Την προηγούμενη Παρασκεύη αργά τη νύχτα στην πλατεία Εξαρχείων δύο τρανς γυναίκες (μέλη του queer trans ) δέχτηκαν λεκτικές επιθέσεις κι απειλές από άντρες. Η σιωπή τους ήταν χρυσός; Μάλλον,γιατί αν απαντούσαν ή αντιδρούσαν θα είχαμε άλλον ένα ξυλοδαρμό μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θαμώνων της πλατείας. Πόσ@ απο μας θα αντιδούσαμε; Πόσ@ θα πέρναμε θέση σε αυτό που συμβαίνει; Αυτό το περιστατικό είναι απλά μια αφορμή για να ξαναθυμηθούμε όλ@ πως το να είμαστε τρανς είναι κάτι για το οποίο πρέπει συνεχώς να λογοδοτούμε, να αμυνόμαστε, να τιμωρούμαστε,να έχουμε ένα καλό άλλοθι, να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα, να μην κυκλοφορούμε ποτέ μόν@ και γενικά να προσέχουμε πολύ. Και αυτό δείχνει πράγματα και για τη θέση της γυναίκας γενικά στην κοινωνία μας, και την ανάγκη για φεμινιστική και αντιφασιστική παιδεία.
Την ακριβώς επόμενη μέρα, στη στάση Πανεπιστήμιο του μετρό, στις 6 το απόγευμα, μέσα στο βαγόνι, μια τρανς γυναίκα που δεν σιώπησε στην τρανσφοβική επίθεση που δέχτηκε, ξυλοκοπήθηκε και διασύρθηκε δημόσια από ομάδα ατόμων.
Τέτοια περιστατικά μας αναγκάζουν να προσέχουμε πάρα μα πάρα πολύ.
Κι όσο κάποια μη τρανς ή εκτός λοατ άτομα (λεσβίες, αδερφές, μπάι) θα πουν σε κάθε αναφορά τρανσφοβικής η ομοφοβικής επίθεσης ότι ”εντάξει, η κοινωνία είναι πολύ πιο ανεκτική σε σχέση με πριν 20 χρόνια”, εμείς ξέρουμε καλά ότι και μόνο που υπάρχουμε κινδυνεύουμε.
Κινδυνεύουμε από αυτούς που μας θεωρούν ανώμαλ@, μιάσματα, λάθη της φύσης, απειλή για την καταπιεσμένη σεξουαλικότητά τους, κακό παράδειγμα για τα παιδιά τους, κακή φήμη για την πολυκατοικία και τη γειτονιά τους, βλασφημία για το θρησκευτικό τους αίσθημα, αντιαισθητικό θέαμα για τα μαγαζιά τους, ανεπιθύμητ@ στις πλατείες τους. Κινδυνεύουμε επειδή είμαστε τρανς σε μια πατριαρχική ετεροκανονική κοινωνία που τα τελευταία χρόνια με πρόσχημα την οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος υποκύπτει στο να στρεφόμαστε όλ@ εναντίον όλων και δικαιολογεί τις φασιστικές επιθέσεις επειδή κάποι@ “προκαλούν”, κάποι@ δεν τους μοιάζουν, κάποι@ δεν τους αρέσουν, κάποι@ δεν μιλάνε ίδια γλώσσα, κάποι@ έχουν άλλο χρώμα δέρματος.
Σε ποι@ ανήκουν οι πλατείες; Αν όχι σε όλ@ τότε δεν ανήκουν πουθενά.
Οι συνελεύσεις της ομάδας γίνονται στο Φεμινιστικό Κέντρο. Δίπλα στην πλατεία.
Βρισκόμαστε στην πλατεία minimum μία φορά την εβδομάδα. Κάποια μέλη της ομάδας μένουν στα Εξάρχεια.
Δεν θέλουμε να κινδυνεύουμε, δεν θέλουμε να φοβόμαστε, δεν θέλουμε να κρυβόμαστε.
Αποφασίσαμε να οργανώσουμε το ελάχιστο, μια διαμαρτυρία ενάντια στην τρανσφοβία στην πλατεία Εξαρχείων το Σάββατο 25 Ιανουαρίου στις 17:00, απευθυνθήκαμε σε συλλογικότητες των Εξαρχείων, σε lgbtq ομάδες και καλούμε όποι@ θέλει να σταθεί δίπλα μας συνειδητά απέναντι στις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς, τα κραξίματα ,τις επιχειρήσεις σκούπα στις πιάτσες, το ξύλο, την κοινωνική απομόνωση, την οικονομική εξαθλίωση.
Queer trans – queertrans.espiv.net
*Το κείμενο αλιεύτηκε από το facebook
