγινε τόσο βίαια, σε σημείο που η Ν. φοβήθηκε για την ίδια την σωματική της ακεραιότητα λόγω της επίθεσης, και έτσι πήρε ένα μαχαίρι με σκοπό να ακινητοποιήσει τον Σ, τελικώς τραυματίζοντας τον.

Η Ν. είχε εξηγήσει αυτή τη μέρα έτσι:

«Μιλάγαμε ήρεμα και ωραία και εκεί ξεκίνησε πάλι τσακωμός, να με χτυπάει. Με τράβαγε από το σαλόνι μέχρι την κουζίνα, με χτύπαγε, και είδα εκεί ένα μαχαίρι. Εκεί μου πέρασε από το μυαλό μου… δεν ξέρω τι… πήγαινε να με σκοτώσει. Είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά στα μάτια μου. Και ήθελα να τον ακινητοποιήσω. Και πήρα το μαχαίρι και τον τραυμάτισα.

Παίρνει τους φίλους του τηλέφωνο να ‘ρθουνε να τον πάνε νοσοκομείο. Πάμε όλοι νοσοκομείο και μετά ήρθε η αστυνομία από ‘κει και με πήρανε και με πήγαν στον εισαγγελέα στη Σύρο την επόμενη μέρα, μετά με άφησαν ελεύθερη.

Στο μεταξύ αυτός ήταν νοσοκομείο δύο βδομάδες και εγώ ήμουν στο σπίτι και μου έκανε ασφαλιστικά μέτρα. Και έφυγα από το σπίτι χωρίς τα πράγματά μου».

Ξαφνικά η Ν. βρήκε την εαυτή της να κατηγορείται ως υπεύθυνη για τα αποτελέσματα της αντρικής βίας που έχει δεχτεί. Παρόλο που ήταν εκείνη το θύμα τόσων και τόσων βίαιων επιθέσεων από τον πρώην σύντροφό της, η ίδια πήρε την ταυτότητα της «κατηγορουμένης». Από εκεί ξεκίνησε ο αγώνας της Ν. για την αναγνώριση του δικαιώματος της σε αυτοάμυνα.

Η πρώτη ορισθείσα δικάσιμος ήτανε το περασμένο Ιούνιο, άλλα αναβλήθηκε για δικαστικούς λόγους. Στο μεταξύ η φεμινιστική ομάδα «Καμία Ανοχή» μαζί με την «Ένωση Αφρικανών Γυναικών» οργάνωσαν, για να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα χρήματα για την ανανέωση της άδειας παραμονής και τα δικαστικά έξοδα της Ν., Αφρικανική κουζίνα αλληλεγγύης και πάρτι οικονομικής στήριξης. H «Καμία Ανοχή» δημοσίευσε τότε κάλεσμα για συμπαράσταση που ανάφερε μεταξύ άλλων «Εμείς αρνούμαστε να περιμένουμε να χυθεί το αίμα μιας γυναίκας πριν πιστέψουμε την ίδια για τη βία που έχει δεχτεί. Η Ν. είναι μία από εμάς. Θέλουμε ολόκληρη η κοινωνία να ακούσει πως οι γυναίκες δεχόμαστε βία και καταπίεση και επιδιώκουμε μέσα από αυτή μας την παρέμβαση να ανοίξει η συζήτηση για το δικαίωμά μας στην αυτοάμυνα, η οποία συχνά είναι ο μόνος τρόπος για να σώσουμε τις ζωές μας».

Στην αίθουσα του δικαστήριου:

Η υπόθεση της Ν. δεν ήτανε καθόλου εύκολη.

Πολλές προηγούμενες παρόμοιες υποθέσεις μας έχουν διδάξει ότι η αποδεικτική διαδικασία παραβλέπει τις συνθήκες μέσα στις οποίες εκδηλώνονται τα περιστατικά της έμφυλης και σεξουαλικής βίας. Δεδομένου ότι οι περισσότερες πράξεις αντρικής βίας γίνονται μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού ή σε σημεία απόμερα, μακριά απ’ τα μάτια των περαστικών ή τρίτων, ως γυναίκες πέρα από την μαρτυρία μας, δύσκολα βρίσκουμε άλλα αποδεικτικά μέσα για να δείξουμε το πόσο βίαιες κι επικίνδυνες είναι οι επιθέσεις που έχουμε δεχτεί. Από την μια, όταν καταγγέλλουμε κακοποιητική συμπεριφορά η ακροαματική διαδικασία ξεκινά με το να αμφισβητεί εμάς τις ίδιες για την αλήθεια των ισχυρισμών μας. Από την άλλη, κοινωνία και δικαστές δείχνουν απορία και μεγάλη δυσπιστία στον φόβο που έχουμε για την ίδια μας τη ζωή.

Είχαμε ήδη μάθει πως τα δικαστήρια δεν αναγνωρίζουν στις γυναίκες το δικαίωμα τους στην αυτοάμυνα, με την αιτιολογία ότι δεν είναι επαρκή τα αποδεικτικά μέσα. Όπως και στην πρόσφατη περίπτωση της Π. που είχε αμυνθεί έναντι σε σεξουαλική βία και το δικαστήριο του Ναυπλίου επί της ουσίας απέρριψε περίπτωση αυτοάμυνας, αφού δεν κατείχε και το «θύμα» (επιτιθέμενος άνδρας) μαχαίρι.

Στην αίθουσα του δικαστηρίου η Ν. αγωνίστηκε να της αναγνωριστεί το δικαίωμα της σε αυτοάμυνα. Ήξερε την πραγματικότητα των δικαστικών αποφάσεων γενικά, αλλά και τις αδυναμίες που είχε η υπόθεση της λόγω έλλειψης αρκετών αποδεικτικών στοιχείων, που έδειχναν το ιστορικό βίας που της ασκούσε ο σύντροφος της.

Η Ν, ως κατηγορουμένη είχε το βάρος απόδειξης για τον ισχυρισμός της για κατάσταση άμυνας. Δυστυχώς, παρά το ότι αυτός ο ισχυρισμός ήταν και στην αρχική της απολογία, δεν συνοδευόταν από ιατροδικαστική έκθεση. Να σημειωθεί εδώ ότι κανένας από την αστυνομική υπηρεσία του νησιού δεν της είχε αναφέρει την αναγκαιότητα της εξέτασης της από ιατροδικαστή για να αποδείξει τις σωματικές βλάβες που της είχε προκαλέσει ο Σ. Έτσι η Ν. είχε πιστέψει πως όσα περιστατικά είχε καταθέσει στο αστυνομικό τμήμα ήτανε αρκετά.

Τώρα έπρεπε από το εδώλιο, να πείσει την έδρα για την ύπαρξη κατάστασης άμυνας, χωρίς όμως να έχει στα χέρια της ιατροδικαστική έκθεση.

Και ο Σ., ο οποίος κλήθηκε στο ακροατήριο να καταθέσει ως μηνυτής και μάρτυρας, ανέφερε ότι πριν τον τραυματισμό προηγήθηκε μόνο μια μικρή λογομαχία, όπου η Ν. είχε βρίσει την μητέρα του. Αρνήθηκε τη σωματική βία κατά της Ν. κατά τη διάρκεια της προηγούμενης μάχης, καθώς και σε όλη τη διάρκεια της σχέσης του με την Ν.. Η Εισαγγελέας σε αυτό τον ισχυρισμό του, ρώτησε κάτι πολύ ορθά, που από ό,τι φάνηκε άλλαξε την έκβαση της δίκης: «Μου φαίνεται αδιανόητο μία γυναίκα να τραυματίσει τον σύντροφό της έτσι στα καλά καθούμενα, χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι, μόνο μια λογομαχία. Δύο είναι τα τινά: Είτε είναι ανισόρροπη, τρελή, είτε κάτι της κάνατε και δε μας το λέτε». Και όντως ο Σ. δεν το έλεγε.

Ώσπου η Ν. και η συνήγορος της ανέφεραν τα περιστατικά της συγκεκριμένης μάχης και των παλιότερων περιπτώσεων βίας, οπότε ο Σ. δυσκολεύτηκε να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις και προσπαθούσε να αποφύγει να τοποθετηθεί, λέγοντας ότι τάχα δεν θυμάται καλά και ότι έχει πιει αρκετά. Έφτασε όμως στο σημείο να μην μπορεί πλέον να αρνηθεί την ύπαρξη του ιστορικού της σωματικής βίας, όταν η συνήγορος της Ν. του έδειξε φωτογραφίες της Ν. που απεικόνιζαν τραυματισμούς και μελανιές στο σώμα της και είχαν τραβηχτεί ένα μήνα πριν το επίδικο συμβάν. Ήταν αδύνατο να αποκρούσει την κακοποιητική του στάση σε όλη τη διάρκεια της σχέσης τους.

Η εισαγγελέας τόνισε ότι αποδείχθηκε ότι ο Σ. όντως κακοποιούσε την Ν, η οποία μην μπορώντας να πράξει αλλιώς για να προστατευτεί, τον τραυμάτισε. Τελικά πρότεινε να αναγνωριστεί στην Ν. περίπτωση «αναγκαίας άμυνας». Οι δικαστές, μετά το διάλειμμα, ανακοίνωσαν την απόφαση τους για την Ν. «ΑΘΩΑ».

Έτσι η Ν. νίκησε τον αγώνα της για το δικαίωμα σε αυτοάμυνα. Νίκησε ενάντια στην κοινωνικοπολιτική νόρμα, που δίνει αξία στο λόγο του άντρα, υποτιμώντας και σιωπώντας το λόγο της γυναίκας, στην νόρμα που μας στερεί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, δηλαδή το δικαίωμά μας στη ζωή την ίδια.

Μετά τη δίκη η Ν. είπε ότι δεν θα μπορούσε να είχε νικήσει χωρίς το γυναικείο κίνημα δίπλα της. Ήταν χαρούμενη όχι μόνο για την εαυτή της, αλλά και για όλες οι γυναίκες που αμύνθηκαν απέναντι στη σεξιστική βία κι αυτό γιατί η αθωωτική απόφαση της δημιουργεί νομολογία και για το μέλλον.

Η υπόθεση της Ν. ήταν τρομερά σημαντική νίκη για όλες μας. Ήταν ένα μεγάλο βήμα για να αναγνωριστεί το δικαίωμά μας σε αυτοάμυνα στις δικαστικές αίθουσες. Αλλά μέχρι το δικαίωμά μας στην αυτοάμυνα να θεωρείται αυτονόητο από όλους και αναφαίρετο, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

Διαβάστε ακόμα

Η Ν. αγωνίζεται για δικαιοσύνη, δεν την αφήνουμε μόνη!

Ας πεθάνει κι ένας άντρας: εισαγωγή στη γυναικεία αυτοάμυνα

Ο πατέρας ελεύθερος, Το θύμα φυλακή-Δικαιοσύνη πατριαρχική

17/11/2017 | 1 σχόλια | View Post

Οι πορνοπελάτες-φαντάσματα της Λάρισας έχουν ευθύνη

αιχμάλωτη

της Γεωργίας Μανώλη και Άννας Σιγαλού

Πρόσφατα, το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Κακουργημάτων Τρικάλων αποφάσισε την πολυετή καταδίκη των δυο βιαστών-μαστροπών της 14χρονης στη Λάρισα και μάλιστα χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα. Συγκεκριμένα, καταδικάστηκαν οι δυο κατηγορούμενοι, ο Ι.Γ. 57 ετών σε ποινή φυλάκισης 24 ετών + 50.000 € και ο Κ.Κ. 57 ετών επίσης σε ποινή φυλάκισης 18 ετών +50.000 €. Όσον αφορά τους υπόλοιπους βιαστές οι ποινές ήταν ελαφρύτερες αφού ο Α.Τ. 56 ετών καταδικάστηκε σε 14 έτη φυλάκισης και ο A.K. σε ποινή φυλάκισης 7 ετών αντίστοιχα. Θυμίζουμε ότι η υπόθεση αυτή έγινε γνωστή το φθινόπωρο του 2016, όταν αποκαλύφθηκε ότι η 14χρονη κρατιόταν έγκλειστη σε διαμέρισμα στη Λάρισα, όπου τέσσερις άνδρες τη βίαζαν επανειλημμένα και την εξέδιδαν έναντι χρηματικής αμοιβής.

Είχαν ακολουθήσει τότε πολλά δημοσιεύματα, τα περισσότερα αναμενόμενα, για το «σοκ» που προκάλεσε αυτή η υπόθεση στην ελληνική κοινωνία με έμφαση μάλιστα στο γεγονός ότι ένας από τους μαστροπούς-βιαστές ήταν και νονός του θύματος. Επιπλέον, η κατάθεση της ανήλικης διέρρευσε σε δημοσιεύματα του κίτρινου τύπου όπου γινόταν λεπτομερής αναφορά στους πορνοπελάτες που τη βίαζαν στο διαμέρισμα όπου ήταν έγκλειστη. Ωστόσο, πουθενά δεν υπήρξε αναφορά στους πορνοπελάτες από πλευράς των ΜΜΕ ή της αστυνομίας, στους οποίους οι μαστροποί εξέδιδαν το θύμα, ούτε καν κάποια ενημέρωση για το αν γίνεται έρευνα για να εντοπιστούν και να συλληφθούν.

Αυτή η “παράλειψη” είναι σύνηθες φαινόμενο. Όταν γινόταν το κυνήγι μαγισσών του Λοβέρδου το 2012, είχαν δημοσιευτεί φωτογραφίες των οροθετικών ιερόδουλων, αλλά καμία αναφορά δεν έγινε στους πορνοπελάτες τους. Όταν άνοιξε η υπόθεση των επιχειρήσεων trafficking και ξεπλύματος μαύρου χρήματος, «Χωριάτικου» και «Αττικών Φούρνων», αν και οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι βρέθηκαν στο εδώλιο έστω και για λίγο, έστω κι αν εξαγόρασαν την ποινή τους και κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι, εν τούτοις καμία θεσμική αρχή δεν προσπάθησε να κινηθεί νομικά ενάντια στους πορνοπελάτες του κυκλώματος.

Δεν μπορούμε λοιπόν, παρά να αναρωτηθούμε γιατί τόσο η ελληνική κοινωνία όσο και η αστυνομία και η δικαιοσύνη αρνούνται να αποδώσουν ευθύνες και στους πορνοπελάτες που αγόραζαν τη 14χρονη για τη δική τους ευχαρίστηση.

Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η κοινωνία τους αγνοεί -όπως τους αγνοούσε πάντα- επειδή η πορνεία και το trafficking συζητιούνται πάντα με τέτοιους όρους, που δημιουργούν την εντύπωση ότι είναι δραστηριότητες που ασκούν οι γυναίκες, χωρίς να υπάρχουν άλλοι εμπλεκόμενοι, είτε αυτοί είναι διακινητές, απαγωγείς, πελάτες κ.α. Γιατί σε μια πατριαρχική κοινωνία όπου οι γυναίκες καλούμαστε να καλύπτουμε ανάγκες, είναι τόσο εμπεδωμένη η “ανάγκη” του άντρα να «γαμήσει», που σχεδόν ότι κι αν κάνει για να το καταφέρει αυτό δικαιολογείται ή θεωρείται δεδομένο. Και σε μια καπιταλιστική κοινωνία όπου η ελεύθερη αγορά αποτελεί ιδανικό και όπου όλα μπορούν να αναχθούν σε εμπορεύματα, ο αγοραστής δεν είναι ποτέ φταίχτης. Ωστόσο ο αγοραστής, και στη προκειμένη περίπτωση ο πορνοπελάτης, αποτελεί το θεμέλιο της ζήτησης για περισσότερα γυναικεία σώματα. Από ότι φαίνεται μάλιστα από τη συχνότητα ανάλογων περιστατικών με αυτό της Λάρισας και του «Χωριάτικου», η ζήτηση έχει αυξηθεί.

Από την πλευρά του νόμου όμως, γιατί υπάρχει πια τόσο μεγάλο νομικό κενό; Ειδικά σε υποθέσεις σαν αυτήν, ή σαν την παρόμοια υπόθεση της 14χρονης στην Καλλιθέα, όπου δεν πρόκειται για ενήλικα αλλά για έφηβη, δεν θα έπρεπε να διωχθούν νομικά οι πορνοπελάτες -πέρα από βιασμό- και για παιδεραστία; Ειδικότερα, στην περίπτωση της 14χρονης στη Καλλιθέα (το καλοκαίρι του 2016, στη Καλλιθέα εξαρθρώθηκε κύκλωμα μαστροπείας, το οποίο εξέδιδε τη 14χρονη σε πορνοπελάτες) ασκήθηκε κριτική από τα media στη 23χρονη ιερόδουλη που «έκανε τη δασκάλα στην ανήλικη» αλλά οι πορνοπελάτες, που δεν είχαν κανένα απολύτως θέμα να πληρώσουν 80 ευρώ για να αγοράσουν μια ανήλικη, δεν αναφέρθηκαν ποτέ και από κανένα μέσο ούτε από την αστυνομία.

Το επιχείρημα της άγνοιας σε περιπτώσεις που το γυναικείο σώμα δέχεται βία είναι σχεδόν δεδομένο. Αντίθετα, σε περιπτώσεις ανθρωποκτονίας, κλοπής, κ.α. εγκλημάτων, ούτε εμφανίζεται τόσο συχνά ούτε γίνεται τόσο εύκολα δεκτό. Βέβαια το να βιάζεις είναι οριακά πιο κοινωνικά αποδεκτό από τα να δολοφονείς ή να κάνεις σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε μπροστά μας μια δικαιοσύνη που φυλακίζει για χρόνια ανθρώπους χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, ενώ ταυτόχρονα αθωώνει βιαστές παρά την πληθώρα έγκυρων αποδεικτικών. Η στάση του κράτους και του δικαστικού συστήματος απέναντι στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες ήταν πάντα γνωστή.

Η δικαιολογία τύπου «συγγνώμη δεν ήξερα ούτε ποια η ηλικία της ούτε αν το ήθελε» δεν ακυρώνει σε καμία περίπτωση την ευθύνη που φέρουν για το έγκλημα αυτό. Δεν παύει να πρόκειται για ένα έγκλημα, στο οποίο υπήρξαν συμμέτοχοι, άρα και συνυπεύθυνοι. Και τελικά τι σημαίνει “δεν ήξερα”; Δεν είναι γνωστό ότι γίνεται trafficking; Δεν είναι εμφανές, ότι ένα κορίτσι 14 χρονών σε ένα διαμέρισμα δεν είναι συναινούσα ενήλικας; Πόσο μάλλον σε μια μικρή κοινωνία, όπου αυτά τα κυκλώματα έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να δημιουργούνται σε κύκλους γνωστών και συγγενών. Άρα το «δεν ήξερα» ουσιαστικά σημαίνει «δε με νοιάζει». Και μόνο η αποδοχή αυτών των δικαιολογιών προσβάλει την νοημοσύνη μας. Αυτό το επιχείρημα της δήθεν «άγνοιας» θα πρέπει να πάψει να είναι η μόνιμη δικαιολογία γενικότερα όσον αφορά την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος.

Οι πορνοπελάτες της 14χρονης της Λάρισας πληρώνανε για να βιάζουν ένα αιχμάλωτο κορίτσι σε ένα διαμέρισμα, και επομένως είναι συνυπεύθυνοι στη βία που άσκησαν οι μαστροποί, και ως εκ τούτου θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν και αυτοί την ίδια καταδίκη με τους υπόλοιπους βιαστές.

Διαβάστε ακόμα:

14χρονη κακοποιήθηκε και βιάστηκε κατ’ εξακολούθηση στη Λάρισα: Κάλεσμα για την ανάληψη δράσης

Το ποτήρι ξεχείλισε: καμία ανοχή στους βιασμούς!

Η επιχειρηματικότητα πάνω από όλα

12/07/2017 | 1 σχόλια | View Post

Η έμφυλη βία δεν μας τρομοκρατεί. Μας εξοργίζει!

brazil

της Άννας-Μαρίας Ιατρού*

Η βία κατά των γυναικών σε οποιαδήποτε μορφή (σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική/ λεκτική) αποτελεί την ιστορικά διαπιστωμένη ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων, που έχει ως αποτέλεσμα την κυριαρχία των ανδρών επί των γυναικών και την επιβολή διακρίσεων έναντι αυτών. Η έμφυλη βία, η οποία αποτελεί βασική καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δεν γνωρίζει τάξεις, ηλικίες ή φυλές, παρά μόνο γένος. Η βία κατά των γυναικών, αποτελεί βασικό δομικό χαρακτηριστικό των πατριαρχικών κοινωνιών, ανάγεται σε εξουσιαστικές σχέσεις και οξύνεται σε περιόδους κοινωνικο- οικονομικών κρίσεων. Η έμφυλη βία συναντάται τόσο στο ίδιο μας το σπίτι (ενδο- οικογενειακή), όσο και στην κοινωνία που ζούμε. Οι βιασμοί, οι δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους, οι σωματικές κακοποιήσεις, τα ψυχολογικά τραύματα, η οικονομική εκμετάλλευση, η κλειτοριδεκτομή, το τράφικινγκ κ.ο.κ. αποτελούν μορφές έμφυλης βίας και συναντώνται με όλο και συχνότερους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία μας. Κύριο χαρακτηριστικό της επιβολής της σεξιστικής βίας, είναι η επιβολή ευθυνών στο ίδιο το θύμα, καθώς πολλές φορές και η ίδια η ατιμωρησία του θύτη. Ακούμε συχνά πως το θύμα του βιασμού «έφταιγε» γιατί προκάλεσε, η δολοφονημένη σύζυγος «έφταιγε» γιατί «κεράτωσε», η σύντροφος που ξυλοκοπήθηκε «έφταιγε» γιατί προκάλεσε νεύρα στον θύτη κ.ο.κ.. Η οικονομική κρίση και τα προβλήματα που δημιούργησε είναι ακόμα ένας παράγοντας όξυνσης του φαινομένου, που ωστόσο για εμάς, δεν είναι η πηγή. Δεν φταίει η ανεργία, η ψυχολογική κατάσταση, η κατάθλιψη και τα «οξυμένα» νεύρα. Φταίει η ίδια η πατριαρχία, που έχει καλλιεργήσει χαρακτηριστικά «ανωτερότητας» στο αντρικό φύλο. Η πλήρως ενσωματωμένη ιδέα, ότι ο άντρας είναι πιο ισχυρός και άρα μπορεί να επιβάλλει τη δύναμη του ή να ξεσπά τα νεύρα του στο σώμα και τη ψυχή της γυναίκας. Η δημόσια έμφυλη βία, βλέπε Κασιδιάρη εναντίον Κανέλλη και Τζήμερου εναντίον περιφ. Συμβούλου του ΚΚΕ, δεν φανερώνει τίποτα παραπάνω από την εμπεδωμένη σεξιστική βία της κοινωνίας μας και αποτελεί ένα μικρό μόνο αριθμό, στο σύνολο των καθημερινών-αφανών κακοποιήσεων γυναικών, που λαμβάνουν χώρα και δεν καταγράφονται πουθενά.

Χαρακτηριστικό κομμάτι της έμφυλης βίας, είναι ο βιασμός, με τα ποσοστά των γυναικών-θυμάτων τόσο στη χώρα μας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο να αυξάνονται ραγδαία. Η περίπτωση της Ξάνθης και η ατιμωρησία των δραστών, η 22χρονη φοιτήτρια στην Δάφνη, η 14χρονη μαθήτρια στην Κρήτη, 17χρονη στην Αμαλιάδα είναι μερικές μόνο από τις περιπτώσεις βιασμού, που είδαν το τελευταίο διάστημα το φως της δημοσιότητας. Σε όλες τις περιπτώσεις, έγινε προσπάθεια από μερίδα της κοινωνίας είτε να συγκαλύψει το γεγονός είτε να ψάξει για απλές «δικαιολογίες»: ο θύτης ήταν τυφλός, γόνος καλής οικογενείας, επιφανής, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα. Σε ορισμένες μάλιστα από τις υποθέσεις κατ’ αντίστοιχο τρόπο, καταλογίστηκαν ευθύνες στο ίδιο το θύμα: γιατί πήγε να δουλέψει στο σπίτι ενός αγνώστου, γιατί βρέθηκε στο ίδιο σπίτι μόνο με αγόρια, γιατί πήρε ναρκωτικές ουσίες, κ.ο.κ.. Όπως και να ‘χει ωστόσο, το γεγονός είναι ένα: η κουλτούρα του βιασμού είναι τόσο καλά εμπεδωμένη στο σύνολο της κοινωνίας, που όχι μόνο οδηγεί στο φαινόμενο του βιασμού, αλλά ταυτόχρονα, καλλιεργεί και αναπαράγει τις αντιδράσεις της κοινωνίας, ενάντια στο θύμα και παράλληλα ελαφρύνοντας τον ίδιο τον δράστη. Αντανακλαστικά πλέον, όταν κάποιος ακούσει για κάποιο περιστατικό βιασμού, η πρώτη του αντίδραση, θα έχει να κάνει είτε με τη συμπεριφορά του θύματος (τι φορούσε, που ήταν και τι ώρα) είτε με την καταγωγή του δράστη, φέρνοντας στην επιφάνεια φασιστικά χαρακτηριστικά, που ουδεμία σχέση έχουν με την πράξη αυτή καθ΄ αυτή του βιασμού. Δεν ασχολείται κανείς με τον ίδιο τον δράστη, ως άτομο και ως υπεύθυνο των πράξεων του, γιατί πολύ απλά η πράξη του βιασμού έχει εμπεδωθεί από την κοινωνία ως κάτι το «φυσιολογικό». Η άκρως σεξιστική κοινωνία στην οποία ζούμε, φροντίζει να υποβαθμίζει την ίδια τη πράξη του βιασμού και πολλές φορές, να «βιάζει» ξανά και ξανά το θύμα, με την συμπεριφορά της. Η αθώωση του δράστη, η περιθωριοποίηση και απομόνωση του θύματος, ακόμα και ο διωγμός του, από τις κλειστές κοινωνίες της επαρχίας, συντελούν στην «εναλλαγή» θέσεων θύτη και θύματος. Δηλαδή, το θύμα του βιασμού αντιμετωπίζεται σαν θύτης, μιας πράξης που το ίδιο προκάλεσε και άρα θα επωμιστεί τις ευθύνες.

Η κουλτούρα του βιασμού είναι διάχυτη και πλήρως εμπεδωμένη στους κόλπους της πατριαρχικής κοινωνίας που μεγαλώσαμε και ζούμε. Τα περιστατικά βιασμών, λαμβάνουν χώρα καθημερινά και είτε κατακλύζουν τα ΜΜΕ, «πουλώντας» ως πρώτη είδηση το δράμα των γυναικών είτε «θάβονται» υπό τον φόβο των απειλών στις ψυχές και στα σώματα αυτών.

Η έμφυλη βία δεν είναι κάτι ξένο και μακρινό. Είναι το σηκωμένο χέρι του συντρόφου μας, είναι η φωνή που τρυπάει τ’ αυτιά μας, είναι τα κακοποιημένα σώματά μας, είναι η εκμετάλλευση που βιώνουμε. Ο θύτης έχει πρόσωπο, ζει δίπλα μας, ανάμεσα μας. Είναι «παιδί» της δικής μας πατριαρχικής κοινωνίας, που το ανέθρεψε με αίσθημα ανωτερότητας και κυριαρχίας έναντι των γυναικών.

* μέλος του Χώρου Αλληλεγγύης Γυναικών Θεσσαλονίκης

Διαβάστε ακόμα

Η Δάφνη, η Ξάνθη και η υποκρισία

Τι μου έμαθε η δίκη του βιασμού μου.

Κοινωνία που αμφισβητεί τον βιασμό είναι συνένοχη για τον επόμενο

Δεν θέλουμε μια αγάπη που σκοτώνει

Ίσως να μη σε χτυπάει αλλά

Πόσο κοντά είναι η Βραζιλία;

25/05/2017 | 1 σχόλια | View Post

Δεν θέλουμε μια αγάπη που σκοτώνει

bloodviolencekilledmurder1

της Esra Dogan

«Δεν θέλουμε μια αγάπη που σκοτώνει» είναι ένα από τα φεμινιστικά συνθήματα στην Τουρκία που θέλει να αναδείξει το θέμα του τεράστιου αριθμού δολοφονιών γυναικών από συντρόφους τους ή από άνδρες στον στενό τους κύκλο. Είναι μια δυνατή κατακραυγή εναντίον των ανδρών που χρησιμοποιούν την «αγάπη» τους ως δικαιολογία για τα ματωμένα χέρια τους στα γυναικεία σώματα, συχνά με στόχο την κοινωνική κατανόηση για τα εγκλήματα τους και, αν είναι δυνατόν, ακόμη και μείωση της ποινής τους.

Είδα ένα τεράστιο πανό αυτού του συνθήματος τον περασμένο Νοέμβριο, στην Άγκυρα, αφού το δικαστήριο έδωσε μειωμένη ποινή στον άνθρωπο που μαχαίρωσε 15 φορές, μέχρι θανάτου, μια φίλη του, με την οποία είχαν πλατωνική σχέση, στη μέση ενός πάρκου, αφού αρνήθηκε να τον παντρευτεί. Το σκεπτικό του δικαστηρίου ήταν ότι αιτία της δολοφονίας ήταν η «υπερβολική αγάπη» προς το θύμα και ότι κατά τη διάρκεια της δολοφονίας, ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να σκεφτεί καθαρά λόγω του πάθους του.

Αυτή η δικαστική απόφαση δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τη νομιμοποίηση, σε μια αίθουσα δικαστηρίου στην Τουρκία, της αντίληψης περί «εγκλήματος πάθους» και μέσω αυτού, της δικαιολογίας των αντρών ότι σκοτώνουν από αγάπη. Ωστόσο, αυτό το σκεπτικό τρέφεται από την ίδια πατριαρχική νοοτροπία που υπάρχει σε όλη την υδρόγειο. Η νοοτροπία που ευνοεί τους άνδρες σε σχέση με τις γυναίκες, η νοοτροπία που διαιωνίζει τελικά την ανδρική βία.

Ναι, στις μέρες μας είναι πιο διαδεδομένο ότι η εξουσία των αντρών τρέφει τη βία κατά των γυναικών, ενώ παράλληλα η ενισχύεται από αυτή τη βία. Ωστόσο, αναγνωρίζεται πολύ λιγότερο η έκταση αυτής της βίας και οι καταστροφικές συνέπειες της στη γυναικεία ζωή. Ακόμα λιγότερο αναγνωρίζεται το γεγονός ότι οι έμφυλες διαμάχες για την εξουσία αντανακλώνται πιο έντονα στις πιο οικείες σχέσεις μας, κάνοντας τελικά την «αγάπη» πιο θανάσιμη για τις γυναίκες και από τον καρκίνο.

Γνωρίζατε ότι το ήμισυ σχεδόν των γυναικών που είναι θύματα ανθρωποκτονίας σε όλο τον κόσμο (47% το 2012) δολοφονήθηκαν από συντρόφους τους ή τα μέλη της οικογένειας τους; Και αν ο δράστης είναι ένας άντρας (που συνήθως είναι) το ποσοστό αυτό ανεβαίνει. Και το ποσοστό αυτό δεν αναφέρεται τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν από πλατωνικούς φίλους τους.

Χωρίς εξαίρεση, σε παγκόσμιο επίπεδο, μια γυναίκα κινδυνεύει περισσότερο να υποστεί βία από έναν άνθρωπο που γνωρίζει, από κάποιον που αγαπά ή / και αγαπούσε.

Δεν σας ακούγεται λογικό; Κι όμως, θα έπρεπε. Ίσως δεν έχετε υπόψη σας κάποια γυναικοκτονία στο ευρύτερο σας περιβάλλον, αλλά η σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βία που μπορεί να οδηγήσει σε αυτήν είναι ακριβώς δίπλα σας. Και οι πιθανοί δράστες αυτής της βίας στην πραγματικότητα είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, από κάθε κοινωνική ομάδα, ηλικία ή επίπεδο εκπαίδευσης. Ψάξτε το! Η πρόσφατη έκθεση του Καταφύγιου Γυναικών αποκαλύπτει ότι περισσότερο από το 60 τοις εκατό των δραστών της βίας κατά των γυναικών στην Ελλάδα προέρχονται από μεσαία ή ανώτερη τάξη.

Τα στατιστικά γίνονται ακόμη πιο τρομακτικα όταν πρόκειται για την έκταση της ενδοοικογενειακής βίας .

Σύμφωνα με την έκθεση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων το 2013, μία στις τρεις γυναίκες σε όλη την ΕΕ έχουν βιώσει κάποια μορφή σωματικής, σεξουαλικής κακοποίησης ή ψυχολογικής βίας από την ηλικία των 15 από τους συντρόφους τους. Το 22% από αυτές ανέφεραν κακοποίηση στις τρέχουσες σχέσεις τους και 1 στις 10 τους βιάστηκαν από τον παρών ή πρώην σύντροφό τους .

Αγάπη και βία… μπορεί στην αρχή να σας ακούγονται παράξενες αυτές οι δυο λέξεις μαζί, αλλά στην πατριαρχική κοινωνία, η συνύπαρξή τους έχει πραγματικά βαθύ νόημα.

Ως βία νοείται η συμπεριφορά ή φυσική δύναμη που έχει σκοπό να τραυματίσει, να προκαλέσει βλάβη ή να σκοτώσει. Και στο πατριαρχικό σύστημα των σχέσεων εξουσίας, η βία και η κακοποίηση των γυναικών αντανακλά την πρόθεση των ανδρών να επιδείξουν την αρσενική εξουσία τους με την πρόκληση βλάβης ή να ελέγξουν τη γυναικεία συμπεριφορά μέσω της απειλής.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε πολλές περιπτώσεις δολοφονιών γυναικών σε όλο τον κόσμο, οι γυναίκες όχι απλώς δολοφονούνται, αλλά υπόκεινται σε πρόσθετη βία πριν και μετά τη δολοφονία. Βιάζονται, βασανίζονται, ακόμα και τα σώματά τους ακρωτηριάζονται. Προφανώς πρόκειται για την προσπάθεια των αντρών να αποδείξουν την κυριαρχία τους μέσω της ταπείνωσης των γυναικών σωμάτων. Με άλλα λόγια, μια επίδειξη ισχύος του πατριάρχη!

Αυτές οι τόσο άνισες σχέσεις εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών εκδηλώνονται και ενισχύονται μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις. Τότε είναι που «η αγάπη» μπαίνει στην εξίσωση. Ο πατριάρχης δεν βλέπει την αγάπη ως μια ισότιμη σχέση βασισμένη στο σεβασμό, αλλά μάλλον ως υποταγή της γυναίκας στον άντρα στο πλαίσιο της οποίας οι συναισθηματικές, σωματικές ή / και σεξουαλικές επιθυμίες του άντρα πρέπει να ικανοποιούνται. Σε αντάλλαγμα ο άντρας μπορεί να προσφέρει στη γυναίκα προστασία, πίστη, οικονομική ασφάλεια, ίσως μάλιστα κάποιο ρομαντισμό, καθώς και ένα οικογενειακό στάτους και τα σπερματοζωάρια του για τα μωρά. Για να διατηρήσει τη δύναμή του σε μια τέτοια σχέση, το αρσενικό δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει σωματική, σεξουαλική ή σωματική βία όποτε χρειάζεται. Και αν κάποια στιγμή η γυναίκα επαναστατήσει, αρνούμενη να είναι υποτακτική, ο άντρας δικαιολογεί τη δολοφονία ή την κακοποίηση μέσω της «αγάπης». «Ήθελε να με αφήσει. Με απάτησε. Αρνήθηκε να κάνει σεξ μαζί μου. Ήμουν μεθυσμένος, ήμουν θυμωμένος μαζί της, ένιωσα ταπεινωμένος. Αλλά την αγαπούσα!»

Το πιο εντυπωσιακό γεγονός όμως- και εκεί πού πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή, είναι γιατί οι περισσότερες γυναίκες επιλέγουν να παραμείνουν με συντρόφους που τους ασκούν βία;

Οι περισσότεροι από εσάς μάλλον πιστεύετε ότι τα οικονομικά προβλήματα ή ο φόβος της γυναίκας να μείνει μόνη είναι οι κύριοι λόγοι. Αν και αυτά φυσικά μπορεί να συμβαίνουν, δεν είναι τόσο συνηθισμένα όσο αυτός ο λόγος:

Οι κακοποιημένες γυναίκες πραγματικά πιστεύουν ότι οι σύντροφοί τους τις αγαπούν!

Επιτρέψτε μου να σας περιγράψω μια εμπειρία από πρώτο χέρι: η αδελφή μου. Η αδελφή μου υπόκειτο φυσική και ψυχολογική βία από τον πρώην φίλο της από τα είκοσι της και για τρία συνεχή χρόνια, τα οποία περιλάμβαναν άγριους ξυλοδαρμούς και απειλές πυροβολισμού. Και όλα αυτά τα χρόνια, όπως πολλές γυναίκες επιλέγουν να κάνουν, είχε κρατήσει μυστική την ταλαιπωρία της. Μπορείτε να φανταστείτε, όταν την πήγαινα στο νοσοκομείο για τη σπασμένη μύτη της, πραγματικά πίστευα ότι είχε πέσει από τις σκάλες, δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι η δική μου αδελφή ήταν το θύμα ενός βίαιου πατριάρχη; Για να είμαι ειλικρινής, ούτε καν μου είχε περάσει από το μυαλό. Τόσο η αδελφή μου και το αγόρι της ήταν από μορφωμένες οικογένειες της ανώτερης μεσαίας τάξης. Θεωρούσα απίθανο ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβαίνει σε μας!

Μετά το πρώτο σοκ της αποκάλυψης της οδυνηρής αλήθειας, δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ τον λόγο της μακράς σιωπής της και της άρνησής της να εγκαταλείψει μια τέτοια βίαιη και κακοποιητική σχέση. «Γιατί;» ρώτησα, «γιατί έμεινες μαζί του 3 χρόνια;» και πήρα την απάντησή μου :

«Με αγαπούσε. Έλεγε ότι έκανε αυτά τα πράγματα, γιατί με αγαπούσε πραγματικά»

Όχι, η αδελφή μου δεν ήταν μια «αφελής νέα». Η αντίδραση της στην πραγματικότητα είναι αντιπροσωπευτική της συνηθισμένης στάσης των γυναικών στην κοινωνία μας προς τους πατριάρχες τους, οι οποίοι καταχρώνται την έννοια της αγάπης για να δικαιολογήσουν τις βίαιες πράξεις τους. Με βάση τα στοιχεία των γυναικών θυμάτων βίας που έλαβαν στήριξη από το «Καταφύγιο Γυναίκας» στην Ελλάδα, το 80 τοις εκατό των γυναικών που ανέφεραν κακοποίηση από τους συντρόφους τους επιλέγουν να παραμείνουν σε αυτό το κακοποιητικό περιβάλλον τους, ακόμα και αν έχουν και άλλα μέρη να πάνε.

Το να μείνεις με τον κακοποιητικό σύντροφό σου είναι ακόμα πιο πιθανόν σε συνθήκες λιγότερο ορατών και ακόμα λιγότερο αναγνωρισμένων μορφών βίας, όπως η οικονομική, ψυχολογική και συναισθηματική βία. Όπως είχα γράψει πρόσφατα, σε ένα άρθρο εμπνευσμένο από το hashtag του Τwitter MaybeHeDoesNotHitYou, παρά το γεγονός ότι η ενδοοικογενειακή βία προκαλεί πιο άμεσα την προσοχή μας όταν είναι σωματική, η μη σωματική βία είναι πιο συχνή και βλάπτει τις γυναίκες τόσο βαθιά όσο η φυσική. Ωστόσο σε γενικές γραμμές οι γυναίκες τείνουν να αγνοούν τα σημάδια αυτών των κακοποιητικών σχέσεων και να παραμένουν σε αυτές για χάρη της αγάπης.

Δεδομένου ότι αυτές οι κακοποιητικές πράξεις στις σχέσεις θεωρούνται «ιδιωτικό θέμα» μεταξύ των συντρόφων, το κοινωνικό περιβάλλον της γυναίκας συνήθως την ωθεί να προσπαθήσει να «λύσει» τα προβλήματα στη σχέση της, αντί να μιλήσει για την κακοποίησή της. «Σιγά, οι καυγάδες, οι ζήλιες, κάποιες στιγμές θυμού, τέτοιες εντάσεις συμβαίνουν πάνω κάτω σε κάθε σχέση. Δεν σκέφτεται σοβαρά να χωρίσεις για αυτό το λόγο, έτσι δεν είναι;» Πόσες από εμάς δεν αντέδρασαν έτσι όταν φίλες μας μάς ανοίχτηκαν και μίλησαν για άσχημες συμπεριφορές του συντρόφου τους; Όμως εμείς και οι αδελφές μας αξίζουμε κάτι καλύτερο.

Σας παρακαλώ να μου πείτε:

Πόσες ακόμα από εμάς θα πρέπει να δολοφονηθούν, να ξυλοδαρθούν, να βιαστούν, να απειληθούν, να ταπεινωθούν, να καταπιεστούν και να κακοποιηθούν από αυτούς που αγαπάμε; Για πόσο ακόμα θα επιτρέπουμε στους συντρόφους μας να μας στερούν την ελευθερία μας, την αξιοπρέπεια και την αυτοπεποίθησή μας, προκειμένου να συνεχίσουν να μας «αγαπάνε»; Πόσο περισσότερο θα αντέξουμε τον πόνο και την οδύνη για χάρη της αγάπης μας προς τους πατριάρχες μας; Αρκετά!

Εμείς οι γυναίκες δεν αξίζουμε αυτή την «αγάπη» που μας προσφέρει η πατριαρχία.

Μας αξίζει η ισότητα. Μας αξίζει η ζωή.

Γι’ αυτό πρέπει να απορρίψουμε την πατριαρχική αγάπη που μας σκοτώνει !

18/06/2016 | 1 σχόλια | View Post

Ίσως να μη σε χτυπάει αλλά

της Esra Dogan

Εδώ και ένα μήνα, χιλιάδες γυναίκες μοιράζονται στο twitter τις προσωπικές τους ιστορίες μη σωματικής ενδοοικογενειακής βίας. Όλα ξεκίνησαν όταν μία Δομινικανή-Αμερικανίδα συγγραφέας, η Zahira Kelly, ξεκίνησε το hashtag #MaybeHeDoesntHitYou (Ίσως να μην σε χτυπάει) προκειμένου να ευαισθητοποιήσει για τη συναισθηματική βία στις σχέσεις. Από τότε το hashtag έγινε viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με περισσότερα από εξήντα χιλιάδες tweets.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στο BBC Trending, η Kelly εξήγησε ότι ήθελε τα θύματα κακοποίησης να γνωρίζουν ότι δεν φαντάζονταν τον συναισθηματικό αντίκτυπο των όσων είχαν βιώσει. Πρόσθεσε ότι «Ακόμα και αν η περίπτωση (συναισθηματικής κακοποίησης) δεν θεωρείται κακοποίηση με την στενή έννοια του όρου της σωματικής κακοποίησης, εξακολουθεί να είναι πραγματική και ο πόνος εξίσου πραγματικός. Και αξίζετε κάτι απείρως καλύτερο. Όλοι αξίζουν».

Στο πλαίσιο της ενδοοικογενειακής βίας, οι συναισθηματικές επιθέσεις γενικά δεν λαμβάνουν την ίδια προσοχή με τις σωματικές, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο επικίνδυνες ή λιγότερο τραυματικές. Για να σας ενθαρρύνω να σκεφτείτε τη συναισθηματική και ψυχολογική κακοποίηση που μπορεί να αντιμετωπίζετε ή να έχετε αντιμετωπίσει, συγκέντρωσα κάποια tweets:

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά θα σε συγκρίνει συχνά με τις πρώην του και άλλους ανθρώπους προκειμένου να σε κάνει να αισθανθείς ανεπαρκής

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά σε κάνει να αισθάνεσαι ότι τα συναισθήματά σου είναι ανόητα και ότι πρέπει να απολογηθείς γι’ αυτά

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά χρησιμοποιεί τα πιο προσωπικά μυστικά σου εναντίον σου και σε χειρίζεται ώστε να κάνεις πράγματα ενάντια στη θέλησή σου

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά πρέπει να ζητήσεις άδεια για να κάνεις το οτιδήποτε

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά κοροϊδεύει τις ανασφάλειές σου και θυμώνει όταν αναστατώνεσαι γιατί «ένα αστείο είναι μόνο»

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά αν αναφέρεις πόσο σε πληγώνει, θα πει ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι του κοπανάς συνέχεια για τη συμπεριφορά του

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά διαρκώς προσποιείται στους άλλους ότι είναι ηθικός, στοργικός και υπεύθυνος ενώ εσύ ξέρεις ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά όταν προσπαθείς να συζητήσεις κάποιο θέμα μαζί του, θα το προβάλλει σαν δικό σου λάθος και θα πει ότι εσύ πρέπει να αλλάξεις

Όταν δεν είχες αντιληφθεί πόσο άσχημα σου συμπεριφερόταν μέχρι που εμφανίστηκε το hashtag #MaybeHeDoesntHitYou

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά πάντα μισείς κάτι στον εαυτό σου εξαιτίας του.

#MaybeHeDoesntHitYou Ακόμα

Παρόλο που αυτό το hashtag απευθυνόταν κατ’ αρχάς σε γυναίκες που βρίσκονται σε ετεροφυλικές σχέσεις, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες μπορεί να υφίστανται τέτοια κακοποίηση στη σχέση τους, είτε είναι ετερόφυλοι είτε ομοφυλόφιλοι είτε διεμφυλικοί.

Ναι, φυσικά και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το θέμα οδηγεί χιλιάδες γυναίκες να επανεξετάσουν τη σχέση τους με τον «αγαπημένο» τους και να μοιραστούν ιστορίες συναισθηματικής κακοποίησης. Παρά τη συνηθισμένη άποψη, η ενδοοικογενειακή βία προς τις γυναίκες δεν λαμβάνει κυρίως σωματική μορφή αλλά ψυχολογική και αυτό ισχύει κυρίως στις ερωτικές μας σχέσεις όπου οι άντρες μπορούν εύκολα να ασκήσουν καταναγκαστικά έλεγχο στις πράξεις, τις επιλογές και τα συναισθήματά μας, μειώνοντας σιγά-σιγά την αυτοπεποίθηση, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μας. Συνήθως, αυτού του είδους η βία είναι σχετικά τόσο πολύ λιγότερο ορατή και δύσκολο να κατανομαστεί που εμείς οι γυναίκες μένουμε σε σχέσεις κακοποίησης για χάρη του «έρωτα», προσπαθώντας να κρατήσουμε μια σχέση που πολύ απλά δεν βασίζεται στην ίση μεταχείριση και τον σεβασμό.

Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεστε επειδή αγαπούσατε το άτομο που σας κακοποιούσε.

Αντιθέτως, εμείς οι γυναίκες πρέπει να έχουμε τη δύναμη να μοιραστούμε τις ιστορίες μας χωρίς ντροπή, για να συνειδητοποιούμε όχι μόνο τις σοβαρές επιπτώσεις της πατριαρχίας στην καθημερινότητά μας αλλά και το ότι δεν είμαστε οι μόνες εκεί έξω που αντιμετωπίζουμε τέτοιες συμπεριφορές στις σχέσεις μας. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να μάθουμε από τις εμπειρίες των άλλων και να βρούμε το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας. Ως κάποια που δεν φοβάται πλέον να έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα των ενεργειών συναισθηματικής κακοποίησης στις προηγούμενες ερωτικές της σχέσεις, θα μπορούσα να προσθέσω στην παραπάνω λίστα τα εξής:

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά όταν ζηλεύει έναν άντρα που είναι δίπλα σου, κατηγορεί εσένα για τη συμπεριφορά του λέγοντας ότι εσύ είσαι υπερβολικά φιλική με τους άντρες.

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά επικρίνει συνεχώς κάποιους φίλους σου, ισχυριζόμενος ότι τους ξέρει καλύτερα από εσένα

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά σε προσβάλλει δημοσίως

#MaybeHeDoesntHitYou αλλά σε κατηγορεί συχνά ότι λες ψέματα, χωρίς καν να σου δίνει την ευκαιρία να του εξηγήσεις ότι η κατηγορία του είναι αβάσιμη.

#MayHeDoesnttHitYou αλλά αγνοεί τις ιδέες σου ή τις κατακρίνει σε βαθμό που καταλήγεις να σκέφτεσαι ότι είναι άχρηστες

κ.λπ. κ.λπ.

06/06/2016 | 1 σχόλια | View Post

Σεξισμοί, κιτρινισμοί και “ίσες αποστάσεις”

nate

ή πως μία καταγγελία ενδοοικογενειακής βίας γίνεται πάλι η αφορμή να ξεδιπλωθούν όλα τα σεξιστικά μας ένστικτα.

*trigger warning: περιέχονται αποσπάσματα κακοποιητικού λόγου*

Αγαπημένες συν-ΠΤΕ,

Σήμερα είδαμε στη Lifo (ηλεκτρονική και έντυπη έκδοση) αυτό το “άρθρο”. Αν θέλετε να κάνετε λίγο εμετούλη μέσα στο στόμα σας, μπορείτε να το διαβάσετε κι εσείς. Αν όχι, αφήστε το καλύτερα. Εμείς πάντως το διαβάσαμε και κάποια από εμάς τόλμησε να σχολιάσει το σεξισμό και μισογυνισμό του άρθρου και του ίδιου του αρθρογράφου. Λίγες ώρες μετά το σχόλιο είχε σβηστεί και η συν-πτε είχε μπλοκαριστεί από τη σελίδα της Lifo (μάλλον η “ελευθερία της έκφρασης” της σελίδας εξαντλείται στο να κρατάει ομοφοβικά, τρανσφοβικά, σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια. Όταν θίγονται οι φωτισμένοι αρθρογράφοι της ξεχνιέται…)

Το συγκεκριμένο άρθρο έρχεται να προστεθεί στους τόνους κειμένων αυτών των ημερών, που προσπαθούν να υπερασπιστούν τον Johhny Depp από τα “λαϊκά δικαστήρια” που τον έχουν καταδικάσει, θεωρώντας άδικο να τασσόμαστε υπέρ μιας γυναίκας που κακοποιείται και να επιλέγουμε να την πιστεύουμε σε μια κοινωνία που αρνείται πάντα να το κάνει.

Ο αρθρογράφος μας λέει, λίγο-πολύ, ότι τόσον καιρό τον ενοχλούσε η υπερεκτιμημένη φήμη του Johnny Depp, αλλά τώρα που είναι στη θέση του θύτη, θέλει να τον υπερασπιστεί, γιατί οι κακές ταινίες στο μυαλό του, είναι λόγος ενόχλησης, η ενδοοικογενειακή βία πάλι όχι. Και με ποιον τρόπο επιλέγει ο αρθρογράφος να υπερασπιστεί τον Johnny Depp; Σας παραθέτουμε κομμάτια του άρθρου:

”Άσε που έχω την αίσθηση ότι μέρος της κατακραυγής έχει να κάνει με το ότι είναι πλέον μεσήλικας (52), οπότε δεν του επιτρέπεται πια το rock ‘n’ roll lifestyle και οι παρελκόμενες ακρότητες και καφρίλες”

Δηλαδή αν ήταν μικρότερος και ”άγριο νιάτο” θα ήμασταν οκ, γιατί έτσι κάνουν οι σταρ; Ενώ τώρα που ”μεγάλωσε” βρήκαμε ευκαιρία οι ξενέρωτες να τον κατηγορήσουμε; Από πότε η ενδοοικογενειακή βία δικαιολογείται και η ανδρική επιθετικότητα φυσικοποιείται, ως αναπόφευκτο στοιχείο του “rock ‘n’ roll lifestyle”; Και από πότε ένα τόσο σοβαρό και συχνό θέμα βαφτίζεται ως “καφρίλα”;

Επίσης:

“Δεν μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις, όπως αυτή του Μπιλ Κόσμπι, όπου το κατηγορητήριο είναι βαρύ, συντριπτικό και σε βάθος χρόνου, και θα τον στείλει στην αιωνιότητα με τη στάμπα του μανιακού, επιθετικού σεξομανή, σβήνοντας ολόκληρη τη συνεισφορά του στην κωμωδία.”

Εδώ ένας κατά συρροήν βιαστής βαφτίζεται “σεξομανής” . Γιατί στην πατριαρχία είναι ίδιο πράγμα το σεξ και ο βιασμός άλλωστε

Στην πλήρη απο-πολιτικοποίηση μιας αναγκαίας συζήτησης έρχεται να προστεθεί και μια δόση λάσπης στις γυναίκες – αποδέκτες αυτής της βίας:

“Ας πρόσεχε, δεν περνάνε τέτοιες συμπεριφορές πια, ασχέτως του αν είναι βέβαιο ότι κάποια από τα θύματά του δεν προέβησαν σε εξομολογήσεις και αποκαλύψεις μόνο για να βρουν επιτέλους το δίκιο τους αλλά και για να εξασφαλίσουν μια σημαντική οικονομική αποζημίωση”. Εδώ είναι το σημείο που απογειώνεται το άρθρο. Γιατί στην αρχή διαβάζοντάς το σκέφτεσαι, ότι ο αρθρογράφος μπορεί απλά να μην ξέρει τι λέει. Αλλά φτάνοντας εδώ καταλαβαίνουμε, ότι μια χαρά ξέρει. Απλά ο άνθρωπος είναι σεξιστής και μισογύνης. Γιατί πόσο σίχαμα παίζει να είναι ένας αρθρογράφος που μιλάει έτσι για θύματα βιασμού? Και χρηματικές αποζημιώσεις δικαιούνται τα θύματα και ο Cosby πρέπει να βρίσκεται στη φυλακή.

Μαθαίνουμε λοιπόν πως είναι κακό να πας κάποιον που σε κακοποίησε στα δικαστήρια, ζητώντας αποζημίωση. Είναι κακό να βρεις το θάρρος και να δημοσιοποιήσεις τη σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βία που υφίστασαι, παροτρύνοντας ίσως και άλλα θύματα βίας να μιλήσουν γι’ αυτό το θέμα. Είναι κακό να ζητήσεις μία – έστω υλική – αποζημίωση για την βία που έχεις υποστεί, τόσο κακό και ύποπτο, που έχουμε μπροστά μας ένα βιαστή, αλλά η πρώτη μας σκέψη είναι να “εξισορροπήσουμε” τη συζήτηση λέγοντας “κι αυτή πήρε λεφτά”. (Παρόλ’ αυτά το θύμα υφίσταται καχυποψία και αμφιβολίες και αν *δεν* μιλήσει. Στην πατριαρχία ζούμε άλλωστε.)

Κάθε συζήτηση για την οικογενειακή βία με αφορμή αυτό το περιστατικό ακυρώνεται, όχι μόνο με την υποτίμηση της βίας ως κάτι που συμβαίνει συνέχεια στο Hollywood, αλλά και με την αμφισβήτηση των κινήτρων των θυμάτων που τολμάνε να μιλήσουν. Κι ενώ τα περισσότερα άρθρα και σχόλια αυτές τις μέρες κατηγορούν την Amber Heard ως χρυσοθήρα και bi μέγαιρα (για τις φυλλάδες η αμφιφυλοφιλία ισούται με έλλειψη αξιοπιστίας) και αθωώνουν τον Depp, το άρθρο τον υπερασπίζεται ενάντια σε κάποια φανταστική και άδικη κατακραυγή. Παίρνει δηλαδή την κλασική, “ουδέτερη” στάση που λέει “ας αφήσουμε τη δικαιοσύνη να αποφασίσει”, αγνοώντας επιλεκτικά το γεγονός πως τόσο η δικαιοσύνη, όσο και τα μίντια και η κοινή γνώμη, ουδέποτε έδειξαν εμπιστοσύνη και στήριξη στα θύματα βιασμού και ενδοοικογενειακής βίας που πήραν την απόφαση να δημοσιοποιήσουν τις ιστορίες τους.

Δεν υπάρχει ουδέτερη στάση όταν μιλάμε για υποθέσεις όπου η μία πλευρά ιστορικά και συστημικά θεωρείται αναξιόπιστη και αναγκάζεται συνεχώς να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Τέτοια (συνειδητά και με τόνο περηφάνιας) αντιδραστικά άρθρα δεν εξισορροπούν καμία τάση κατακραυγής του θύτη, διότι αυτή δεν υπάρχει. Η πλειοψηφία του κόσμου έχει ήδη αθωώσει τον Depp και τον κάθε Depp. Σε μια τέτοια κοινωνία ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε τα πράγματα είναι να δείξουμε επιτέλους στις γυναίκες την εμπιστοσύνη που τους αξίζει, όταν μπαίνουν στην δύσκολη θέση να μιλήσουν για την κακοποίησή τους.

υ.γ.(1) Πήραμε την απόφαση να γράψουμε αυτό το κείμενο, παρακολουθώντας έξαλλες τις τελευταίες μέρες όλο αυτό τον κανιβαλισμό εναντίον μιας γυναίκας που κατήγγειλε ότι έπεσε θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Αυτό το άρθρο ήταν το αποκορύφωμα μίας σειράς εμετικών ποστ.

υ.γ.(2) Εννοείται ότι θεωρούμε τη Lifo πολιτικά προβληματική σε πολλά σημεία. Αλλά επειδή είναι ένα free press που μεγάλο ποσοστό της lgbt κοινότητας το θεωρεί σύμμαχο, αρκετ@ είχαν περισσότερες προσδοκίες. Για να είμαστε ειλικρινείς τέτοιες απόψεις μας εξέπληξαν κι εμάς. Ναι οκ, περιμέναμε μια απολιτίκ μπουρδολογία “ίσων αποστάσεων”, αλλά όχι τέτοια απενοχοποίηση του θύτη Δε γίνεται να λες ότι υπερασπίζεσαι τα ανθρώπινα δικαιώματα και να έχεις τέτοια ακραία σεξιστικά άρθρα, στο βωμό της “ελευθερίας της έκφρασης”. Πόσο “σύμμαχοι” μας είναι τελικά τέτοια έντυπα? Η υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τελειώνει για τη Lifo εκεί που τελειώνουν οι προσωπικές ευαισθησίες των μελών της. Η πρόφαση της αντιομοφοβικής προσέγγισης και η φιλελέ ανοιχτομυαλιά σταματάει εκεί που τα ρατσιστικά σχόλια παραμένουν ως “ελευθερία του λόγου” και η κριτική του σεξισμού θεωρείται μπανάλ και μπλοκάρεται (εδώ δεν ισχύει μάλλον η ελευθερία του λόγου).

Το παραπάνω άρθρο στάλθηκε στο inbox μας από τη σελίδα ΠΤΕ – Πόρνες του Ελέους reborn from the ashes, όπου και πρωτοδημοσιεύτηκε

02/06/2016 | 0 σχόλια | View Post

“weiß” – η κανονικοποίηση της έμφυλης βίας

επιμέλεια Δήμητρα Σπανού

Ένα μικρό κορίτσι που παίζει με το κουκλόσπιτό του, δοκιμάζει τα καλλυντικά της μαμάς του. Στη συνέχεια διασχίζει όλο χαρά το, γεμάτο με οικογενειακές αναμνήσεις, σπίτι, για να πάει να βρει τη μαμά στην κρεβατοκάμαρα. Όταν συναντιούνται, καταλαβαίνουμε και τη σημασία αυτού του παιχνιδιού…

Το φιλμ είναι της Γερμανίδας δημιουργού Julia Peters και διαρκεί 3.40′.

27/06/2014 | 0 σχόλια | View Post

Γυναικεία κακοποίηση: «Ένας φαύλος κύκλος που συνεχίζεται»

Μία στις τρεις γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πέσει θύμα σωματικής ή σεξουαλικής επίθεσης, σύμφωνα με μελέτη του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εδρεύει στη Βιέννη. Μάλιστα, όπως προέκυψε από τα στοιχεία αυτής της μελέτης, ο ρυθμός της βίας κατά των ενήλικων γυναικών αλλά και των κοριτσιών κάτω των 15 ετών είναι παρόμοιος σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο διευθυντής του ευρωπαϊκού οργανισμού, Μόρτιν Κιάερουμ, δήλωσε σχετικά ότι «είναι ένα κακό σε όλη την Ευρώπη. Οι γυναίκες δεν είναι ασφαλείς στον δρόμο, δεν είναι ασφαλείς στον χώρο εργασίας τους, και τέλος, δεν είναι ασφαλείς ούτε μέσα στο σπίτι τους».

Υπολογίζεται ότι 13 εκατ. γυναίκες έχουν υποστεί κάποιο είδος σωματικής βίας. Από αυτές, ένας αριθμός περίπου 3,7 εκατ. έπεσαν θύματα βιασμού ή σεξουαλικής επίθεσης κατά τους 12 μήνες πριν από τη μελέτη, όπως διευκρίνισε ο οργανισμός Δικαιωμάτων.

Βορράς και Νότος

Σύμφωνα με την έρευνα, η Δανία, η Φινλανδία και η Σουηδία ήταν οι χώρες με τον υψηλότερο αριθμό των γυναικών που δηλώνουν ότι έχουν υποστεί βία, όπως ξυλοδαρμό, κάψιμο, στραγγαλισμό, βιασμό ή άλλες μορφές βίας. Κατ” αντιστοιχία οι τρεις αυτές χώρες έχουν ποσοστά βίας 52%, 47% και 46%, ενώ η Πολωνία, η Αυστρία και η Κροατία έχουν το χαμηλότερο ποσοστό βίας κατά των γυναικών περίπου στο 20%. Αλλά ακόμη και σε αυτές τις χώρες με τα πιο χαμηλά ποσοστά, τα ευρήματα μόνο θετικά δεν είναι, όπως υποστήριξε η επικεφαλής ερευνήτρια της οργάνωσης, Τζοάνα Γκούντεϊ. «Τα χαμηλότερα ποσοστά είναι μία στις πέντε. Αυτό δεν είναι ένα καλό εύρημα».

Στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, όπως Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα, η βία κατά των γυναικών κυμαίνεται κάτω από τον μέσο όρο του 33% στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, οι μελετητές δηλώνουν ότι παρά τις μεγάλες εθνικές διαφορές στα ποσοστά βίας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι άνδρες είναι πιο βίαιοι στον βορρά ή ότι η κατάσταση είναι καλύτερη στον νότο. Οι γυναίκες στις σκανδιναβικές χώρες μιλούν πιο ανοιχτά για περιστατικά που μπορεί να εξακολουθεί να θεωρούνται ταμπού σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Επίσης στον ευρωπαϊκό βορρά περισσότερες γυναίκες έχουν αμειβόμενη εργασία, κάτι που τις εκθέτει σε κινδύνους στον χώρο εργασίας τους, σημείωσαν οι ερευνητές της μελέτης.

Ενδοοικογενειακή βία

Σύμφωνα με τη μελέτη, ούτε η οικογένεια προσφέρει μεγάλη προστασία, καθώς μία στις πέντε γυναίκες που έχει δεχτεί επίθεση δήλωσε ότι ο σύντροφός της ήταν ο δράστης. Μάλιστα σε αυτές τις περιπτώσεις μεγάλος αριθμός θυμάτων ήταν σε κατάσταση εγκυμοσύνης όταν δέχτηκε την επίθεση, ενώ για πολλές γυναίκες η τραγική αυτή δοκιμασία ξεκινά σε νεαρή ηλικία.

Συγκεκριμένα, περισσότερο από το ένα τέταρτο των γυναικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν δεχτεί επίθεση πριν από την ηλικία των 15 ετών, κυρίως από έναν από τους γονείς τους . Ποσοστό 12% έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά στην τρυφερή ηλικία της ενηλικίωσης, πιο συχνά από άγνωστους άντρες, ενώ οι γυναίκες που βιώνουν τη βία σε παιδική ηλικία είναι πιο πιθανό να κακοποιηθούν από τον σύντροφό τους ως ενήλικες, όπως έδειξαν τα στοιχεία.

«Υπάρχει ένας φαύλος κύκλος που συνεχίζεται», υποστήριξε η Γκούντεϊ. Ο οργανισμός ζήτησε επίσης από τις γυναίκες να αποτυπώσουν την εμπειρία τους και για τη σεξουαλική παρενόχληση, με το 45% αυτών να λέει ότι κάποιος τις έχει αγγίξει παρά τη θέλησή τους, δέχτηκαν σεξιστικά-προσβλητικά αστεία, μηνύματα ή πορνογραφικό υλικό.

Ψυχοσωματικές επιπτώσεις

Οι γυναίκες που έχουν δεχτεί κάποιο είδος βίας φέρουν όχι μόνο σωματικές πληγές, αλλά και ψυχολογικά τραύματα. Το ένα τρίτο των κακοποιημένων ή σεξουαλικά κακοποιημένων γυναικών υποφέρουν από κατάθλιψη, άγχος ή κρίσεις πανικού, διαπίστωσαν οι ερευνητές. Υπό το φως αυτών των ευρημάτων, ο FRA κάλεσε τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ξεκινήσουν μακροχρόνια εκστρατεία για την ευαισθητοποίηση σχετικά με το πρόβλημα, ιδίως μεταξύ των νέων γυναικών.

Η οργάνωση ανέφερε επίσης ότι υπάρχουν πολύ λίγες υπηρεσίες υποστήριξης για τα θύματα και πως πρέπει να δαπανηθούν περισσότερα χρήματα για την εξειδικευμένη εκπαίδευση των γιατρών και των αστυνομικών. Επίσης η έρευνα καταδεικνύει πως πολλά νεαρά θύματα κατήγγειλαν την κακοποίησή τους στην αστυνομία χρόνια αφότου έπεσαν θύματα βίας.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

05/03/2014 | 0 σχόλια | View Post

«Φίμωτρο» στις γυναίκες – θύματα βίας με νόμο στο Αφγανιστάν

επιμέλεια Αγγελική Στελλάκη

Στη σιωπηλή αποδοχή της βίας οδηγεί τις γυναίκες – θύματα ένας νέος νόμος στο Αφγανιστάν. Μία μικρή αλλαγή στον ποινικό κώδικα της χώρας θα έχει τεράστιες και φρικιαστικές συνέπειες, σε μια χώρα όπου η βία κατά των γυναικών αποτελεί καθημερινό φαινόμενο.

Σύμφωνα με τον νέο νόμο, απαγορεύεται στους συγγενείς ενός κατηγορουμένου να καταθέσουν εναντίον του.

Το νομοσχέδιο αυτό ουσιαστικά επιτρέπει στους Αφγανούς να χτυπούν τις συζύγους, τις αδελφές τους και τα παιδιά τους και να μένουν ατιμώρητοι, σημειώνει ο Guardian.

Εάν ο νόμος υπογραφεί, υποθέσεις όπως της Σαχάρ Γκιούλ, ενός 15χρονου κοριτσιού, του οποίου τα πεθερικά την έδεναν με αλυσίδες στο υπόγειο, την άφηναν να πεινάσει, ενώ τη βασάνιζαν όταν εκείνη αρνήθηκε να εργαστεί ως ιερόδουλη για αυτούς, δεν θα φτάσουν ποτέ στη Δικαιοσύνη.

Γυναίκες όπως η 31 ετών Σιτάρα, της οποίας η μύτη και τα χείλια κόπηκαν από τον σύζυγό της, δεν θα μπορούσαν να καταθέσουν κατά των ατόμων που τις κακοποίησαν.

Καθώς τα περισσότερα περιστατικά βίας σημειώνονται μέσα στην οικογένεια, έτσι ο νόμος – ο οποίος έχει εγκριθεί από το Κοινοβούλιο, αλλά περιμένει την υπογραφή του Χαμίντ Καρζάι- θα έχει ως αποτέλεσμα την σιωπή των θυμάτων, καθώς και των βασικών μαρτύρων υπεράσπισής τους.

«Αυτό που συμβαίνει είναι παρωδία» δήλωσε η Μανίζα Ναντέρι, διευθύντρια της οργάνωσης Women for Afghan Women (Γυναίκες υπέρ των Γυναικών του Αφγανιστάν). «Θα καταστεί αδύνατη η άσκηση δίωξης για υποθέσεις βίας κατά γυναικών. Οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι δεν θα δικαιώνονται πλέον» αναφέρει.

Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων δηλώνουν ότι σκοπεύουν να ασκήσουν έντονες πιέσεις στον Αφγανό πρόεδρο, Χαμίντ Καρζάι, να μην υπογράψει τον νόμο.

Πηγή: in.gr

05/02/2014 | 0 σχόλια | View Post

Αφύσικος και ξαφνικός θάνατος ινδής VIP

της Σίσσυς Βωβού

Νεκρή σε κρεβάτι 5άστερου ξενοδοχείου στο Νέο Δελχί βρέθηκε το περασμένο Σάββατο η Sunanda Pushkar, σύζυγος του Ινδού υπουργού Ανθρωπίνων Πόρων Shashi Tharoor.

Η Σουνάντα ήταν 52 ετών και παντρεμένη με τον υπουργό από το 2010 σε τρίτο γάμο και για τους δύο τους. Οι εφημερίδες άρχισαν έντονα υπονοούμενα για τις αιτίες θανάτου της Σουνάντα, ενώ ο χήρος εμφανίζεται απαρηγόρητος για το κακό που τον βρήκε. Σε επίσημο ανακοινωθέν των αρχών αναφέρεται ότι «Υπάρχει μια προκαταρκτική έκθεση, αλλά μπορούμε να πούμε ότι είναι μια περίπτωση αφύσικου αιφνίδιου θανάτου. Υπήρχαν κάποια τραύματα στο σώμα της, αλλά δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε λεπτομέρειες προς το παρόν». Φυσικά, οι ιατροδικαστικές αρχές πήραν δείγματα από το σώμα της και τα σπλάχνα της για εξέταση, και στη συνέχεια έγινε η αποτέφρωση.

Λίγες ημέρες πριν, η Σουνάντα είχε σπάσει τους κώδικες του Τουίτερ του συζύγου της, και είχε βρει ερωτικές ανταποκρίσεις με πακιστανή δημοσιογράφο, αυτά τα στοιχεία τα δημοσιοποίησε και υπήρχε ένα σκάνδαλο σε εξέλιξη. Δύο ημέρες πριν, εμφανίσθηκαν από κοινού στο Τουίτερ να διαβεβαιώνουν ότι ο γάμος τους εξακολουθεί να είναι ευτυχισμένος.

Όσο για τα τραύματα στο σώμα και τον αιφνίδιο θάνατο, αυτά συμβαίνουν συχνά στα ζευγάρια, ιδιαίτερα υψηλού κύρους, για τις υποθέσεις των οποίων σπάνια οι αρχές ανακαλύπτουν κάτι μεμπτό.

Εξάλλου, στην προκειμένη περίπτωση, το να είναι κάποιος υπουργός μιας χώρας με 1.250.000.000 κατοίκους, δηλαδή πάνω από ένα δισεκατομμύριο για να το εντυπώσουμε, είναι τεράστια εξουσία και δύναμη. Ποιος δημοσιογράφος, ποιος ιατροδικαστής, ποιος εισαγγελέας θα ψάξει βαθιά όταν έχει μπροστά του έναν τόσο ισχυρό άνδρα;

Ακόμα και ποιες φεμινιστικές οργανώσεις, όταν έχουν να ασχοληθούν με την καθημερινή ακραία συχνά βία κατά των γυναικών;

Οψόμεθα.

20/01/2014 | 0 σχόλια | View Post

Crowdfunding για την ταινία μικρού μήκους “Noir Project”

To Noir Project είναι μία ταινία μικρού μήκους που πραγματεύεται την ενδοοικογενειακή βία. Συνδυάζοντας με πρωτοτυπία το animation με τη δράση των ηθοποιών, αποπνέει ελπίδα και αναδύει ένα ισχυρό κοινωνικό μήνυμα θάρρους και επιμονής απέναντι στις δυσκολίες της καθημερινότητας.

Η ταινία έχει στόχο να συμβάλει στην εξάπλωση του μηνύματος για την υποστήριξη των θυμάτων κακοποίησης και την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών.

Στην ταινία παρακολουθούμε τον 16χρονο Ιάκωβο, ο οποίος αποφασίζει να σώσει τη μητέρα του, Ελένη, από τα νύχια του μέθυσου, χαρτοπαίχτη πατέρα του, του Μανώλη, ο οποίος την κακοποιεί συστηματικά. Η ιστορία ξεκινά το βράδυ της μεγάλης απόδρασης, όταν ο Ιάκωβος καταφέρνει να θέσει σε εφαρμογή το προσεκτικά σχεδιασμένο σχέδιο διαφυγής της μητέρας του και του ίδιου από την πατρική εστία. Το ίδιο απόγευμα ο Ιάκωβος βλέπει ένα σημαδιακό όνειρο, που του δίνει κουράγιο και τον παρακινεί να ενεργήσει. Σε αυτό το όνειρο, το κόμικ που σχεδιάζει ο Ιάκωβος στον ελεύθερό του χρόνο, στο οποίο έχει δώσει τον τίτλο “The Noir Project”, ζωντανεύει, και οι χαρακτήρες, που καθρεφτίζουν τη νοσηρή πραγματικότητα στην οποία ζει, προμηνύουν, με ένα συμβολικό τρόπο, τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν…

Το κόστος της ταινίας αγγίζει τα 70.000 ευρώ. Ένα μεγάλο μέρος από αυτό, έχει καλυφθεί ήδη από χορηγίες σε είδος και κεφαλαιοποίηση της αμοιβής των συντελεστών. Απομένει να καλυφθεί το ποσό των 5.000 ευρώ για να είναι η ολοκλήρωση της ταινίας εφικτή.

Για το σκοπό αυτό, έχει στηθεί μια καμπάνια στην ιστοσελίδα ώστε να συγκεντρώσουμε το ποσό των που χρειαζόμαστε για να μπορέσει η ταινία μας να φτάσει στο κοινό. Οι δωρεές ξεκινούν μόλις από 1€ και ανταμείβονται με δώρα.

Μετά την ολοκλήρωσή της, η ταινία θα υποβληθεί σε Διεθνή Φεστιβάλ (αρχικά στα Clermont-Ferrand και Berlinale).

Τα τρέιλερ της ταινίας, μια συνέντευξη των δημιουργών και των οργανώσεων που μας στηρίζουν, καθώς και βίντεο με αποκλειστικές σκηνές των γυρισμάτων του The Noir Project εδώ

07/11/2013 | 0 σχόλια | View Post

Ένας χρόνος κακοποίησης μέσα σε 1 λεπτό

Το βίντεο δείχνει μια γυναίκα, θύμα ενδοοικογενειακής βίας, η οποία τραβάει κάθε μέρα μία φωτογραφία τον εαυτό της για έναν ολόκληρο χρόνο. Στις φωτογραφίες καταγράφεται η βία που της ασκείται.

Η βία συνήθως ξεκινάει κατά τη διάρκεια μια σχέσης, ως ψυχολογική και λεκτική και κλιμακώνεται σε φυσική. Συχνά τα θύματα δεν εγκαταλείπουν τη σχέση στα πρώτα στάδια είτε γιατί πιστεύουν ότι η κατάσταση μπορεί να αναστραφεί είτε γιατί δεν έχουν στην πραγματικότητα αυτή τη δυνατότητα για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους (οικονομική εξάρτηση, φόβος, πίεση από το στενό περιβάλλον να παραμείνουν, δεν υπάρχουν κατάλληλοι χώροι να τα υποδεχτούν κτλ). Σύμφωνα με στοιχεία διεθνών οργανισμών, η ενδοοικογενειακή βία σε όλες τις μορφές της, αν και αόρατη, αφορά κατά μέσο όρο 1 στις 3 γυναίκες παγκοσμίως.

07/11/2013 | 0 σχόλια | View Post

Θύμα ξυλοδαρμού μία στις τρεις γυναίκες

Αυξημένα κατά 47%, σε σύγκριση με όλα τα προηγούμενα χρόνια είναι τα κρούσματα βίας κατά των γυναικών που καταγράφηκαν φέτος στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη γενική γραμματέα ισότητας Βάσω Κόλλια. Πλέον μία στις τρεις γυναίκες έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού.

Τα στοιχεία βασίζονται σε αποτελέσματα πανελλαδικής έρευνας που έγινε το καλοκαίρι

Η κ. Κόλλια, με αφορμή την επίσημη έναρξη λειτουργίας του νέου Κέντρου Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών του Δήμου Καβάλας, σημείωσε ότι «η βία προς τις γυναίκες έχει πολλά πρόσωπα, όπως ο οικονομικός εκβιασμός, η σεξουαλική ταπείνωση, ο τραυματισμός, ο σωματικός βιασμός. Σε κάθε περίπτωση η βία κατά των γυναικών είναι παρούσα και αδιαμφισβήτητη».

Η γενική γραμματέας Ισότητας έκανε λόγο για αύξηση των περιστατικών με ανατριχιαστικό ρυθμό στα κρούσματα βίας κατά των γυναικών, όπου δράστης, τις περισσότερες φορές, είναι ο σύντροφος τους. «Τα περιστατικά αυτά», σημείωσε, «δεν καταγράφονται στις χώρες που είναι τελευταίες στην τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γίνονται στη χώρα μας και δεν αφορούν την Ελλάδα των παλιών ταινιών, αλλά την Ελλάδα του 2013. Είναι πιθανό να έχουμε ακούσει τον καβγά του ζευγαριού της διπλανής πόρτας ή οι ίδιοι να είμαστε παθόντες. Είναι φαινόμενο που η σύγχρονη ελληνική κοινωνία μπορεί και πρέπει να ελέγξει αποτελεσματικά ώστε να εγείρει ζητήματα για τη στάση μας ως πολίτες και συνάνθρωποι».

Σκοπός του Κέντρου Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών είναι η ενίσχυση του ρόλου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε δράσεις για την πρόληψη και καταπολέμηση όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών, ενώ παρέχει εξειδικευμένες υπηρεσίες σε γυναίκες όπως:

1) Συμβουλευτική και ψυχοκοινωνική στήριξη σε θύματα βίας.

2) Παραπομπή σε άλλες κοινωνικές υπηρεσίες.

3) Πρόληψη ενδοοικογενειακής βίας σε ομαδικό, οικογενειακό και ατομικό επίπεδο.

4) Παροχή υποστήριξης για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και αυτοεικόνας.

5) Συμβουλευτική γονέων.

6) Διασύνδεση για νομική υποστήριξη.

Πηγή: το ποντίκι

01/11/2013 | 0 σχόλια | View Post

Το αίμα κυλάει, εξήγηση ζητάει

της Σίσσυς Βωβού

Θα μπορούσε να είναι κινηματογραφική ταινία σπλάτερ. Δεν ήταν όμως.

Ξαναζήσαμε στις 10 Οκτωβρίου, στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Καλαμάτας το δράμα της Βαλμπόνας Ρ., της γυναίκας που δέχθηκε τον Απρίλιο του 2009 την πιο ειδεχθή δολοφονική επίθεση απ’ ότι κάθε άλλη γυναίκα που επέζησε, από τον εν διαστάσει και για 16 χρόνια σύζυγό της.

Πρωτίστως, βέβαια, το ξαναέζησε η ίδια, και το αντιμετώπισε και πάλι, για δεύτερη φορά μετά το πρωτόδικο δικαστήριο, με μια στωικότητα που δεν μπορεί να προέρχεται μόνο από τον χαρακτήρα της, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι «τα έχει δει όλα». Ήταν τότε 29 χρονών.

Εντός παρένθεσης, κάθε δικαστήριο είναι σαν την ρωμαϊκή αρένα. Είναι δημόσιο, πρέπει να εκτεθούν όλα, πρέπει οι άνθρωποι να ξαναζήσουν όσα έγιναν, να τα μάθει το δικαστήριο και όσοι ενδιαφέρονται, μεταξύ αυτών τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, μαζί και το Φύλο Συκής, πρέπει να μην μείνει τίποτα στο σκοτάδι, για να μπορέσει ένα δικαστήριο να κρίνει μια κακουργηματική, στην προκειμένη περίπτωση, πράξη. Αυτό είναι, πράγματι, πολύ σκληρό. «Μυστικά και ψέματα» υπάρχουν και σ’ αυτή τη δίκη όπως και σε κάθε ανθρώπινη κατάσταση. Εμείς διαπραγματευόμαστε όσα έγιναν γνωστά δημοσίως. Κλείνει η παρένθεση.

Όπως αναμενόταν, «ζωντάνεψαν» όλα όσα είχαν γίνει εκείνο το πρωί στην Καλαμάτα. Εκείνος είχε αγοράσει την προηγούμενη μέρα ένα αλυσοπρίονο με 275 ευρώ, από γειτονική πόλη, ένα σχοινί 10 μέτρων και ένα μεγάλο μαχαίρι.

Είχε φύγει από τη Βέροια απ’ όπου ζούσε, είχε πάρει τα δύο παιδιά, 9 και 12 τότε, τα οποία ζούσαν στην Αλβανία με τους παππούδες και τις γιαγιάδες και είχε μεταβεί στην Καλαμάτα για να πείσει την Βαλμπόνα να μην εγκαταλείψει τον υποτιθέμενο έγγαμο βίο. Στις δέκα ημέρες που έμεινε στην Καλαμάτα, δεν κατάφερε το στόχο του, γι’ αυτό κι εκείνο το πρωί, έχοντας προετοιμαστεί κατάλληλα και αφού είχε πει στα παιδιά να παίξουν έξω, της ζήτησε να βάλει τα ρούχα του στο πλυντήριο αφού θα έφευγε. Την ακολούθησε στο μπάνιο, την καθήλωσε και την μαχαίρωσε στο λαιμό, εκείνη άρχισε να μαζεύει τα αίματα για να μην μπουν τα παιδιά και τα δουν, εκείνος την έσπρωξε μέσα στη μπανιέρα, πήρε το αλυσοπρίονο και απέκοψε τελετουργικά τα τέσσερα μέλη της. Το αίμα είχε φθάσει μέχρι το ταβάνι. Κλείδωσε την πόρτα και έφυγε. Η κρεουργημένη κατάφερε, πώς δεν ξέρει, να βγει από το μπάνιο, να πάει στην τραπεζαρία, να τραβήξει με τα δόντια της το τραπεζομάντιλο για να πέσει κάτω το κινητό, να πατήσει με τη μύτη (ή το σαγόνι) το κουμπί και να ειδοποιήσει τον καλό της.

Η κινητοποίησή του ήταν άμεση, ειδοποίησε το ΕΚΑΒ και την αστυνομία, η οποία στο δρόμο της συνάντησε τον φονιά να φεύγει με τα δύο παιδιά στο αυτοκίνητο και το ματωμένο αλυσοπρίονο μέσα. Εκείνος φοβήθηκε ότι τον έψαχναν, σταμάτησε, βγήκε και είπε στην αστυνομία «σκότωσα τη γυναίκα μου». Τον πήραν μαζί τους. Έφθασαν στο σπίτι, χτύπησαν, άκουσαν μια φωνή «σπάστε την πόρτα». Την έσπασαν, κατέβασαν τη γυναίκα από το ασανσέρ με τη συνδρομή του φονιά, την έβαλαν στο ΕΚΑΒ που είχε στο μεταξύ καταφθάσει, την μετέφεραν στο νοσοκομείο Καλαμάτας όπου της σταμάτησαν την ακατάσχετη αιμορραγία, ενώ σύντομα την επιβίβασαν σε ελικόπτερο που την μετέφερε στο ΚΑΤ στην Αθήνα. Οι χειρουργοί κατάφεραν να της σώσουν τη ζωή, να της επανασυνδέσουν τα μέλη τα οποία πλέον λειτουργούν, πάντα με κάποιες αναπηρίες.

Ένα ζευγάρι μεταναστών από την Αλβανία. Για χρόνια δούλευαν στις αγροτικές εργασίες στη Βέροια. Η βία εναντίον της γυναίκας ήταν συχνή από την αρχή και πολλές φορές ανυπόφορη. Όταν το 2006 η Βαλμπόνα είπε ότι δεν αντέχει πλέον τις δουλειές αυτές, εκείνος της βρήκε δουλειά σε μπαράκι να δουλεύει κονσομασιόν. Τα λεφτά ήταν καλά. Έψαχνε συνέχεια για άλλες πόλεις, για καλύτερες αμοιβές. Την καθοδηγούσε και την ωθούσε στις διάφορες δουλειές, μέσα από «γραφεία» εύρεσης εργασίας. Εκείνη έβγαζε 150-200 ευρώ την ημέρα, τα έβαζε σε κοινούς λογαριασμούς. Εκείνος σταμάτησε να δουλεύει, γλένταγε τη ζωή του με άλλες γυναίκες, τα παιδιά στην Αλβανία. Τρία χρόνια κράτησε αυτή η νέα κατάσταση, ώσπου κάποια μέρα η Βαλμπόνα του ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει να δουλεύει γιατί έχει γνωρίσει κάποιον. Η αντίδρασή του βάρβαρη, την κλείδωσε στο σπίτι του για 3 ημέρες, την κακοποίησε «δεόντως» και μετά την άφησε να φύγει.

Στη συνέχεια εκείνος μετέβη στην Καλαμάτα με τα παιδιά, αφού πρώτα είχε φροντίσει να αδειάσει τους λογαριασμούς από τα χρήματα. Εκείνη αρχικά εξαφανίστηκε από το ίδιο της το σπίτι, αλλά δυστυχώς επέστρεψε μετά από λίγες μέρες. Της είπε ότι θα πιάσει δουλειά και θα ζουν μαζί με τα παιδιά τους. Γνώρισε τον νέο σύντροφο της Βαλμπόνας, ο οποίος μάλιστα και για χάρη των παιδιών, του βρήκε δουλειά στην οποία ο φονιάς έμεινε μισή μέρα.

Ήταν ήρεμος αυτές τις 10 μέρες. Απίστευτα και ανησυχητικά ήρεμος. Αφού ματαιώθηκε και το τελευταίο σχέδιό του, να πάρουν δάνειο από τον σύντροφο της Βαλμπόνας και να φύγουν όλοι μαζί, προφανώς πήρε την απόφασή του. Πήγε και αγόρασε το αλυσοπρίονο και τα άλλα σύνεργα, τα οποία έκρυψε επιμελώς σε μια εσοχή απέναντι από το μπάνιο, μέσα στο οποίο διεξήχθη η αιματηρή τελετουργία.

Το έκανε από αγάπη, είπε στο δικαστήριο, δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα ζήσει μακριά από αυτήν που αγαπούσε. Ήταν φτωχός, από μεγάλη οικογένεια, δεν είχαν παπούτσια όταν ήταν μικρός, και έγινε μετανάστης για μια καλύτερη ζωή. Όμως, δεν έκανε και τίποτα. Ζητούσε να τον καταλάβει το δικαστήριο, να τον συγχωρήσει, ενώ όλα αυτά τα χρόνια τηλεφωνούσε στα παιδιά δηλητηριάζοντάς τα με το επιχείρημα ότι η μάνα τους τον έβαλε φυλακή και θα πρέπει να τον συγχωρήσει, αλλιώς να μην της μιλάνε. Μέχρι και στο δικαστήριο είχε φέρει το μεγάλο παιδί, για να επηρεάσει την γυναίκα να «τον συγχωρήσει» -το δικαστήριο δεν δέχτηκε την παρουσία του παιδιού στην αίθουσα, ενώ η Πρόεδρος τον ρώτησε: Νομίζετε ότι κάνει καλό στο παιδί να γνωρίζει τι έκανε ο πατέρας του; Θα σας κάνει αυτό καλύτερο πατέρα στα μάτια του;. Οι πιέσεις φυσικά μεγάλες και ασφυκτικές τα πρώτα χρόνια μετά το κακούργημα, όπου τα παιδιά δεν ήθελαν να δουν ή να μιλήσουν με τη μητέρα τους για το κακό που έχει κάνει στον πατέρα τους. Και ο μόνος λόγος που η Βαλμπόνα δεν είχε πιο αποφασιστική στάση εκείνες τις δύσκολες μέρες, παρ’ ότι φοβόταν το φόνο, για τον οποίο εκείνος είχε απειλήσει πολλές φορές και για πολύ μικρότερες «αφορμές» από την απόφασή της να χωρίσουν, ήταν ότι προσπαθούσε να μειώσει την ένταση, για το καλό της σχέσης της με τα παιδιά.

Θετική η στάση δύο γυναικών εφετών και της εισαγγελέως απέναντι στην αυτονομία της γυναίκας, όταν τον ρωτούσαν «γιατί δεν σεβόταν την απόφασή της να χωρίσει και δεν σκέφτηκε να βρουν λύση συνεργασίας για τα παιδιά», παρά ακολούθησε αυτό τον εγκληματικό δρόμο. Πώς είναι δυνατόν να ονομάζεται αγάπη μια τέτοια πράξη, γιατί αν δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν δεν έθετε τέρμα στη δική του ζωή;

Καταλυτικές όλες οι μαρτυρίες που αποδείκνυαν την προμελέτη του φόνου, καθώς και τα στοιχεία στα οποία βασίζονταν.

Περισσότερο όμως, του συντρόφου της Βαλμπόνας, Δημήτρη, ο οποίος της έχει σταθεί με πραγματική αυτοθυσία όλα αυτά τα χρόνια. Είπε μεταξύ άλλων στο δικαστήριο ότι είδε δύο άνδρες να ψάχνουν στο ΚΑΤ να την βρουν όταν ήταν ακόμα μεταξύ ζωής και θανάτου, κατά τη γνώμη του για να την αποτελειώσουν, ζήτησε αστυνομική προστασία, την οποία και έλαβε. Ο φονιάς του τηλεφώνησε όταν βρισκόταν στο νοσοκομείο και του είπε «πάρτην τώρα, έτσι όπως την έκανα, στη χαρίζω». Σε ερώτηση της προέδρου αν είναι ακόμα μαζί απάντησε «φυσικά και είμαστε μαζί και θα είμαστε πάντα μαζί».

Μπορεί ο παρ’ ολίγον φονιάς να είναι ένας πραγματικά άξεστος και αδίστακτος άνθρωπος, όπως τον παρακολουθήσαμε και στα δύο δικαστήρια και όπως μαρτυρούν οι πράξεις του, δεν του έλειπε όμως η ψύχραιμη και λογική σκέψη, ο υπολογισμός και η επιμελής εξυπηρέτηση του συμφέροντός του, όπως το κρίνει ο ίδιος. Ακόμα επικαλέστηκε και επιχειρήματα για να μειωθεί ο καταλογισμός του, ότι έβλεπε ψυχίατρο γιατί είχε ψυχολογική διαταραχή, αλλά και ότι είχε πιει πολύ πριν την τέλεση της πράξης. Επίσης ο δικηγόρος του ζήτησε να του γίνει ψυχιατρική εξέταση.

Το ερώτημα παραμένει: ένας άξεστος και αδίστακτος άνθρωπος, που έχει όμως λογική σκέψη και είναι σε θέση να σχεδιάζει με τόση επιμέλεια, πώς μπορεί τόσο πολύ να καταστρέφει την ίδια του τη ζωή; Το επιχείρημα της αγάπης καταρρίπτεται από όλες τις ενέργειες που προαναφέρθηκαν και κυριαρχεί το στοιχείο της εκμετάλλευσης και του συμφέροντος. Προφανώς θίχτηκε το συμφέρον αυτό και η κυριαρχία του και δεν μπόρεσε να υπερβεί την ακύρωσή του. Όταν έχει σχεδιάσει με τόση επιμέλεια μια τόσο βάρβαρη πράξη, πώς δεν έχει σχεδιάσει και τη διαφυγή; Τι ήταν εκείνο που τον έκανε ήρωα του ίδιου του εαυτού του, της ίδιας του της κυριαρχίας, ώστε να αντιπαρέλθει τους κινδύνους της αυτοκαταστροφής;

Καταδικάστηκε σε 17 χρόνια κάθειρξη, όπως και πρωτοδίκως, και ισόβια απέλαση από την Ελλάδα, την οποία αμφισβήτησε λέγοντας «εγώ εδώ θέλω να ζήσω»… (Βλ. ανακοίνωση Φεμινιστικής Πρωτοβουλίας της 11-10-13)

Πρόκειται για μια «συζυγοκτονία», όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά πράγματι είναι αλλιώτικη από τις άλλες. Είναι η προμελέτη, ο σχεδιασμός, και η βαρβαρότητα. Είναι μια ακραία περίπτωση, που μπορεί να είναι, βέβαια, ο αντικατοπτρισμός των «κανονικών» συζυγοκτονιών. Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, ένα φτωχόπαιδο που πήγε μετανάστης για μια καλύτερη ζωή, που κατάφερε μόνος του να την καταστρέψει με την ειδεχθή πράξη του.

Η Βαλμπόνα είναι καλά. Πήγε στον Άδη και γύρισε νικήτρια, και με την αγάπη του συντρόφου της που την βοήθησε αποφασιστικά σ’ αυτή τη νίκη. Θα έχει πάντα τις αναπηρίες της, για να μην ξεχάσει ποτέ ότι έπαιξε με το θάνατο, έχασε και κέρδισε. Αυτό το παιχνίδι με την ανδρική βία και τον θάνατο, αν ήταν δυνατόν, να μην το ξεχνάει ποτέ, καμιά γυναίκα.

Διαβάστε ακόμα

17 χρόνια κάθειρξη για τον επίδοξο φονιά της Βαλμπόνας Ρ.

14/10/2013 | 0 σχόλια | View Post

17 χρόνια κάθειρξη για τον επίδοξο φονιά της Βαλμπόνας Ρ.

Αναβίωσε χθες στο Μεικτό Ορκωτό Εφετείο Καλαμάτας σε όλες του τις λεπτομέρειες, το φρικιαστικό κακούργημα που τελέστηκε τον Απρίλιο του 2009, όταν ο εν διαστάσει σύζυγος της Βαλμπόνας Ρ. την τεμάχισε αποκόπτοντας τα τέσσερα μέλη της με αλυσοπρίονο. Η ζωή της τελικά σώθηκε ως αποτέλεσμα του εξαιρετικού συντονισμού νοσοκομείου Καλαμάτας, Ελικοπτέρου διακομιδής και νοσοκομείου ΚΑΤ, όπου οι τρεις χειρούργοι (Ιγνατιάδης, Φαντρίτης, Πολυζώης) κατάφεραν να της σώσουν τη ζωή και να επανασυνδέσουν τα μέλη της, που όλα πλέον λειτουργούν, έστω και με κάποια αναπηρία, πραγματοποιώντας έναν αληθινό ιατρικό άθλο.

Η πρόεδρος του Εφετείου κ. Γκιούλη, η εισαγγελέας κ. Χουβετσανάκη όσο και ο δικηγόρος της Βαλμπόνας Παναγιώτης Νέλας (από το γραφείο του κ. Μαντά), ανέφεραν στις ομιλίες τους ότι ποτέ δεν έχουν αντιμετωπίσει στο παρελθόν ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα.

Από όλη τη διαδικασία του Εφετείου προέκυψε ότι και από αυτήν του πρωτόδικου δικαστηρίου στο Γύθειο πριν δύο χρόνια: ότι το έγκλημα ήταν εκ προμελέτης, αλλά επίσης ότι πραγματοποιήθηκε με τελετουργικό τρόπο για τον εξευτελισμό του θύματος. Η ποινή του πρωτόδικου δικαστηρίου επιβεβαιώθηκε χωρίς καμιά μείωση, ενώ η εισαγγελέας ανέφερε ότι κακώς είχε δοθεί ελαφρυντικό μεταμέλειας στον κατηγορούμενο στην πρώτη δίκη, που όμως δεν μπορεί να αρθεί από το Εφετείο. Η ποινή παρέμεινε στα 17 χρόνια κάθειρξη ενώ προστέθηκε ισόβια απέλαση μετά την έκτισή της (το πρώην ζευγάρι είναι αλβανικής υπηκοότητας).

Η πρωτοβουλία μας βρέθηκε δίπλα στην νέα γυναίκα από την πρώτη στιγμή που πληροφορηθήκαμε την ακραία αυτή περίπτωση έμφυλης βίας, με δημόσια εκδήλωση μπροστά στο ΚΑΤ το Μάιο του 2009, με αρωγή σε κάθε ανάγκη της, με ψυχολογική στήριξη, με παρουσία στα δύο δικαστήρια. Δίπλα της ήταν από την αρχή και πάντα εξακολουθεί να είναι ο σύντροφός της.

Σήμερα νιώθουμε ικανοποίηση για το αποτέλεσμα της δίκης, το οποίο ήταν μια ανακούφιση για την ίδια την παθούσα, η οποία συνεχίζει να αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα υγείας αλλά και πολλά με το οικογενειακό της περιβάλλον, και ιδιαίτερα με τα δύο παιδιά της, η ύπαρξη των οποίων την εμπόδισε τότε να λάβει την αποφασιστική αυτή στάση που θα απέτρεπε ένα προαναγγελθέν έγκλημα.

Από όλα τα στοιχεία που την συνθέτουν την ειδεχθή αυτή περίπτωση βίας, προκύπτει ξανά ότι εμείς οι γυναίκες δεν πρέπει να υποτιμούμε ποτέ τις απειλές ενός καταπιεστικού συντρόφου.

Φεμινιστική Πρωτοβουλία για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών

Αθήνα, 11-10-2013

Πηγή: feministikiprotovoulia

Διαβάστε ακόμα

25 Νοέμβρη, ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών: ένα καλό νέο

11/10/2013 | 0 σχόλια | View Post

Βία εναντίον γυναικών: Με φορτηγό εναντίον εν διαστάσει συζύγου

Σε τραγωδία κινδύνευσε να μετατραπεί οικογενειακό επεισόδιο στη Θεσσαλονίκη. Ένας 46χρονος παρέσυρε με φορτηγό και τραυμάτισε σοβαρά την εν διαστάσει του σύζυγο, ύστερα από καβγά που είχαν μεταξύ τους.

Το περιστατικό συνέβη το βράδυ της Κυριακής στα Λαγκαδίκια Θεσσαλονίκης, μπροστά στα μάτια του ανήλικου παιδιού του αντρόγυνου. Ο 46χρονος μετέφερε αρχικά τη γυναίκα στο Κέντρο Υγείας Ζαγκλιβερίου και μετά την παροχή των πρώτων βοηθειών διακομίστηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση στην μονάδα εντατικής θεραπείας. Ο καβγάς εκτιμάται ότι ξέσπασε με αφορμή την απόφαση του άντρα να πάρει από την 45χρονη γυναίκα το ανήλικο παιδί τους. Όπως έγινε γνωστό, αφού επιβίβασε το παιδί στο φορτηγό, έβαλε μπροστά το όχημα, παρασύροντας, τουλάχιστον δέκα μέτρα, την 45χρονη, που προσπάθησε να εμποδίσει την φυγή τους. Μάλιστα, σύμφωνα με την Αστυνομία, ο δράστης, που αναζητείται, πάτησε με το όχημα τη γυναίκα, καθώς αυτήν ήταν πεσμένη στο έδαφος.

Πηγή: Αυγή

ΥΓ: Το άρθρο περιγράφει με ξεκάθαρο τρόπο ένα περιστατικό έμφυλης/ενδοοικογενειακής βίας. Παρότι ο τίτλος αυτό δηλώνει, όροι όπως “οικογενειακό επεισόδιο” το μόνο που κάνουν είναι να υποτιμούν τη σημασία του. Η έμφυλη/ενδοοικογενειακή βία δεν είναι επεισόδιο!

19/06/2013 | 0 σχόλια | View Post

Θεσσαλονίκη: Πατέρας βίαζε επί μία 10ετία την ανήλικη κόρη του

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω την τραγική αυτή είδηση που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα μέσα. Θα θέλαμε όμως να σημειώσουμε ότι λεπτομέρειες όπως η «κατανάλωση αλκοόλ» θα έπρεπε να παραλείπονται από τα δημοσιεύματα, καθώς λειτουργούν σαν δικαιολόγηση του δράστη και των πράξεών του.

ΦΣ

Τραγική ιστορία αποκαλύφθηκε σε χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη. Πατέρας, 36ετών, ομολόγησε ότι βίαζε επί σειρά ετών τη 16χρονη, σήμερα, κόρη του. Πρόκειται για Αλβανό υπήκοο, ο οποίος συνελήφθη και παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη.

Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, ο 36χρονος είναι άνεργος και έκανε συχνά κατανάλωση αλκοόλ. Ο ίδιος φέρεται να αποκάλυψε στις διωκτικές αρχές ότι βίαζε από την ηλικία των 6 ετών την κόρη του. Η μητέρα του ανήλικου κοριτσιού δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό όλα αυτά τα χρόνια, καθώς οι πράξεις συνέβαιναν κατά την ώρα της απουσίας της από το σπίτι.

Η τραγωδία αποκαλύφθηκε, όταν η μαθήτρια της Γ’ τάξης του Γυμνασίου αποπειράθηκε να κόψει τις φλέβες της, μην αντέχοντας το μαρτύριο που ζούσε όλα αυτά τα χρόνια.

Ο 36χρονος συνελήφθη και οδηγήθηκε στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης. Σε βάρος του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για βιασμό ανηλίκου, αποπλάνηση και αιμομιξία κατά συρροή, σε βαθμό κακουργήματος, και παραπέμφθηκε να απολογηθεί σε ανακριτή.

Πηγή: Αυγή

23/05/2013 | 0 σχόλια | View Post

Μία στις τρεις γυναίκες έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού

Αύξηση της βίας κατά των γυναικών στην Ελλάδα της κρίσης

Κατά 47% είναι αυξημένα τα κρούσματα βίας (σωματικής, σεξουαλικής, λεκτικής) τον τελευταίο χρόνο, με μια στις τρεις γυναίκες να έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού, σύμφωνα με έρευνα της Εταιρείας Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας (ΕΜΑΣ) και του Ανδρολογικού Ινστιτούτου, υπό τον τίτλο «Δεν έχω χρήματα, «δεν μπορώ», αλλά… μπορώ να δέρνω».

Η έρευνα, με θέμα «Η Ελλάδα της κρίσης και το Μνημόνιο», παρουσιάστηκε πριν λίγες μέρες στο διεθνές επιστημονικό συνέδριο Σεξουαλικής Υγείας PASSM στο Ντουμπάι.

Από 1000 τηλεφωνικές συνεντεύξεις, σε 600 άνδρες και 400 γυναίκες, προέκυψε ότι για αρκετές γυναίκες ο ξυλοδαρμός αποτελεί καθημερινότητα τον τελευταίο χρόνο. Αρνητικοί πρωταγωνιστές -συνήθως- άνεργοι άνδρες λίγο μετά την ηλικία των 40, άνδρες με έντονο εργασιακό στρες, με πιεστικές οικονομικές υποχρεώσεις, αλλά και με «κουρεμένη» σεξουαλική δραστηριότητα, καθ’ ομολογίαν των συντρόφων τους που απάντησαν στην τηλεφωνική έρευνα.

Όπως σχολιάζει ο πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, «…διαπιστώνουμε ότι η σεξουαλική βία, σε συνδυασμό με τη σεξουαλική ανικανότητα, βρίσκεται σε κατακόρυφη αύξηση. Η οικονομική κρίση γίνεται αυτόματα κοινωνική και πολιτιστική, κτυπώντας κυρίως το ανδρικό φύλο που έχει ταυτίσει τη ρώμη, το χρήμα και το σεξ σαν απόλυτες δυνάμεις της αρρενωπότητας. Τα παραδείγματα που αξιολογήσαμε ως «ηχηρά και ανησυχητικά» επιβεβαιώνουν τον φόβο ότι στη χώρα μας έχουν ξυπνήσει πρωτόγονα ένστικτα ταπείνωσης, μέσα από σεξουαλικά υπονοούμενα, αλλά και ναζιστικές συμπεριφορές εξόντωσης».

Όσον αφορά στη μορφή βίας που εκδηλώνουν οι άνδρες, είναι λεκτική (72%), οικονομικός εκβιασμός (59%), σεξουαλική ταπείνωση (55%), ξυλοδαρμοί (23%), βιασμοί (18%), πρόκληση τραυμάτων (8%). Σχετικά με την οικονομικό «προφίλ» των ανδρών που εκδήλωσαν βία έναντι των συντρόφων τους, το 44% ήταν άνεργοι, το 39% σε κακή οικονομική κατάσταση και μόνο το 17% ήταν εύρωστοι οικονομικά.

Στο μεταξύ, παράλληλα με την αύξηση της σεξουαλικής και σωματικής βίας, τον τελευταίο χρόνο της ύφεσης και του μνημονίου μειώθηκε δραματικά η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών, κατά 34%. Το μνημόνιο έχει επηρεάσει τη σεξουαλική ζωή των ανδρών: πάρα πολύ (39%), αρκετά (30%), καθόλου (31%), ενώ τα συνηθέστερα συναισθήματα που αναφέρουν οι άνδρες είναι ανασφάλεια (61%), θυμός (50%), απογοήτευση (35%), φόβος (19%), αντίδραση (18%), θλίψη (8%) και ελπίδα (7%).

«Η ύπαρξη κρουσμάτων βιασμών στην οικογένεια και ξυλοδαρμών δεν υπήρχε ως δείγμα στις 10 παλαιότερες έρευνές μας, κατά την περίοδο του μνημονίου. Άνδρες και γυναίκες τηλεφωνούσαν για “περίεργα” σεξουαλικά προβλήματα και “ύποπτες” ατυχίες στην ερωτική ζωή», αναφέρουν οι επιστήμονες.

Η σωματική βία λειτουργεί ως υποκατάστατο της χαμένης σεξουαλικής ικανότητας των ανδρών στη χώρα μας, λένε οι ειδικοί, καθώς εξηγούν ότι σήμερα ο άνδρας είναι οικονομικά «ευνουχισμένος» και βίαιος. Η έρευνα καταλήγει στη διαπίστωση ότι «…η σεξουαλική βία, ενδοοικογενειακά, είναι δείκτης κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής αποσάθρωσης».

Όπως προσθέτει ο Κ. Κωσταντινίδης, «…θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την ψυχολογία του σημερινού “υφεσιακού” άνδρα ως εξής: ίσως να μην “μπορώ”… αλλά μπορώ να δέρνω, να υποτάσσω, όχι ερωτικά αλλά σωματικά, και αυτό το ισοζύγιο με ισορροπεί. Με την κυβέρνηση δεν μπορώ να τα βάλω, ούτε με τον στρατό, με την αδύναμη σύζυγο-σύντροφο μου, όμως, θα δείξω ποιος έχει το πάνω χέρι…».

Η καθηγήτρια ιστορίας, Φωτεινή Ασημακοπούλου, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας τονίζει ότι «σε μια κοινωνία σε κρίση, ο σεβασμός στο πρόσωπο χάνεται και στη θέση του μπαίνουν οι έμφυλες κατηγοριοποιήσεις που αμφισβητούν και ισοπεδώνουν την ιδιαίτερη υπόσταση του κάθε ανθρώπου. Η κατηγοριοποίηση οδηγεί αναπόφευκτα στην ιεράρχηση και τη βαρβαρότητα που καταλήγει σε ολοκαύτωμα, όπως έδειξε η ιστορία».

«Τα κλασικά εγχειρίδια της ψυχιατρικής μας προτρέπουν να αναζητήσουμε πίσω από έναν βιαστή κάποιον ανίκανο άνδρα ή ένα βιασμένο παιδί. Στα ίδια εγχειρίδια θα μπορούσαμε σήμερα να προσθέσουμε ότι… μια κοινωνία που παίρνει από τους άνδρες τη φωνή, τον ανδρισμό και την πανοπλία του προστάτη της οικογένειας, τελικά, τους αφήνει ταπεινωμένους, δειλούς, γονυπετείς, χωρίς φωνή, χωρίς φαλλό, ευνουχισμένους. Είναι ζήτημα χρόνου πότε θα γίνουν και βίαιοι…», καταλήγει ο Κ. Κωνσταντινίδης.

Πηγή: enet

22/05/2013 | 0 σχόλια | View Post

Προφυλακιστέος ο κατηγορούμενος για τον φόνο της 23χρονης

Παραδόθηκε στις αρχές και κρίθηκε προφυλακιστέος ο 25χρονος που καταζητείτο από τις αρχές Απριλίου για τον άγριο ξυλοδαρμό της 23χρονης Φαίης που εξέπνευσε τη Μεγάλη Δευτέρα. Ο νεαρός παρουσιάστηκε το πρωί της Τετάρτης ενώπιον του 15ου ειδικού ανακριτή συνοδεία του δικηγόρου του.

Ο 15ος τακτικός ανακριτής, είχε εκδώσει ένταλμα σύλληψης σε βάρος του για την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση, το οποίο εκτελέστηκε με την αυτόβουλη εμφάνισή του στην Εισαγγελία.

Ο κατηγορούμενος, ο οποίος απολογήθηκε στον ανακριτή την Τετάρτη, αρνήθηκε την κατηγορία και απέδωσε το τραγικό περιστατικό σε ατύχημα. Σύμφωνα με πληροφορίες, υποστήριξε ότι είχαν ένα ερωτικό καβγαδάκι κατά τη διάρκεια του οποίου η κοπέλα έπεσε και χτύπησε στον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου. Ανέφερε ακόμη ότι ήταν ο πρώτος που βυθίστηκε σε πένθος και ότι την αγαπά.

Με την ολοκλήρωση της απολογίας του, ανακριτής και εισαγγελέας έκριναν ότι πρέπει να προφυλακιστεί.

Για το συμβάν έχει, ήδη, καταθέσει η αδελφή της 23χρονης, η οποία ήταν παρούσα στο περιστατικό, ενώ, ως μάρτυρες υπεράσπισης του κατηγορούμενου θα καταθέσουν συγγενείς του.

Υπενθυμίζεται ότι ο 25χρονος κατηγορείται και για συμμετοχή στην αιματηρή επίθεση χρυσαυγιτών εις βάρος δημοτικού συμβούλου και στελέχους του ΚΚΕ, στο εκλογικό κέντρο του κόμματος στην Αγία Παρασκευή, στις 13 Ιουνίου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο δράστης μαζί με δύο ή τρεις φίλους του και ένα πιτ μπουλ βρέθηκαν στο εκλογικό κέντρο του ΚΚΕ, όπου επιτέθηκαν και τραυμάτισαν με σιδηρογροθιά στο κεφάλι τον Γιώργο Τσιμπουκάκη. Η έρευνα της αστυνομίας είχε αποτέλεσμα και εις βάρος του 25χρονου σχηματίστηκε δικογραφία και ορίστηκε δικάσιμος. Ωστόσο, ο 25χρονος αφέθηκε ελεύθερος.

Αναφορικά με τη νέα υπόθεση, η 23χρονη Φαίη είχε ολιγόμηνο δεσμό με τον 25χρονο και το βράδυ της 5ης Απριλίου το ζευγάρι είχε βγει για να διασκεδάσει. Κατά την επιστροφή το ζευγάρι τσακώθηκε και η κοπέλα βγήκε από το αυτοκίνητο. Ο 25χρονος την ακολούθησε και την ξυλοκόπησε άγρια. Σε ένα από τα χτυπήματα, η άτυχη 23χρονη χτύπησε το κεφάλι της στον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου κι έμεινε αναίσθητη.

Ο δράστης τη μετέφερε στο νοσοκομείο και – κατά τις πληροφορίες – ειδοποίησε την αδερφή της και αμέσως μετά εξαφανίστηκε. Για την υπόθεση αρχικά διώχθηκαν η αδερφή της άτυχης κοπέλας και ο φίλος της επειδή αρχικά δήλωσαν ότι οι ίδιοι την είχαν μεταφέρει στο νοσοκομείο. Στη συνέχεια οι δυο τους διώχθηκαν για ψευδή κατάθεση και υπόθαλψη εγκληματία και έγινε γνωστό ότι ήταν ο ίδιος ο δράστης που το είχε κάνει.

Εις βάρος του 25χρονου, το Τμήμα Ασφαλείας Νέας Μάκρης είχε σχηματιστεί δικογραφία σε βαθμό κακουργήματος για βαριές σκοπούμενες σωματικές βλάβες. Η υπόθεση παραπέμφθηκε σε ειδικό ανακριτή που εξέδωσε ένταλμα σύλληψης στις 8 Απριλίου.

Πηγή: tvxs

Περισσότερα

Κατέληξε 23χρονη, θύμα ξυλοδαρμού χρυσαυγίτη με παρελθόν σε επιθέσεις

09/05/2013 | 0 σχόλια | View Post

Tag: "ενδοοικογενειακή βία"

Τι θέλετε να μας πείτε κύριοι δικαστές;

Η Ν. νίκησε τον αγώνα για το δικαίωμα στην αυτοάμυνα

Οι πορνοπελάτες-φαντάσματα της Λάρισας έχουν ευθύνη

Η έμφυλη βία δεν μας τρομοκρατεί. Μας εξοργίζει!

Δεν θέλουμε μια αγάπη που σκοτώνει

Σεξισμοί, κιτρινισμοί και “ίσες αποστάσεις”

“weiß” – η κανονικοποίηση της έμφυλης βίας

Γυναικεία κακοποίηση: «Ένας φαύλος κύκλος που συνεχίζεται»

«Φίμωτρο» στις γυναίκες – θύματα βίας με νόμο στο Αφγανιστάν

Αφύσικος και ξαφνικός θάνατος ινδής VIP

Crowdfunding για την ταινία μικρού μήκους “Noir Project”

Ένας χρόνος κακοποίησης μέσα σε 1 λεπτό

Θύμα ξυλοδαρμού μία στις τρεις γυναίκες

Το αίμα κυλάει, εξήγηση ζητάει

17 χρόνια κάθειρξη για τον επίδοξο φονιά της Βαλμπόνας Ρ.

Βία εναντίον γυναικών: Με φορτηγό εναντίον εν διαστάσει συζύγου

Θεσσαλονίκη: Πατέρας βίαζε επί μία 10ετία την ανήλικη κόρη του

Μία στις τρεις γυναίκες έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού

Προφυλακιστέος ο κατηγορούμενος για τον φόνο της 23χρονης

το φύλο συκής στο fb

Προγραμματίζουμε

Αναζήτηση

Αρχείο

Sexharassmap

Τηλέφωνα πρώτης ανάγκης

Σύνδεσμοι

Tag: "ενδοοικογενειακή βία"

Προγραμματίζουμε

Αναζήτηση

Αρχείο

Ετικέτες

Sexharassmap

Τηλέφωνα πρώτης ανάγκης

Σύνδεσμοι