της Μαρίας Δήμου
Στο Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Καβάλας θα εκδικαστεί η υπόθεση του βιασμού μιας φοιτήτριας από δυο άντρες δυο χρόνια μετά την καταγγελία της (1/3/2015). Οι δυο άνδρες προσήχθησαν, ανακρίθηκαν και μετά από διαφωνία της ανακρίτριας και του εισαγγελέα αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγύηση 20.000 ευρώ.
Στο μυαλό των περισσότερων που υιοθετούν μια σεξιστική οπτική για το βιασμό, μια γυναίκα βιάζεται από κάποιον ΑΓΝΩΣΤΟ όταν περπατά μόνη της στο δρόμο αργά το βράδυ. Αυτή μπορεί να είναι μια από τις περιπτώσεις βιασμού. Όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις ο βιασμός διαπράττεται από γνωστούς άνδρες, φίλο, σύντροφο, άντρα, και αυτές είναι συνήθως που δύσκολα καταγγέλλονται. Υπάρχουν όμως έννοιες και πρακτικές στο σεξ που μπορούν να μετατρέψουν μια σεξουαλική επαφή με κάποιο ΓΝΩΣΤΟ μας πρόσωπο σε βιασμό: η μη συναίνεση στο σεξ, η μη αμοιβαιότητα στην επιθυμία, η χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ που μειώνει τα αντανακλαστικά, η άρση μιας αρχικής συναίνεσης, η επιβολή μη χρήσης προφυλακτικού, η άρνηση συγκεκριμένων σεξουαλικών πρακτικών, η χρήση βίας χωρίς τη συναίνεση. Με πιο απλά λόγια: «Δεν θέλω άλλο», «Καλύτερα να το αφήσουμε για μια άλλη φορά», «Είμαι κομμάτια», «Δεν θέλω να το κάνω αυτό», «Κοιμάμαι», «Με πονάς». Όταν δεν εισακούγονται τα παραπάνω πρόκειται για βιασμό.
Όταν λοιπόν η 21χρονη τότε φοιτήτρια κατήγγειλε τους δυο γνωστούς της άνδρες, που ήταν επώνυμοι στην Ξάνθη για βιασμό, ένα μέρος των κατοίκων της πόλης ξέρασε όλους τους μύθους και τα στερεότυπα γύρω από το βιασμό αμφισβητώντας τον, στήνοντας στην πυρά τη φοιτήτρια που αναγκάστηκε μέχρι και να πάρει μεταγραφή σε άλλη πόλη. Υπήρξαν όμως και πολλές ψύχραιμες φωνές που δεν σκέφτηκαν με βάση τις κοινωνικές γνωριμίες της μικρής πόλης, αλλά έθεσαν ερωτήματα σε σχέση με το ποιον των αντρών, την ύπαρξη ναρκωτικών που βρέθηκαν στο σπίτι τους από τη αστυνομία, τις μαρτυρίες πως το ίδιο βράδυ έπιναν αλκοόλ σε μπαρ της πόλης, τη μεγάλη διαφορά ηλικίας σε σχέση με την νεαρή κοπέλα και ανέδειξαν την παράμετρο μια γυναίκα να πέφτει θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γνωστούς της άνδρες μετά από κατανάλωση αλκοόλ και ουσιών. Να θυμίσω την περίπτωση της 16χρονης Στέλλας Ακουμιανάκη το 2011 στο Ρέθυμνο όπου βιάστηκε σε κατάσταση μέθης από δυο φίλους της που διασκέδαζαν παρέα-βιασμός που αποκαλύφθηκε όταν η μαθήτρια έπεσε σε κώμα και αναγκάστηκαν οι δυο φίλοι της να την πάνε στο νοσοκομείο όπου και πέθανε από δηλητηρίαση λόγω αλκοόλ.
Κάποια από αυτά που ακούσαμε για δυο βδομάδες στην Ξάνθη όπου συζητιόταν ασταμάτητα η καταγγελία του βιασμού σε όλους τους χώρους, σχολεία, γραφεία, καφετέριες, σε πηγαδάκια, ήταν εξοργιστικά, μαρτυρούν την άγνοια του τι είναι βιασμός και επαληθεύουν το στιγματισμό της γυναίκας που βιάζεται. Επίσης έντονα όμως ακούστηκε το ερώτημα: «γιατί αυτοί οι δυο άντρες δεν προστάτευσαν τη νεαρή φοιτήτρια που φαίνεται να είχε πιει, δεν την πήγαν σπίτι της ως όφειλαν, και αντίθετα την οδήγησαν σπίτι του ενός όπου υπήρξε και χρήση ναρκωτικών;»
Τα σεξιστικά παπαγαλάκια τιτίβιζαν: «Αποκλείεται να ήταν βιασμός αφού τους ήξερε», «έκανε παρτούζα και στη συνέχεια το μετάνιωσε», «είχε ψυχολογικά προβλήματα και ήθελε να τους εκδικηθεί», «μα πως πήγε μαζί τους σπίτι και μετά το μετάνιωσε;», «αυτοί ήταν νέοι και ωραίοι και είχαν όποια ήθελαν, δεν είχαν ανάγκη να βιάσουν», «την τράβηξαν βίντεο και για αυτό τους κατήγγειλε», «ήταν βιασμός τελικά αυτό;», «ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΒΙΑΣΜΟΣ»… Όλα τα παραπάνω είναι συνήθως και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται από τους δικηγόρους υπεράσπισης των βιαστών. Το ακόμη πιο συγκλονιστικό είναι πως οι δυο άντρες είχαν ολόκληρο fan club ακόμη και στα δικαστήρια όπου πήγαν να καταθέσουν, φίλους που έσκιζαν τα ιμάτιά τους πως δεν πρόκειται για βιαστές μιας και είναι καλά παιδιά, λες και τα καλά παιδιά δεν βιάζουν.
Οι υποστηριχτές των κατηγορούμενων για βιασμό φρόντισαν να επεκτείνουν την αλληλεγγύη τους στους φίλους τους, προσπαθώντας να σωπάσουν κάθε φωνή που κατέκρινε το βιασμό επιβάλλοντας την τρομοκρατία στην πόλη. Κατέβασαν πανό κατά των βιασμών, ξήλωσαν αφίσες, απείλησαν κόσμο, τραμπούκισαν δημοσιογράφους, επέβαλαν τη σιωπή στα τοπικά ΜΜΕ. Το κερασάκι στη μισογυνική τούρτα ήρθε με μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση σε κινηματική ομάδα της πόλης επειδή είχε αφισοκολλήσει αφίσα που κατέκρινε τους βιασμούς! Μια αφίσα που δεν ανέφερε καν ονόματα, απλά κατέκρινε τους βιαστές. Φαίνεται πως όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται…
Τη Δευτέρα 3 Απρίλη ξεκινάει η δίκη των δυο κατηγορούμενων για βιασμό στην Καβάλα. Γνωρίζουμε πως στα δικαστήρια των βιασμών αναβιώνεται ο βιασμός των γυναικών και πρόκειται για μια πολύ τραυματική διαδικασία. Οι σεξιστικές ερωτήσεις από τους δικαστές, η επαναφορά και η περιγραφή του βιασμού, η συνάντηση της γυναίκας με τους βιαστές της, οι ερωτήσεις των δικηγόρων που μειώνουν την «ηθική» της γυναίκας και της φορτώνουν το βιασμό της, οι αποφάσεις που στην πλειοψηφία τους είναι αθωωτικές για τους βιαστές επειδή είναι καλοί συνεργάτες, καλοί οικογενειάρχες, καλά παιδιά…
Η πόλη της Ξάνθης έχει πολύ νωπή στη μνήμη της το βιασμό και τη δολοφονία της Ζωής Δαλακλίδου το Δεκέμβριο του 2012. Και ο βιαστής της Ζωής ήταν ένα αθώος μανάβης της γειτονιάς, ένα οικείο πρόσωπο, αρραβωνιασμένος που θα παντρευόταν. Είχε καταγγελθεί και στο παρελθόν για βιασμό αλλά είχε αφεθεί ελεύθερος. Οι καταγγελίες βιασμών πρέπει να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα από τα δικαστήρια, να λαμβάνουν υπόψιν τη δυσχερή θέση της γυναίκας που κάνει την καταγγελία και οι δικαστές/δικαστίνες να αναλογίζονται τις ευθύνες τους όταν βγάζουν αθωωτικές αποφάσεις σε κατηγορούμενους για βιασμό.
Οι βιαστές δεν είναι εξωπραγματικά τέρατα, μπορεί να είναι και τα καλά παιδιά.
Στεκόμαστε αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι και υποστηρίζουμε τις γυναίκες που καταγγέλλουν το βιασμό τους.
Δεν σωπαίνουμε-καταγγέλλουμε.
Βλ. δράσεις και κείμενα για τον συγκεκριμένο βιασμό: εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ
