της Πέπης Ρηγοπούλου
Ένα σώμα κρεμασμένο από ένα δέντρο. Το σώμα μιας γυναίκας που κρεμάστηκε αφού πρώτα βιάστηκε, που βασανίστηκε με τρόπους που δεν χωράει ο νους και τελικά δολοφονήθηκε. Ενα σκουπίδι. Ενα από τα τόσα σώματα που έχουν σωριάσει στα σκουπίδια οι βιασμοί των γυναικών. Στην Ινδία, τη χώρα τού Κάμα Σούτρα που διδάσκει τον έρωτα σαν τελετουργία, του Κατζουράχο με τα γλυπτά που δοξάζουν τον έρωτα θεών και ανθρώπων, τη χώρα όπου τραγούδησε την αγάπη ο Ταγκόρ και όπου ο Γκάντι έκανε βίωμα και πράξη την «αχίμσα», τη μη βία.
Μιλώ για τη χώρα αυτήν όπου έχω ζήσει και που έχω αγαπήσει. Και δεν καταλαβαίνω, δεν θέλω να καταλάβω την αγριότητα αυτή που έχει ενσκήψει σαν επιδημία. Το γυναικείο σώμα έρμαιο στη σεξουαλική βία. Από ανθρώπους του δρόμου και από ανθρώπους των γραφείων που θα έπρεπε να ελέγχουν τη βία των δρόμων. Με την ένστολη βία και την υποκρισία των γραφείων να είναι φοβερότερη κι από τη βία των δρόμων, γιατί προσθέτει τον κυνισμό στη φονική κτηνωδία.
Το γυναικείο σώμα στόχος περίπου καθημερινός. Σε πόλεις και χωριά. Η αγωνία αυτής της γυναίκας, αυτών των γυναικών λίγο πριν, λίγο μετά την εξουθένωση από τη βία σε ό,τι το πιο μύχιο, το πιο ιερό για το σώμα. Τη σεξουαλικότητά του, την επιθυμία του, τη ζωή του. Το φαινόμενο έχει φτάσει σε ακραία όρια στην Ινδία, είναι όμως παγκόσμιο, έστω και αν ευτυχώς δεν φτάνει συνήθως στην αφαίρεση της ζωής. Ποια γυναίκα στον κόσμο δεν έχει νιώσει ταπείνωση όταν ένας άντρας χρησιμοποιεί τη μυϊκή του δύναμη ή ακόμα πιο πολύ τη θέση εξουσίας που έχει για να την υποτάξει;
Το φαινόμενο ευτυχώς δεν έχει πάρει στη χώρα μας τη μορφή επιδημίας που γνωρίζει στην Ινδία. Δεν είναι όμως διόλου απόν. Στον νου μου έρχεται για παράδειγμα ο ομαδικός βιασμός μιας ξένης γυναίκας από «λεβέντες» που οι γυναίκες τους έσπευσαν να τους υπερασπίσουν στο δικαστήριο. Αλλά και σε πιο «σοφτ» εκδοχή, τον χυδαίο τρόπο με τον οποίο φέρονταν στις γυναίκες κάποιοι άντρες συνάδελφοί μου σε διάφορες δουλειές. Την οίηση λόγω της θέσης εξουσίας που ένιωθαν πως είχαν, άντρες συχνά πανάσχημοι, ανέραστοι, αξιολύπητοι, που έφταναν να εξευτελίζουν νέα και όμορφα πλάσματα.
Στην Ινδία, στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα, στο Αιγαίο όπως και στη Σικελία, καθώς και στις χώρες όπου κυριαρχεί το Ισλάμ, ζούμε το ενδημικό φαινόμενο διαφορετικών αλλά συμπληρωματικών αντιλήψεων και συμπεριφορών, οι οποίες με χίλιες μορφές, που περιλαμβάνουν αποτρόπαιες πράξεις και εφιαλτικές απαγορεύσεις και τιμωρίες, δεν είναι παρά το σεξουαλικό προσωπείο του θανάτου. Απαγχονισμένα, βιασμένα, λιθοβολημένα, εξευτελισμένα κορμιά γυναικών. Κρεμασμένοι καρποί της βαρβαρότητας, αποτρόπαια τάματα στον θεό της κτηνωδίας.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
