της Ζωής Γεωργίου
Μέσα σε αμεσοδημοκρατικές και ονειρεμένες συνθήκες, πάνω από τρεις χιλιάδες κάτοικοι στις Σκουριές έλαβαν μέρος σε δημοψήφισμα για επιλογή υποψηφίου δημάρχου από την πλευρά του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. Η διαδικασία ένωσε ακόμη περισσότερο τους κατοίκους που ένοιωσαν άλλη μια φορά να ορίζεται η τύχη τους από τη βάση κι όχι από κάποιες κορυφές και δυνάμωσε το αγωνιστικό τους φρόνημα. Η άμιλλα ήταν ευγενικότατη μεταξύ των υποψηφίων (αρχικά έξι και τελικά τρεις) που, πραγματικά, τίμησαν τα παντελόνια τους μια που ήσαν μόνο …άνδρες!!
Από έναν αγώνα όπου οι γυναίκες, κατά κοινή ομολογία, πρωτοστατούσαν, δεν βρέθηκε ούτε μία να διεκδικήσει την υποψηφιότητα, ενώ, άνετα, έξι άνδρες δήλωσαν το ενδιαφέρον τους. Μέχρι τώρα, τα μηνύματα και οι φωτογραφίες υμνούσαν τις γυναίκες στις Σκουριές που ήσαν στη πρώτη γραμμή, που κρατούσαν ουσιαστικά τον αγώνα , που έκαναν έως και χωριστές πορείες ζητώντας την συμπαράσταση του γυναικείου κινήματος και συμβόλιζαν την απόλυτη συμμετοχή των γυναικών στη δημόσια σφαίρα.
Τελικά η συμμετοχή δεν ήταν τόσο απόλυτη. Το εκλέγειν έχει κατοχυρωθεί για τις γυναίκες όχι όμως και το εκλέγεσθαι, ούτε καν η υποψηφιότητα για το εκλέγεσθαι.
Οι θαρραλέες γυναίκες στις Σκουριές, σεμνές και ανιδιοτελείς, απαξιούν να ζητήσουν την αναγνώριση. Λάθος, γιατί δεν πρόκειται περί αναγνώρισης αλλά περί ολοκλήρωσης, της προσωπικότητάς τους αλλά και της δημοκρατίας.
Οι επίσης θαρραλέοι άνδρες στις Σκουριές, κοινωνικά ευαίσθητοι και ασυμβίβαστοι, δεν σκέφθηκαν να ενθαρρύνουν κάποιες από αυτές τις άξιες γυναίκες να είναι υποψήφιες. Διπλό λάθος, γιατί η πρόταση είναι πιο εύκολη από την αυτοπρόταση και, από τη θέση ισχύος που ακόμη η κοινωνία τους επιφυλάσσει, οφείλουν να ενθαρρύνουν τις γυναίκες.
Οι υποχρεώσεις μας απέναντι στις νέες γενιές δεν αφορούν μόνο στο περιβάλλον.
