Για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλα ζευγάρια
Το κείμενο που ακολουθεί απαρτίζεται από αποσπάσματα της τοποθέτησής της Στ. Μπελιά στη διαβούλευση φορέων για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, με το οποίο θεσπίζεται το διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης (Βουλή, Τρίτη 15.12.2015). Η Στέλλα Μπελιά είναι πρόεδρος της Οργάνωσης «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» (με γονείς-μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας).
Από δράση των «Οικογενειών Ουράνιο Τόξο» για τους πρόσφυγες, Σεπτέμβριος 2015ΑΠΟ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ» ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2015
Η επιλογή που έκανα ήταν να ζήσω με ειλικρίνεια τη ζωή μου. Επειδή είχα μεγάλη επιθυμία να γίνω μητέρα, όπως και πολλές άλλες γυναίκες με αντίστοιχο σεξουαλικό προσανατολισμό, είχα δύο επιλογές. Είτε θα έκανα έναν λευκό, ψεύτικο γάμο με κάποιον για να γίνω γονέας είτε αυτό που έκανα: πήγα με τη σύντροφό μου και έναν δότη –όχι πατέρα, αλλά δωρητή σπέρματος–, και με τη βοήθεια της επιστήμης έγινα μητέρα. Η δική μου επιλογή ήταν να ζήσω την αλήθεια μου, να είμαι ο εαυτός μου. Η άλλη επιλογή θα με οδηγούσε να είμαι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος· και ένας δυστυχισμένος γονιός κάνει δυστυχισμένα παιδιά. […]
Όλοι εμείς [μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας] που αποφασίσαμε να είμαστε γονείς, το κάναμε συνειδητά, μετά από πάρα πολλή σκέψη· δεν μας έτυχε, πέτυχε. Αυτή η δέσμευση στη γονεϊκότητα, το ότι δεσμευόμαστε να είμαστε γονείς και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας όσο το δυνατόν καλύτερα, να γίνουν καλοί άνθρωποι, χρήσιμοι στην κοινωνία, να ενταχθούν όσο το δυνατόν καλύτερα στον κοινωνικό τους περίγυρο και να είναι ευτυχισμένοι, για εμάς είναι κάτι πολύ σημαντικό. Μια οικογένεια μπορεί να είναι λειτουργική ή δυσλειτουργική, αλλά αυτό δεν έχει καθόλου να κάνει με τη δομή της και το αν οι γονείς είναι ομοφυλόφιλοι ή όχι. Δεν κάνω το λάθος να συγκρίνω τις οικογένειές μας με τις δυσλειτουργικές οικογένειες των ετερόφυλων, για τις οποίες διαβάζουμε κατά καιρούς στις εφημερίδες. Δεν χρειάζονται τέτοιες συγκρίσεις. Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου –και το εννοώ– να μεγαλώνουν με αγάπη, με γονείς που νιώθουν υπεύθυνοι γι’ αυτά, τα φροντίζουν όσο το δυνατόν καλύτερα. […]
Με τη σύντροφό μου έχουμε συνολικά πέντε παιδιά: τα τρία είναι βιολογικά της συντρόφου μου και τα δύο, βιολογικά, δικά μου. Κι ωστόσο, το κράτος μας θεωρεί δύο μονογονεϊκές οικογένειες, όχι μία οικογένεια. Δεν μας αντιμετωπίζει ως πολύτεκνη οικογένεια. Τα τρία παιδιά είναι ενήλικες και ζουν τη ζωή τους — στο βαθμό που μπορούν. Τα δύο μικρά είναι, τώρα, που έχουν μείνει. Όλοι αυτοί, οι κύριοι από τους συλλόγους πολυτέκνων, που μας φτύνουν στα μούτρα κατ’ εντολή κάποιων ιεραρχών ότι δεν είμαστε καλοί άνθρωποι, ότι είμαστε «ανώμαλοι» και δεν ξέρω τι άλλο, εισπράττουν επιδόματα από την πολιτεία, που εμείς δεν θα τα δούμε ποτέ. Αυτομάτως, αυτό αποτελεί μεγάλη διάκριση.
[σχετικά με τη γονική μέριμνα] Ποιος θα μας πει αν ο εισαγγελέας που θα φτάσει να δει μια τέτοια περίπτωση, αν εγώ «δω τα ραδίκια ανάποδα» –γιατί τα δικά μου βιολογικά παιδιά είναι αυτήν τη στιγμή ανήλικα– είναι ομοφοβικός; Ποιος θα μας το διασφαλίσει; Ξέρετε, η ομοφοβία είναι σαν το νερό για τα ψάρια. Αν ρωτήσεις ένα ψάρι τι βλέπει μέσα στο βυθό, θα σου πει: «Βλέπω φύκια, βλέπω άλλα ψάρια, βλέπω κοράλλια» κ.ο.κ. Το νερό όμως δεν το βλέπει, γιατί είναι παντού. Έτσι είναι και η ομοφοβία. Την έχουμε πιει με το γάλα μας. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε έχουμε εμποτιστεί με ομοφοβία, και δεν μπορούμε να τη δούμε γιατί είναι παντού.
Ο κ. Δαβάκης είπε ότι πρόκειται για την ιδιωτική μας ζωή. Και το ακούμε συχνά, ότι δεν μας νοιάζει τι κάνουν οι άνθρωποι στο κρεβάτι τους. Μα, εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτό. Αυτό που κάνουμε στο κρεβάτι μας μπορούμε να το κάνουμε και χωρίς σύμφωνο, και χωρίς την άδεια του κράτους! Μιλάμε για το πώς θα είμαστε ίσοι απέναντι στον νόμο, όπως το ζητάει το Σύνταγμα της χώρας μας. […]
Η καθημερινότητα μας, ξέρετε, δεν διαφέρει από την καθημερινότητα οποιασδήποτε άλλης οικογένειας. Τρέχουμε με τα παιδιά μας στο σχολείο, στις δραστηριότητες τους, όταν έχουν πυρετό ξενυχτάμε δίπλα τους. Μη φανταστείτε ότι κάνουμε κάτι άλλο από αυτά που κάνουν οι άλλοι γονείς. Και, ξαφνικά, το σύστημα σου αρνείται αυτή την καθημερινότητα. Έτυχε κάποια στιγμή να είναι τα δύο μου παιδιά σε δύο διαφορετικά νοσοκομεία, και στη σύντροφό μου, που ήταν στο ένα, της έλεγαν συνέχεια: «Ποια είσαι εσύ; Τι θέλεις εδώ;». Εγώ δεν μπορούσα να διακτινιστώ βέβαια, τελικά κάναμε μια ολόκληρη ιστορία για να βρεθούνε σε ένα νοσοκομείο και τα δυο παιδιά μαζί.
Πηγή: Ενθέματα
Δείτε το βίντεο από την ομιλία της Στέλλας Μπελιά στη Βουλή:
Διαβάστε ακόμα
«Τα παιδιά μας μπαίνουν στο σχολείο με δύο μαμάδες και βγαίνουν χωρίς μπαμπά»
