του Noel Halifax
Τον Αύγουστο του 1970 ο Χιούι Νιούτον έγραψε στην εφημερίδα των Μαύρων Πανθήρων μια «Επιστολή προς τους Επαναστάτες Αδελφούς και Επαναστάτριες Αδελφές για την Απελευθέρωση των Γυναικών και την Απελευθέρωση των Ομοφυλοφίλων», υποστηρίζοντας ότι ήταν σύμμαχα επαναστατικά κινήματα και ζητώντας τη δέσμευση των Πανθήρων ότι θα υποστηρίξουν την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων.
Αυτό ήταν ασυνήθιστο για μια εποχή, όπως τη δεκαετία του 1970 κατά την οποία ο σταλινισμός και ο μαοϊσμός που κυριαρχούσαν στην αριστερά, ειδικά στις ΗΠΑ, έβλεπαν και οι δύο την ομοφυλοφιλία σαν μια αστική παρέκκλιση – ένα χόμπι για τις παρακμιακές ανώτερες τάξεις. Λοιπόν, πώς προέκυψε αυτό;
Την άνοιξη του 1970, οι Μαύροι Πάνθηρες βρίσκονταν σε δύσκολη κατάσταση. Είχαν δημιουργηθεί το 1966 στις μαύρες γειτονιές. Μετά τις πολιτικές εκρήξεις του 1968 το κράτος των ΗΠΑ και το ειδικά FBI αποφάσισαν να τους βγάλουν απ’ τη μέση.
Δολοφονούνταν, διώκονταν και δέχονταν επιθέσεις σε τέτοιο σημείο, που βρίσκονταν σε κίνδυνο κατάρρευσης. Ο Μπόμπι Σιλ, φυλακισμένος από το 1968, περίμενε τη δεύτερη δίκη του. Είκοσι πάνθηρες συνελήφθησαν στη Νέα Υόρκη για συνωμοσία εναντίον της χώρας τους (ανάμεσά τους και η Ερίκα Χάγκινς που επρόκειτο να γεννήσει στη φυλακή τον ράπερ Τούπακ Σακούρ) και η εγγύηση που τους ζητήθηκε ήταν 2,1 εκατομμύρια δολάρια.
Ο Έλντριτζ Κλίβερ, φοβούμενος τη δολοφονία ή τη σύλληψη, είχε καταφύγει στην Κούβα και στη συνέχεια, στην Αλγερία. Οι Μαύροι Πάνθηρες αντιμετώπιζαν τεράστια νομικά έξοδα, ενώ την ίδια στιγμή ένα μεγάλο μέρος της προηγούμενης υποστήριξή τους από την αριστερά είχε στερέψει. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν Ζενέ δέχτηκε ένα τηλεφώνημα. Ο Μαύρος Πάνθηρας Ντέιβιντ Χίλλιαρντ απευθύνθηκε στον Ζαν Ζενέ για να ζητήσει τη βοήθεια και την υποστήριξή του.
Η απάντηση του Ζενέ ήταν άμεση: ρώτησε τι θα μπορούσε να κάνει και μέσα σε μια βδομάδα βρισκόταν σε περιοδείες στις πανεπιστημιουπόλεις και τις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ για να συγκεντρωθούν χρήματα. Έκανε επίσης σκληρή κριτική στην αριστερά, και ιδιαίτερα στο SDS (Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία, η κύρια οργάνωση των αριστερών φοιτητών), επειδή δεν ήταν περισσότερο αποφασιστική στην αλληλεγγύη της προς τους Πάνθηρες.
Η περιοδεία τριών μηνών ήταν αξιοσημείωτη και για τον λόγο, ότι ο Ζενέ βρισκόταν στις ΗΠΑ παράνομα. Του είχαν αρνηθεί βίζα για να μπει στις ΗΠΑ επειδή είχε καταδικαστεί πολλές φορές ως εγκληματίας και ήταν ένας από τους πιο διαβόητους ομοφυλόφιλους στον κόσμο, για να μην αναφέρουμε τις σχέσεις του με την επαναστατική αριστερά στη Γαλλία. Έτσι ταξίδεψε στον Καναδά, πέρασε κρυφά τα σύνορα και εμφανίστηκε να μιλάει σ’ αυτή τη μεγάλη περιοδεία ενώ τον παρακολουθούσε σε όλη τη διαδρομή το FBI. Τέτοια ήταν η φήμη του, που ποτέ δεν συνελήφθη.
Ο Ζαν Ζενέ ήταν ένα ορφανό αγνώστου πατέρα που το εγκατέλειψε η πόρνη μητέρα του και μεγάλωσε στο φοβερό ημι-στρατιωτικό σύστημα των ορφανοτροφείων της Γαλλίας στη δεκαετία του 1910. Μεγάλωσε σαν κλέφτης, πόρνη τραβεστί, διαρρήκτης και αλήτης, ζώντας στους δρόμους των πόλεων της Γαλλίας και της Ισπανίας της δεκαετίας του 1930. Απεχθανόταν την αξιοσέβαστη γαλλική κοινωνία.
Φυλακή
Το 1948 βρισκόταν στη φυλακή σε ισόβια κάθειρξη. Έγραψε κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες, συχνά σε χαρτί τουαλέτας. Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ και άλλοι στην αριστερά είδαν τα κείμενά του και ενδιαφέρθηκαν για την περίπτωσή του. Μετά από μια εκστρατεία που έκαναν του δόθηκε χάρη και αποφυλακίστηκε. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε λίγο μετά τον πόλεμο και ακολούθησαν πολλά, καθώς και θεατρικά έργα, τη δεκαετία του ’50 και του ’60.
Ήταν υπόδειγμα Γάλλου υπαρξιστή συγγραφέα, χωρίς ντροπή για την ομοφυλοφιλία του. Έγραψε λεπτομερείς περιγραφές και συναισθηματικά δράματα για την ομοφυλόφιλη σεξουαλικότητα σε μια εποχή που η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη και έξω από τους κύκλους των μποέμ, θεωρούνταν στην καλύτερη περίπτωση ασθένεια.
Το ενδιαφέρον του Ζενέ για τους Μαύρους Πάνθηρες ήταν έντονο και τους υποστήριξε από την αρχή. Το 1958 έγραψε το θεατρικό έργο Les Negres, που μεταφράστηκε το 1960 στα αγγλικά ως The Blacks [στα ελληνικά: Οι Νέγροι]: μια παντομίμα, ένα έργο με κατάμαυρο καστ και ένα θέμα εκδίκησης ενάντια στους καταπιεστές.
Πρωτοπαίχτηκε στη Νέα Υόρκη το 1961 και επρόκειτο να παίζεται μέχρι το 1963, όταν μεταφέρθηκε στο Μόντρεαλ. Ήταν ένα καθοριστικό έργο για την ανάπτυξη του μαύρου θεάτρου στην Αμερική και πρωταγωνίστησαν αυτοί και αυτές που θα γινόταν η αφρόκρεμα του μαύρου αμερικανικού θεάτρου, ανάμεσά τους ο Τζέιμς Ερλ Τζόουνς και η Μάγια Αγγέλου.
Εξαιτίας αυτού του έργου ο Ζενέ απέκτησε κύρος στη μαύρη Αμερική. Όπως είπε η Άντζελα Ντέιβις, εξαιτίας αυτού του έργου ο Ζαν Ζενέ θεωρήθηκε σύμμαχος. Ήταν επίσης διάσημος επειδή υποστήριξε την Αλγερία εναντίον της χώρας του, καταγγέλλοντας τον γαλλικό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Η μοναδική προηγούμενη φορά που ο Ζενέ βρέθηκε στις ΗΠΑ ήταν τον Αύγουστο του 1968, όταν πήρε μέρος στη συγκέντρωση της αριστεράς και στη μεγάλη κινητοποίηση ενάντια στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο. Έζησε από πρώτο χέρι τα γεγονότα και ήταν εδώ που μίλησε με τους συγγραφείς Μπάροουζ και Άλλαν Γκίνσμπεργκ και συναντήθηκε για πρώτη φορά με τους Μαύρους Πάνθηρες.
Η Άντζελα Ντέιβις ήταν μεταφράστρια του Ζενέ στην περιοδεία του 1970 και περιγράφει τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Μαύροι Πάνθηρες να πείσουν τους διστακτικούς λευκούς ριζοσπάστες να τους υποστηρίξουν. Στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες είχε ανακοινωθεί ότι θα ερχόταν να μιλήσει ο Ζαν Ζενέ, αλλά δεν ανέφθηκε ότι ήταν εκεί για να υποστηρίξει τους Μαύρους Πάνθηρες. Εμφανίστηκε ένα τεράστιο, σε μεγάλο βαθμό λευκό κοινό, αλλά όταν έγινε σαφές ότι ο Ζενέ δεν θα μιλούσε για το έργο του αλλά μόνο για τους Μαύρους Πάνθηρες, περισσότεροι απ’ τους μισούς έφυγαν.
Η Ντέιβις θυμάται, επίσης, ότι κατά τη διάρκεια της περιοδείας του, όχι μόνο δεν κράτησε μυστική την ομοφυλοφιλία του, αλλά προκάλεσε σκόπιμα συζήτηση – μία φορά ντυμένος drag – και τσακώθηκε με τους Πάνθηρες για την ομοφοβία τους και τη χρήση λέξεων, όπως πούστης. Πιστεύει ότι η λογομαχία οδήγησε αργότερα στο άρθρο του Χιούι Νιούτον στην εφημερίδα των Μαύρων Πανθήρων το οποίο υποστήριζε την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων.
Σήμερα το LGBT κίνημα είναι αξιοσέβαστο, κυριαρχούμενο από τη λευκή μεσαία τάξη, με τις ετήσιες πορείες υπερηφάνειας με τον έλεγχο των εταιρειών και με τις περισσότερες από τις πολιτικές του να είναι άχρωμες. Αυτό δεν ίσχυε πάντα. Και οι θαρραλέες προσπάθειες του Ζαν Ζενέ δεν ήταν ο μόνος λόγος που οι Πάνθηρες υποστήριξαν την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων.
Κίνημα
Ένα βασικό πρόσωπο στο κέντρο της εξέγερσης στο Stonewall Inn το 1969 ήταν η Σύλβια Ριβέρα. Όπως το περιγράφει η ίδια, μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα, από τι αποτελούνταν το ομοφυλοφιλικό κίνημα με το οποίο σχετίστηκαν οι Πάνθηρες:
«[οι μπάτσοι] μας οδήγησαν έξω από το μπαρ και μας πήγαν όλους στις αστυνομικές κλούβες. Οι μπάτσοι μας έσπρωχναν στα κάγκελα και τους φράκτες. Ο κόσμος άρχισε να πετάει κέρματα στους μπάτσους. Και ύστερα άρχισε να πετάει μπουκάλια… Δεν μπορούσαμε να ανεχτούμε άλλο αυτά τα σκατά.
Στο δρόμο βρίσκονταν γκέι μπροστά από το Village – άστεγοι άνθρωποι που ζούσαν στο πάρκο της πλατείας Σέρινταν έξω από το μπαρ – και ύστερα drag queens πίσω τους και όλοι πίσω μας. Οι τηλεφωνικές γραμμές του Stonewall Inn κόπηκαν και μείναμε στο σκοτάδι.»
Είναι σαφές ότι πολλοί από τους εξεγερμένους ήταν Λατινοαμερικάνοι σαν τη Σύλβια Ριβέρα ή μαύροι όπως η φίλη και σύντροφος της Marsha P Johnson. Από την εξέγερση ιδρύθηκε το Gay Liberation Front (GLF) με το δικό του πρόγραμμα που καλούσε σε επανάσταση. Η Σύλβια και η Μάρσα βοήθησαν επίσης να ιδρυθεί το STAR (Street Transvestites Action Revolutionaries), καταλαμβάνοντας ένα άδειο κτίριο για να γίνει μια βάση για τις νέες άστεγες τραβεστί του δρόμου.
Στη Λαϊκή Επαναστατική Συνέλευση στην Φιλαδέλφεια το 1971 η Σύλβια συναντήθηκε με τον Χιούι Νιούτον. Η ίδια λέει ότι ο Χιούι Νιούτον συμφώνησε ότι τέτοιες ομάδες όπως το GLF και το STAR ήταν επαναστατημένος λαός.
Ενώ οι Μαύροι Πάνθηρες πείστηκαν να υποστηρίξουν την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων, πολλές άλλες αριστερές ομάδες που προέρχονταν από ένα σταλινικό ή μαοϊκό πλαίσιο εξακολουθούσαν ακόμα να βλέπουν το κίνημα των ομοφυλοφίλων ως «παρακμιακό». Αλλά και η φιλελεύθερη αριστερά διακωμώδησε το GLF. Η εφημερίδα Village Voice, εκείνη την περίοδο μια ριζοσπαστική και αριστερή εφημερίδα, έκανε πλάκα ότι η εξέγερση του Stonewall συνέβη πιθανώς επειδή οι βασίλισσες ήταν αναστατωμένες για το θάνατο της Τζούντι Γκάρλαντ.
Το γεγονός ήταν ότι οι Μαύροι Πάνθηρες και το πρώιμο γκέι κίνημα, ήταν κινήματα από την ίδια τάξη, και τα δυο από το δρόμο, και συχνά στους ίδιους δρόμους και τα μπαρ. Ο Malcolm X, πριν γίνει ο Malcolm X, ήταν ένας μικοαπατεώνας του δρόμου, το βαποράκι Malcolm Little, που άραζε σε ένα μπαρ στη Βοστώνη παρόμοιο με το Stonewall Inn της Νέας Υόρκης, μαζί με ντραγκ βασίλισσες, εμπόρους ναρκωτικών και ανθρώπους του δρόμου και, όπως φαίνεται, είχε ομοφυλόφυλους εραστές και ένα πλούσιο λευκό αγόρι.
Το μαύρο επαναστατικό κίνημα της δεκαετίας του 1960 και το γκέι κίνημα είχαν ένα πολύ σημαντικό κοινό στοιχείο – την τάξη, όχι τη βιομηχανική, οργανωμένη εργατική τάξη, αλλά την ανοργάνωτη εργατική τάξη του δρόμου. Και τα δυο κινήματα προέρχονταν από τους δρόμους και τα αντίστοιχα γκέτο τους, τα οποία αποκάλυψαν η Σύλβια Ριβέρα και η Μάρσα Τζόνσον δεν ήταν κλειστά κιβώτια. Η Σύλβια ήταν ενεργή στο γκέι Greenwich Village στο κέντρο της πόλης και στο ισπανικό Χάρλεμ, ήταν μέλος του STAR, του GLF και του εθνικού κινήματος Young Lords των Πορτορικανών.
Επιφανειακά ήταν πολύ διαφορετικές οργανώσεις καταπιεσμένων, σε σχέση με την καταπιεζόμενη ομάδα, αλλά οργανώνονταν από τους ίδιους δρόμους και γειτονιές. Και η Μάρσα ήταν κι αυτή ενεργή στο GLF και στο STAR, αλλά και στο Χάρλεμ. Πίσω από τις διαφορές των ποικίλων μορφών καταπίεσης υπήρχαν οι ομοιότητες της τάξης.
Άστεγοι
Αυτά τα κινήματα χτίστηκαν από και για τους δρόμους – έξω απ’ τις ντουλάπες και στους δρόμους, όπως ήταν το σύνθημα. Οι άστεγοι και οι περιπλανώμενοι, οι νέοι άνθρωποι που ξέφευγαν από τα καταπιεστικά περιβάλλοντα, συνδέθηκαν με ένα τεράστιο αριθμό ανυπότακτων.
Την εποχή εκείνη οι ΗΠΑ έκαναν επιστράτευση και οι εκατοντάδες χιλιάδες των φτωχών, οι οποίοι δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά να εξαγοράσουν την θητεία τους, ξέφευγαν πηγαίνοντας στο περιθώριο. Εδώ υπήρχε ένας δυναμικός στρατός δυσαρεστημένων νέων ανδρών και γυναικών στις μεγάλες πόλεις, αποξενωμένων από την υπόλοιπη κοινωνία, λόγω επιστράτευσης και ανοικτών στην επαναστατική πολιτική.
Οι πολιτικές του ΛΟΑΤ και του μαύρου κινήματος έχουν από καιρό απομακρυνθεί από τις αρχικές τους ρίζες στις πολιτικές αυτής της επαναστατικής αλλά ασταθούς τάξης. Η ροζ οικονομία και η μαύρη μεσαία τάξη έχουν διαγράψει τις αντίστοιχες καταγωγές τους εδώ και δεκαετίες.
Πρόσφατα, ωστόσο, κάποιες από αυτές τις επαναστατικές ρίζες ξαναβγήκαν στην επιφάνεια με τις αναταραχές στις ΗΠΑ εναντίον των αστυνομικών που δολοφόνησαν νεαρούς μαύρους και με τις διαφωνίες στο Pride του Λονδίνου αυτής της χρονιάς.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Socialist Review, τεύχος 404, Ιούλιος/Αύγουστος 2015.
Μετάφραση: e la libertà
Επιστολή προς τους Επαναστάτες Αδελφούς και Επαναστάτριες Αδελφές για την Απελευθέρωση των Γυναικών και την Απελευθέρωση των Ομοφυλοφίλων
του Huey Newton
Τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες και οι ομοφυλόφιλοι έχουν αναπτύξει ισχυρά κινήματα ζητώντας την ελευθερία τους. Έχει δημιουργηθεί, όμως, μια αμφιβολία όσον αφορά το πώς θα συσχετιστούμε μ’ αυτά τα κινήματα.
Όποιες κι αν είναι οι προσωπικές σας αντιλήψεις και οι ανασφάλειές σας για την ομοφυλοφιλία και τα διάφορα απελευθερωτικά κινήματα των ομοφυλόφιλων και των γυναικών (και αναφέρομαι στους ομοφυλόφιλους και τις γυναίκες ως καταπιεσμένες ομάδες) πρέπει να προσπαθήσουμε να ενωθούμε μαζί τους σε μια επαναστατική κατεύθυνση. Λέω «όποιες κι είναι οι ανασφάλειές σας» γιατί όπως ξέρουμε πολύ καλά, καμιά φορά θέλουμε ενστικτωδώς να χτυπήσουμε κάποιον ομοφυλόφιλο στη μούρη, και να πούμε σε μια γυναίκα να βγάλει το σκασμό. Θέλουμε να του σπάσουμε τη μούρη επειδή φοβόμαστε ότι ίσως είμαστε κι εμείς ομοφυλόφιλοιˑ και θέλουμε να χτυπήσουμε μια γυναίκα ή να την κάνουμε να σκάσει γιατί φοβόμαστε ότι μπορεί να μας ευνουχίσει, ή να μας στερήσει τον ανδρισμό που μπορεί να μην έχουμε καν.
Πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, κι επομένως να αποκτήσουμε σεβασμό και αισθήματα για όλους τους καταπιεσμένους ανθρώπους. Δεν πρέπει να αναπαράγουμε τη ρατσιστική συμπεριφορά που οι Λευκοί ρατσιστές χρησιμοποιούν εναντίον των ανθρώπων μας επειδή είναι Μαύροι και φτωχοί. Πολλές φορές ο πιο φτωχός Λευκός είναι και ο πιο ρατσιστής γιατί φοβάται ότι μπορεί να χάσει κάτι, ή να ανακαλύψει κάτι που δεν έχει. Έτσι, είστε κάτι σαν απειλή γι αυτόν. Αυτό το είδος ψυχολογίας τίθεται σε λειτουργία όταν βλέπουμε καταπιεσμένους ανθρώπους και είμαστε θυμωμένοι μαζί τους εξαιτίας της ιδιαίτερης συμπεριφοράς τους, ή της ιδιαίτερης απόκλισής τους από την κυρίαρχη νόρμα.
Θυμηθείτε, δεν έχουμε εγκαθιδρύσει ένα επαναστατικό αξιακό σύστημαˑ δεν είμαστε παρά μόνο στη διαδικασία εγκαθίδρυσής του. Δεν θυμάμαι να έχουμε δημιουργήσει τίποτα αξίες που να λένε ότι ένας επαναστάτης πρέπει να εκτοξεύει προσβολές εναντίον των ομοφυλόφιλων, ή ότι ένας επαναστάτης πρέπει να σιγουρευτεί ότι οι γυναίκες δεν θα μιλάνε άφοβα για τον τρόπο που καταπιέζονται. Για την ακρίβεια, ισχύει το ακριβώς αντίθετο: λέμε ότι αναγνωρίζουμε το δικαίωμα των γυναικών να είναι ελεύθερες. Δεν έχουμε πει τίποτα όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους αλλά πρέπει να αποκτήσουμε σχέση με το κίνημα των ομοφυλόφιλων γιατί αποτελεί ένα πραγματικό διακύβευμα. Και ξέρω τόσο μέσα από το διάβασμα όσο και από την προσωπική μου εμπειρία και την παρατήρηση ότι σ’ αυτήν την κοινωνία στους ομοφυλόφιλους δεν έχει δοθεί καμιά ελευθερία από κανένα. Πιθανόν να είναι τα πιο καταπιεσμένα άτομα της κοινωνίας.
Και τι είναι αυτό που τους έκανε ομοφυλόφιλους; Ίσως είναι ένα φαινόμενο που δεν το καταλαβαίνω πλήρως. Κάποιοι λένε ότι είναι η παρακμή του καπιταλισμού. Δεν ξέρω αν είναι αυτή η απάντηση. Μάλλον αμφιβάλλω. Αλλά όποια κι αν είναι η απάντηση, αυτό που ξέρουμε είναι ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί μια υπαρκτή συνθήκη και πρέπει να την κατανοήσουμε στην πιο αγνή της μορφή: η οποία είναι ότι ένα άτομο πρέπει να έχει την ελευθερία να κάνει το σώμα του ό,τι θέλει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε πτυχές της ομοφυλοφιλίας που δεν τις θεωρούμε επαναστατικές. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι ένας ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να είναι επίσης και επαναστάτης. Και ίσως να εκφράζω κάπως τις προκαταλήψεις μου λέγοντας ότι «ακόμα κι ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να είναι επαναστάτης». Το αντίθετο μάλιστα, ίσως ένας ομοφυλόφιλος θα μπορούσε να είναι ο πιο επαναστάτης.
Όταν έχουμε επαναστατικά συνέδρια, συλλαλητήρια και διαδηλώσεις, πρέπει να υπάρχει πλήρης συμμετοχή των κινημάτων για την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων και των γυναικών. Κάποιες ομάδες μπορεί να είναι πιο επαναστατικές από άλλες. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τεχνηέντως τις ενέργειες κάποιων λίγων για να πούμε ότι είναι όλοι αντιδραστικοί και αντεπαναστάτες, γιατί δεν είναι.
Πρέπει να αποκτήσουμε σχέσεις μ’ αυτές τις οργανώσεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σχετιζόμαστε με οποιαδήποτε άλλη ομάδα ή κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι επαναστατικό. Πρέπει να κρίνουμε με κάποιο τρόπο κατά πόσο αυτές οι οργανώσεις λειτουργούν με έναν ειλικρινή επαναστατικό τρόπο και από μια πραγματικά καταπιεσμένη θέση. Και θα συμφωνήσουμε ότι εάν είναι γυναίκες μάλλον είναι καταπιεσμένες. Αν κάνουν πράγματα που δεν είναι επαναστατικά ή είναι αντεπαναστατικά, τότε ασκήστε τους κριτική. Αν πιστεύουμε ότι το πνεύμα μιας ομάδας συνεπάγεται και μια επαναστατική πρακτική αλλά δεν ερμηνεύουν σωστά την επαναστατική φιλοσοφία, ή δεν αντιλαμβάνονται τη λειτουργία της διαλεκτικής των κοινωνικών δυνάμεων, σ’ αυτό είναι που πρέπει να ασκήσουμε κριτική κι όχι να κριτικάρουμε τις ίδιες γιατί είναι γυναίκες που προσπαθούν να είναι ελεύθερες. Και το ίδιο ισχύει και για τους ομοφυλόφιλους. Ποτέ δεν πρέπει να λέμε ότι ένα ολόκληρο κίνημα είναι αφερέγγυο όταν εκ των πραγμάτων προσπαθεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Απλώς κάνουν καλοπροαίρετα λάθη. Στους φίλους επιτρέπονται τα λάθη. Στον εχθρό είναι που δεν επιτρέπονται τα λάθη, γιατί η ίδια του ύπαρξη είναι ένα λάθος από το οποίο και υποφέρουμε. Αλλά το μέτωπο για την απελευθέρωση των γυναικών και των ομοφυλόφιλων είναι φίλοι μας, εν δυνάμει σύμμαχοί μας και χρειαζόμαστε όσο πιο πολλούς συμμάχους γίνεται.
Πρέπει να είμαστε θετικά διακείμενοι να συζητάμε για τις ανασφάλειες που πολλοί έχουν για την ομοφυλοφιλία. Κι όταν λέω «ανασφάλειες», εννοώ το φόβο ότι αποτελούν κάποιο είδος απειλής για τον ανδρισμό μας. Μπορώ να καταλάβω αυτό το φόβο. Εξαιτίας μιας διαρκούς συνθήκης που δημιουργεί ανασφάλεια στον Αμερικάνο άνδρα, η ομοφυλοφιλία ίσως μας δημιουργεί σοβαρές επιφυλάξεις. Κι εγώ ο ίδιος έχω επιφυλάξεις για την ανδρική ομοφυλοφιλία, αλλά απ’ την άλλη, δεν έχω καμιά επιφύλαξη για την γυναικεία ομοφυλοφιλία. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα από μόνο του. Πιστεύω ότι είναι έτσι επειδή η ανδρική ομοφυλοφιλία είναι απειλή για μένα ενώ η γυναικεία όχι.
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν χρησιμοποιούμε λέξεις που διώχνουν τους φίλους μας. Οι όροι «αδερφή» και «λούγκρα» πρέπει να διαγραφούν από το λεξιλόγιό μας, και κυρίως δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε λέξεις που αρχικά χρησιμοποιήθηκαν για τους ομοφυλόφιλους σε άνδρες που είναι εχθροί του λαού, όπως ο Nixon ή ο Mitchel. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι εχθροί του λαού.
Πρέπει να δημιουργήσουμε μια πραγματική συμμαχία με τις οργανώσεις για την απελευθέρωση των γυναικών και των ομοφυλόφιλων. Πρέπει πάντα να χειριζόμαστε τις κοινωνικές δυνάμεις με τον πιο κατάλληλο τρόπο.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Περιοδική αντιφασιστική έκδοση, 30 Σεπτεμβρίου 2015.
Πηγή των κειμένων: elaliberta
