της Φλώρας Νικολιδάκη
Τελικά πόσο θα υποστηρίξουμε τα αρσενικά, ακόμα και στις πιο έξαλλες ακροβασίες τους?
Η έννοια της «κατάληψης» περιέχει το στοιχείο του ξαφνικού και του σύντομου. Ξεκινάει μια διαδικασία με «κατάληψη» και μετά εξελίσσεται σε κάτι άλλο. Η κατάληψη ενός χώρου λοιπόν, εξελίσσεται σε ιδιοκτησία (τυπική ή άτυπη) επί του χώρου αυτού. Και η ιδιοκτησία γεννά δικαιώματα χρήσης του χώρου, αλλά και υποχρεώσεις.
Τα δικαιώματα χρήσης του χώρου βρίσκονται μέσα στο πλαίσιο της κοινής συμβίωσης σε μια πόλη. Οι υποχρεώσεις έχουν σχέση με λογαριασμούς και συντήρηση του χώρου.
Όταν χρησιμοποιούμε ένα χώρο για δεκαετίες, και αυτό το ονομάζουμε «κατάληψη», νομίζω ότι κάνουμε πλάκα σ’όλους αυτούς τους κακόμοιρους ανθρώπους, δηλ. τους εργαζόμενους άνδρες και γυναίκες, τους συνταξιούχους, μικροεπαγγελματίες κλπ. που δουλεύουν ατελείωτες ώρες για να μπορούν να συντηρούν ένα χώρο διαβίωσης.
Ο κάθε Ηλίας, έχει κάθε λόγο να χαμογελάει. Αυτός δεν τόχει το πρόβλημα. Είναι καταληψίας. Δεν έχει υποχρεώσεις. Αν συνειδητοποιούσε την υποχρέωσή του σαν πολίτης να έχει υποχρεώσεις, θα καταλάβαινε ότι η δική του επιλογή να ζει σε ένα κοινοβιακό χώρο, θα έπρεπε κάποια στιγμή να πάψει να είναι «κατάληψη», και να γίνει αυτό που πραγματικά είναι: ιδιωτική χρήση ενός χώρου, με τις ανάλογες υποχρεώσεις. Για να γίνει αυτό χρειάζεται κάποια συγκεκριμένα άτομα να αναλάβουν την ευθύνη της ιδιοκτησίας του χώρου που κατελήφθη. Ιδιαίτερα που μετά 20 χρόνια η ιδιοκτησία μπορεί και νομικά να κατοχυρωθεί. Πράγμα το οποίο έπρεπε να είχε γίνει αφού και στην περίπτωση της «Αμαλίας», αλλά και της «Λέλας», πρόκειται για αξιόλογα διατηρητέα κτίρια. (Και τότε θα την καταλάβαινα την πολύχρονη κατάληψη, σαν συμβολή στον αστικό χώρο).
Όλα αυτά τα χρόνια που συμβιώνουμε με διάφορες καταλήψεις τι έχουμε διαπιστώσει? Ποια είναι η διαφορά της συμβολής στον πολιτισμό της Βίλλας Αμαλίας, από τη δράση που αναπτύσσεται από τα στέκια των προοδευτικών συλλόγων της περιοχής και των γραφείων των κομμάτων της αριστεράς? Χρόνια ολόκληρα γίνονται εκδηλώσεις από την αριστερά και τα προοδευτικά στέκια : προβολές ταινιών, συζητήσεις, δράσεις για τοπικά προβλήματα, δράσεις αλληλεγγύης κλπ κλπ. Ποια είναι η διαφορά? Μήπως ότι κάποιοι πρέπει να μαζεύουν χρήματα για το ενοίκιο και τους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας και κάποιοι όχι?
Δεν καταλαβαίνω, η προβολή μιας προοδευτικής ταινίας είναι πιο «πολιτισμός» μέσα σε ένα κατειλημμένο κτίριο, από την προβολή της ίδιας ταινίας σε ένα ενοικιαζόμενο κτήριο που πχ. χρησιμοποιεί ο Σύριζα?
Σίγουρα όμως στις καταλήψεις μαζί με τον Ηλία, ασφαλώς υπάρχει και η Ηλιάνα. Είναι τυχαίο άραγε που η Ηλιάνα ασχολείται πιο πολύ από τον Ηλία, με την καθαριότητα της κατάληψης? Σε μένα συμβαίνει όποτε βρεθώ σε τέτοιο στέκι να μου φτιάχνει καφέ η Ηλιάνα?
Κι αν υποθέσουμε ότι αυτός είναι ο προτεινόμενος τρόπος ζωής από τον Ηλία στην Ηλιάνα, αυτό το μωρό που έρχεται που θα βρίσκεται?
Ή τα μωρά δεν έχουν δικαιώματα αγαπημένε μου Ηλία?
Τι θα γίνει χαρούμενα και ελεύθερα αγόρια? Όλα, μα όλα δικά σας?
