ή πως μία καταγγελία ενδοοικογενειακής βίας γίνεται πάλι η αφορμή να ξεδιπλωθούν όλα τα σεξιστικά μας ένστικτα.
*trigger warning: περιέχονται αποσπάσματα κακοποιητικού λόγου*
Αγαπημένες συν-ΠΤΕ,
Σήμερα είδαμε στη Lifo (ηλεκτρονική και έντυπη έκδοση) αυτό το “άρθρο”. Αν θέλετε να κάνετε λίγο εμετούλη μέσα στο στόμα σας, μπορείτε να το διαβάσετε κι εσείς. Αν όχι, αφήστε το καλύτερα. Εμείς πάντως το διαβάσαμε και κάποια από εμάς τόλμησε να σχολιάσει το σεξισμό και μισογυνισμό του άρθρου και του ίδιου του αρθρογράφου. Λίγες ώρες μετά το σχόλιο είχε σβηστεί και η συν-πτε είχε μπλοκαριστεί από τη σελίδα της Lifo (μάλλον η “ελευθερία της έκφρασης” της σελίδας εξαντλείται στο να κρατάει ομοφοβικά, τρανσφοβικά, σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια. Όταν θίγονται οι φωτισμένοι αρθρογράφοι της ξεχνιέται…)
Το συγκεκριμένο άρθρο έρχεται να προστεθεί στους τόνους κειμένων αυτών των ημερών, που προσπαθούν να υπερασπιστούν τον Johhny Depp από τα “λαϊκά δικαστήρια” που τον έχουν καταδικάσει, θεωρώντας άδικο να τασσόμαστε υπέρ μιας γυναίκας που κακοποιείται και να επιλέγουμε να την πιστεύουμε σε μια κοινωνία που αρνείται πάντα να το κάνει.
Ο αρθρογράφος μας λέει, λίγο-πολύ, ότι τόσον καιρό τον ενοχλούσε η υπερεκτιμημένη φήμη του Johnny Depp, αλλά τώρα που είναι στη θέση του θύτη, θέλει να τον υπερασπιστεί, γιατί οι κακές ταινίες στο μυαλό του, είναι λόγος ενόχλησης, η ενδοοικογενειακή βία πάλι όχι. Και με ποιον τρόπο επιλέγει ο αρθρογράφος να υπερασπιστεί τον Johnny Depp; Σας παραθέτουμε κομμάτια του άρθρου:
”Άσε που έχω την αίσθηση ότι μέρος της κατακραυγής έχει να κάνει με το ότι είναι πλέον μεσήλικας (52), οπότε δεν του επιτρέπεται πια το rock ‘n’ roll lifestyle και οι παρελκόμενες ακρότητες και καφρίλες”
Δηλαδή αν ήταν μικρότερος και ”άγριο νιάτο” θα ήμασταν οκ, γιατί έτσι κάνουν οι σταρ; Ενώ τώρα που ”μεγάλωσε” βρήκαμε ευκαιρία οι ξενέρωτες να τον κατηγορήσουμε; Από πότε η ενδοοικογενειακή βία δικαιολογείται και η ανδρική επιθετικότητα φυσικοποιείται, ως αναπόφευκτο στοιχείο του “rock ‘n’ roll lifestyle”; Και από πότε ένα τόσο σοβαρό και συχνό θέμα βαφτίζεται ως “καφρίλα”;
Επίσης:
“Δεν μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις, όπως αυτή του Μπιλ Κόσμπι, όπου το κατηγορητήριο είναι βαρύ, συντριπτικό και σε βάθος χρόνου, και θα τον στείλει στην αιωνιότητα με τη στάμπα του μανιακού, επιθετικού σεξομανή, σβήνοντας ολόκληρη τη συνεισφορά του στην κωμωδία.”
Εδώ ένας κατά συρροήν βιαστής βαφτίζεται “σεξομανής” . Γιατί στην πατριαρχία είναι ίδιο πράγμα το σεξ και ο βιασμός άλλωστε
Στην πλήρη απο-πολιτικοποίηση μιας αναγκαίας συζήτησης έρχεται να προστεθεί και μια δόση λάσπης στις γυναίκες – αποδέκτες αυτής της βίας:
“Ας πρόσεχε, δεν περνάνε τέτοιες συμπεριφορές πια, ασχέτως του αν είναι βέβαιο ότι κάποια από τα θύματά του δεν προέβησαν σε εξομολογήσεις και αποκαλύψεις μόνο για να βρουν επιτέλους το δίκιο τους αλλά και για να εξασφαλίσουν μια σημαντική οικονομική αποζημίωση”. Εδώ είναι το σημείο που απογειώνεται το άρθρο. Γιατί στην αρχή διαβάζοντάς το σκέφτεσαι, ότι ο αρθρογράφος μπορεί απλά να μην ξέρει τι λέει. Αλλά φτάνοντας εδώ καταλαβαίνουμε, ότι μια χαρά ξέρει. Απλά ο άνθρωπος είναι σεξιστής και μισογύνης. Γιατί πόσο σίχαμα παίζει να είναι ένας αρθρογράφος που μιλάει έτσι για θύματα βιασμού? Και χρηματικές αποζημιώσεις δικαιούνται τα θύματα και ο Cosby πρέπει να βρίσκεται στη φυλακή.
Μαθαίνουμε λοιπόν πως είναι κακό να πας κάποιον που σε κακοποίησε στα δικαστήρια, ζητώντας αποζημίωση. Είναι κακό να βρεις το θάρρος και να δημοσιοποιήσεις τη σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βία που υφίστασαι, παροτρύνοντας ίσως και άλλα θύματα βίας να μιλήσουν γι’ αυτό το θέμα. Είναι κακό να ζητήσεις μία – έστω υλική – αποζημίωση για την βία που έχεις υποστεί, τόσο κακό και ύποπτο, που έχουμε μπροστά μας ένα βιαστή, αλλά η πρώτη μας σκέψη είναι να “εξισορροπήσουμε” τη συζήτηση λέγοντας “κι αυτή πήρε λεφτά”. (Παρόλ’ αυτά το θύμα υφίσταται καχυποψία και αμφιβολίες και αν *δεν* μιλήσει. Στην πατριαρχία ζούμε άλλωστε.)
Κάθε συζήτηση για την οικογενειακή βία με αφορμή αυτό το περιστατικό ακυρώνεται, όχι μόνο με την υποτίμηση της βίας ως κάτι που συμβαίνει συνέχεια στο Hollywood, αλλά και με την αμφισβήτηση των κινήτρων των θυμάτων που τολμάνε να μιλήσουν. Κι ενώ τα περισσότερα άρθρα και σχόλια αυτές τις μέρες κατηγορούν την Amber Heard ως χρυσοθήρα και bi μέγαιρα (για τις φυλλάδες η αμφιφυλοφιλία ισούται με έλλειψη αξιοπιστίας) και αθωώνουν τον Depp, το άρθρο τον υπερασπίζεται ενάντια σε κάποια φανταστική και άδικη κατακραυγή. Παίρνει δηλαδή την κλασική, “ουδέτερη” στάση που λέει “ας αφήσουμε τη δικαιοσύνη να αποφασίσει”, αγνοώντας επιλεκτικά το γεγονός πως τόσο η δικαιοσύνη, όσο και τα μίντια και η κοινή γνώμη, ουδέποτε έδειξαν εμπιστοσύνη και στήριξη στα θύματα βιασμού και ενδοοικογενειακής βίας που πήραν την απόφαση να δημοσιοποιήσουν τις ιστορίες τους.
Δεν υπάρχει ουδέτερη στάση όταν μιλάμε για υποθέσεις όπου η μία πλευρά ιστορικά και συστημικά θεωρείται αναξιόπιστη και αναγκάζεται συνεχώς να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Τέτοια (συνειδητά και με τόνο περηφάνιας) αντιδραστικά άρθρα δεν εξισορροπούν καμία τάση κατακραυγής του θύτη, διότι αυτή δεν υπάρχει. Η πλειοψηφία του κόσμου έχει ήδη αθωώσει τον Depp και τον κάθε Depp. Σε μια τέτοια κοινωνία ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε τα πράγματα είναι να δείξουμε επιτέλους στις γυναίκες την εμπιστοσύνη που τους αξίζει, όταν μπαίνουν στην δύσκολη θέση να μιλήσουν για την κακοποίησή τους.
υ.γ.(1) Πήραμε την απόφαση να γράψουμε αυτό το κείμενο, παρακολουθώντας έξαλλες τις τελευταίες μέρες όλο αυτό τον κανιβαλισμό εναντίον μιας γυναίκας που κατήγγειλε ότι έπεσε θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Αυτό το άρθρο ήταν το αποκορύφωμα μίας σειράς εμετικών ποστ.
υ.γ.(2) Εννοείται ότι θεωρούμε τη Lifo πολιτικά προβληματική σε πολλά σημεία. Αλλά επειδή είναι ένα free press που μεγάλο ποσοστό της lgbt κοινότητας το θεωρεί σύμμαχο, αρκετ@ είχαν περισσότερες προσδοκίες. Για να είμαστε ειλικρινείς τέτοιες απόψεις μας εξέπληξαν κι εμάς. Ναι οκ, περιμέναμε μια απολιτίκ μπουρδολογία “ίσων αποστάσεων”, αλλά όχι τέτοια απενοχοποίηση του θύτη Δε γίνεται να λες ότι υπερασπίζεσαι τα ανθρώπινα δικαιώματα και να έχεις τέτοια ακραία σεξιστικά άρθρα, στο βωμό της “ελευθερίας της έκφρασης”. Πόσο “σύμμαχοι” μας είναι τελικά τέτοια έντυπα? Η υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τελειώνει για τη Lifo εκεί που τελειώνουν οι προσωπικές ευαισθησίες των μελών της. Η πρόφαση της αντιομοφοβικής προσέγγισης και η φιλελέ ανοιχτομυαλιά σταματάει εκεί που τα ρατσιστικά σχόλια παραμένουν ως “ελευθερία του λόγου” και η κριτική του σεξισμού θεωρείται μπανάλ και μπλοκάρεται (εδώ δεν ισχύει μάλλον η ελευθερία του λόγου).
Το παραπάνω άρθρο στάλθηκε στο inbox μας από τη σελίδα ΠΤΕ – Πόρνες του Ελέους reborn from the ashes, όπου και πρωτοδημοσιεύτηκε
